Vikan - 24.12.1981, Blaðsíða 41

Framhaldssaga
— Hann fór úr veislunni um svipað
leyti og við, sagði Jonas.
Hultén klóraði sér í höfðinu. —
Gerðist nokkuð sérstakt í veislunni, sem
hefði getað orsakað þessa skyndilegu
brottför?
— Ekki svo að ég viti, svaraði Jonas.
— Þau Katja skiptust að vísu á
nokkrum eiturpillum en...
—Hann hefur nú varla lagt á flótta
þess vegna, greip Hultén fram í. —
Jæja, jæja, við ljúkum okkar ætlunar-
verki hér, hvað sem því líður.
Þau óku niður að hesthúsbygging-
unni. Vinnuvélarnar voru aftur komnar
á vettvang. Það átti greinilega að ryðja
stærra svæði til viðbótar.
— Æ, æ, sagði Katja. — Ekki finn ég
nú til óblandinnar ánægju að koma
hingað aftur. En allt fyrir mál-
staðinn. Hins vegar skuluð þið ekki
halda, að ég ætli að klifra aftur upp á
þetta loft. Það var nóg að eyðileggja
eitt pils.
— Við sjáum um það, ansaði Hultén.
— Það er að segja Anderson.
— Á — já, svo það var þess vegna,
sem þú vildir endilega hafa hann með,
sagði Jonas stríðnislega. — Það er
greinilega lúxuslíf að vera lögreglufor-
ingi.
— Sagðirðu lúxus? andvarpaði
Hultén, meðan hann horfði á Anderson
brölta upp á skörina. Svo biðu þau full
eftirvæntingar, meðan hann leitaði. Þau
sáu flöktandi bjarmann frá vasaljósinu
hans, sem hann beindi fram og aftur eftir
loftinu.
— Hér er ekki nokkur hlutur,
hrópaði hann loks niður til þeirra. *
Úti var allt orðið hljótt, vinnuvélarnar
voru þagnaðar. Sennilega höfðu stjórn-
endur þeirra tekið sér matarhlé.
— En hefurðu fundið eitthvað, sem
gæti verið það, sem ég sparkaði í? kallaði
Katja.
Anderson sveiflaði aftur í kringum sig
vasaljósinu.
— Nei, hér er ekkert slíkt að sjá.
Bíðið þið annars?
Niðri ríkti dauðaþögn. Þau heyrðu
hann fikra sig innar eftir loftinu.
— Viðbíðum, kallaði Hultén.
— Ég sá glampa á eitthvað, hrópaði
Anderson á móti.
Svo koma hann aftur fram á skörina.
— Er þetta þessi lykill?
Þau horfðu sem dáleidd á hlutinn,
sem glampaði á í hendi hans. Svo vó
hann sig niður á tunnuna og þaðan nið-
ur á gólf. En meðan þau voru að grand-
skoða lykilinn sigri hrósandi, heyrðu þau
skyndilega háreysti úti fyrir. Klið frá
æstum röddum allmargra manna.
— Komum nú, sagði lögregluforing-
inn. — Við verðum að koma okkur aftur
á lögreglustöðina, áður en lykillinn
hverfur okkur aftur.
— Ég sé nú ekki, að við séum miklu
nær, leyfði Anderson sér að segja. —
Við vitum ekki ennþá, að hverju lykill-
inn gengur.
í sama bili kom maður í dyrnar, einn
úr vinnuflokknum, sem var að grafa
grunnana þar úti fyrir.
— Afsakið, við sáum lögreglubílinn...
— Já? Ég er Hultén lögregluforingi.
Er eitthvað að?
— Ja, okkur datt í hug, að þið vilduð
kannski líta á svolítið, sem við fundum.
Þau litu hvert á annað. Svo gengu þau
til dyranna og eltu manninn í átt að
vinnusvæðinu. — Skyldu þeir hafa fund-
ið eiturlyfjabirgðir? sagði eitthvert
þeirra og orðaði þar með hugsanir þeirra
allra.
Verkamennirnir stóðu í hóp fyrir
framan eina skurðgröfuna. Gríðarstór
skóflan hékk ógnandi yfir höfðum
þeirra, en þeir störðu niður í grópið eftir
hana. Nokkrir þeirra höfðu þó snúið sér
undan, og Katja þóttist merkja viðbjóð í
svip þeirra, jafnvel langt að.
Hultén og Jonas voru fyrstir á vett-
vang. Þeir beygðu sig fram og horfðu
niður.
— Oj, oj! sagði lögreglufulltrúinn
furðu lostinn.
Jonas snerist snarlega á hæli. — Ekki
koma nær, Katja!
Hún stansaði. — Ég hef engan áhuga
á að ofbjóða hugrekkinu. Hvað er
þarna?
— Lík, sagði hann með hryllingi. —
Og það ekki sérlega aðlaðandi.
— Nú dámar mér! sagði Hultén lög-
regluforingi við Anderson aðstoðar-
mann sinn. — Ég er hræddur um, að við
verðum að hafa upp á hinum vamm-
lausa forstjóra, og það sem fyrst!
Nú var allur annar bragur á Hultén
lögregluforingja. Honum virtist létta,
þegar hann þurfti ekki lengur að berjast
við skugga.
Katja gat ekki annað en dáðst að því,
hversu fljótt og vel allt gekk fyrir sig.
Innan lítillar stundar var kominn liðs-
auki á staðinn, og allir vissu nákvæm-
lega, hvað þeim bar að gera. Hún stóð í
hæfilegri fjarlægð ásamt verkamönnun-
um, sem fylgdust með störfum lögreglu-
mannanna. Jonas kom til hennar. —
Viltu, að ég aki þér heim? spurði hann.
Henni var kalt, og henni var illt af
óhugnaði. Samt hikaði hún við að taka
boði hans. — Bráðum. Ég vildi gjarna
vita eitthvað meira um þetta.
Jonas gaf Hultén bendingu við tæki-
færi. — Við verðum að koma okkur
heim, sagði hann. — Kötju er kalt.
Þarftu nokkuð meira á okkur að halda
núna?
Augu Hulténs glömpuðu. — Nei, ætli
þið hafið ekki lagt nóg til málanna í bili.
— Vitið þið af hverjum líkið er?
— Þetta er konulík. Það hefur legið
hér nokkuð lengi, eitt eða tvö ár að áliti
læknisins. En það kemur betur í Ijós síð-
ar.
Lamparog
gjafavörur
í miklu úrvaii
Opið aiia iaugardaga tiijóia
Sendum ípóstkröfu
RAFBÚÐ VESTURBÆJAR
SÓLVALLAGÖTU 27. - SÍM112470.
52. tbl. Vikan 41