Vikan - 24.12.1981, Blaðsíða 10

önnur hlutverk í myndinni um
Jón Odd og Jón Bjarna.
Steinunn Jóhannesdóttir leikur
mömmuna, Egill Ólafsson
pabbann, Herdís Þorvaldsdóttir
fer með hlutverk ömmu dreka,
Sólrún Yngvadóttir með
hlutverk Soffíu, sem er eins
konar heimspekingur
strákanna, og loks leikur
Gísli Halldórsson Kormák afa.
Einkar skemmtileg tengsl
mynduðust milli drengjanna og
þeirra sem léku aðra fjölskyldu-
meðlimi — eining sem
smitaði úr frá sér til hópsins sem
vanii með þeim. Það var líkt og
þessi glaðlegi andi í bókunum
heunar Guðrúnar hefði tekiðsér
bóli'estu í hópnum sem var að
gera kvikmyndina.
Að sjálfsögðu þurfti að haga
kvikmyndagerðinni með tilliti til
þess að stór hluti leikara var á
barnsaldri. Ekki er hægt að
ællast til þess að börn vinni líkt
því eins langan vinnudag og
fullorðnir. Börn þurfa einnig allt
aðra tilsögn. Þau hafa til-
hneigingu til að leika en í staðinn
þarf að fá þau til að gleyma sér
og koma eðlilega fram.
Staðarval fyrir myndina var
tiltölulega auðvelt. Sögur
Guðrúnar gerast einkum i
höfuðborginni og nútímanum.
IOVikan 52. tbl.
Aðalleiksviðið þurfti þvi að vera
venjulegt fjölbýlishús i grónu
hverfi. Við fundum góðan stað
vestast i vesturbænum.
Ennfremur fengum við inni i
Vatnaskógi og loks var hluti
myndarinnar tekinn á Þing-
vallahringnum.
Það er merkilegt hversu opnir
og hjálpsamir landsmerín cru
gagnvart kvikntyndagerð. Alls
staðar var okkur tekið opnum
örmum. Sunis staðar. ti! dæmis í
Vatnaskógi, varð heilmikið grín
úr öUu saman.
Menn gera sér kannski ekki
grein fyrir þvi raski sem fylgir 25
manna hópi með allan þann
tæknibúnað sem tilheyrir kvik-
myndatöku þegar verið er að
kvikmynda á staðnum. Við
reyndum þvi að útlista rækilega
fyrir þeim sem létu okkur
húsnæði i té hvaða raski þeir
mættu búast við.
Það var síður en svo kvartað
yfir raski vegna kvikmynda-
tökunnar. Einu sinni vorum við
að kvikmynda i Kaffivagninum
á Grandagarði og höfðum
fengið til þess góðfúslegt leyfi
eigandans. Eins og endranær
reyndum við að valda sem
minnstum truflunum á eðlilegri
starfsemi. En við komumst ekki
hjá því að veita athygli manni