Vikan - 24.12.1981, Blaðsíða 27

Teikning: RagnhildurStefánsdóttir
Smásaga
Galdradrottningin fagra opnaði fíla-
beinskistilinn, sem töfraspegillinn var
geymdur í. Spegillinn var úr rauðagulli,
dumbrauður eins og hár galdra-
drottningarinnar, sem féll eins og fossa-
flóð niður bak hennar. Gullrauður var
spegillinn og forn eins og hin stýfðu,
kræklóttu tré, sem uxu sjö í hóp fyrir
utan bláleita gluggarúðuna.
„Speculum, speculum,” sagði galdra-
drottningin við töfraspegilinn „Dei
gratia."
„ VolenteDeo. Audio".
„Hvern sérðu, spegill?” spurði galdra-
drottningin.
„Ég sé yður, frú,” svaraði spegillinn.
„Og alla í ríkinu. Nema einn.”
„Hvern sérðu ekki, spegill, spegill?”
„Ég sé ekki Biöncu.”
Galdradrottningin krossaði sig. Hún
lokaði fílabeinskistlinum og gekk að
glugganum. Hún virti trén fyrir sér.
Fjórtán árum áður stóð önnur kona
við þennan sama glugga, en hún var
ekki lik galdradrottningunni. Hár
hennar var hrafnsvart og náði að ökklum
niður, kjóllinn blóðrauður og beltið borið
undir brjóstum, því að hún var með
barni. Konan opnaði gluggann og leit
yfir snæviþakinn garðinn. Hún horfði á
kræklótt trén og dró upp hvassa beinnál,
stakk henni í fingur sér og lét þrjá
bióðdropa falla á mjöllina.„Dóttir mín á
að hafa hrafnsvart hár eins og ég,” sagði
konan. „Hörund hennar á að vera fann-
hvitt eins og mitt. Varir hennar blóð-
rauðar eins og blóð mitt.” Konan brosti
og sleikti fingur sinn. Hún bar kórónu á
höfði, sem glitraði líkt og stjörnuskin, en
hún lét aldrei sjá sig fyrr en eftir
sólsetur. Hún þoldi ekki dagsljósið. Hún
átti engan spegil.
Galdradrottningin vissi allt þetta.
Hún vissi, að fyrri drottningin hafði dáið
af barnsförum. Kistan var borin til
kirkju og messur sungnar. Fólk sagði, að
dropi af vígðu vatni hefði fallið á líkið og
mikill reykur gosið upp. Fyrri
drottningin færði ríkinu litla farsæld.
Uppdráttarsýkin geisaði og við henni
var hvergi lækningu að fá.
Sjö ár liðu. Konungurinn gekk að eiga
seinni drottninguna, sem var jafnólík
þeirri fyrri og reykelsi myrru.
„Þetta er dóttir mín,” sagði
( konungurinn við seinni drottninguna.
Lítil stúlka á áttunda ári stóð fyrir
framan þau. Hrafnsvart hárið féll niður
að ökklum, hörundið var hvítt sem
mjöll. Varir hennar voru rauðar sem
blóð og hún brosti.
„Þú átt að elska þessa nýju móður
þína, Bianca,”sagði konungurinn.
Bianca brosti breitt. Tennur hennar
voru hvítar og oddhvassar eins og fíla-
beinsnál.
„Kom,” sagði galdradrottningin,
„komdu, Bianca. Ég ætla að sýna þér
töfraspegilinn minn.”
„Æi, nei, mamma,” sagði Bianca
þýðlega. „Mér leiðast speglar.”
„Hún er hæversk,” sagði
konungurinn. ”Og viðkvæm. Hún fer
aldrei út að degi til. Hún þolir ekki sól-
skinið.”
Um kvöldið opnaði galdra-
drottninginn kistilinn, sem spegillinn var
geymdur í.
„Spegill. Hverja sérðu?”
„Ég sé þig, frú. Og alla í ríkinu. Nema
einn.”
„Spegill, spegill, hvern sérðu ekki?”
„Ég sé Biöncu ekki.”
Seinni drottningin gaf Biöncu lítinn
kross úr gullnu víravirki. Bianca vildi
ekki þiggja hann. Hún hljóp til föður
síns og hvíslaði:
„Já,” sagði Bianca og hún gekk að
skartgripaskríni móður sinnar og tók
upp kórónu hennar og lét á höfuð sér.
Kórónan blikaði eins og stjarna, þegar
hún gekk meðal kræklóttu trjánna í
rökkrinu.
Uppdráttarsýkin, sem hafði geisað um
landið, tók sig upp aftur. Við henni var
enga lækningu að fá.
Galdradrottningin sat á stól við
gluggann, sem í var grænleit rúða, og
hélt á biblíu, sem bundin var i rósrautt
silki.
„Yðar hátign,” sagði veiðimaðurinn
og laut henni djúpt.
Hann var fertugur að aldri, sterkur og
glæsilegur, og hann þekkti leyndarmál
skóganna og dulmál jarðarinnar.
Rautt
sem blóð
„Ég er hrædd. Ég vil ekki hugsa um
Frelsara okkar, sem var krossfestur og
kvalinn. Hún ætlar að hræða mig. Segðu
henni að fara burt með krossinn.”
Seinni drottningin ræktaði villtar,
hvítar rósir í garðinum sínum og bauð
Biöncu að ganga um garðinn eftir
sólsetur. Bianca hörfaði undan. Hún
hvíslaði að föður sínum: „Þyrnarnir
stinga mig. Hún vill, að ég meiði mig.”
Galdradrottningin sagði við
konunginn, þegar Bianca var tólf ára:
„Það þarf að ferma Biöncu, svo að hún
geti gengið með okkur til altaris.”
„Það verður ekki,” sagði
konungurinn. „Hún var aldrei skírð, því
að konanmín bað mig á dánarbeði sínum
um að gera það ekki. Hún sárbændi mig,
því að hennar trú var ekki okkar trú.
Við verðum að virða óskir deyjandi
manna.”
„Viltu ekki hljóta blessun
kirkjunnar?” sagði galdradrottningin við
Biöncu. „Viltu ekki krjúpa við gullnar
gráturnar fyrir framan marmaraaltarið?
Viltu ekki syngja sálma um guð, bragða
brauðið og drekka messuvínið?”
„Hún vill, að ég svíki móður mína,”
sagði Bianca við konunginn. „Hvenær
hættir hún að kvelja mig?”
Þegar Bianca var þrettán ára reis hún
úr rekkju og á lakinu var blettur eins og
rautt, rautt blóm.
„Nú ertu orðin kona,” sagði fóstra
hennar.
Honum féllust ekki hendur við dráp, því
að það var atvinna hans. Hann drap
grannvöxnu og lipru dádýrin, væng-
fögru fuglana, flauelsmjúku hérana með
döpru augun. Hann kenndi í brjósti um
öll dýrin, en hann drap þau um leið og
hann fann til með þeim. Vorkunnsemi
hélt ekki aftur af honum. Þetta var starf
hans.
„Líttu út,” sagði drottningin.
Veiðimaðurinn leit út um gluggann.
Sólin var sest og yngismær gekk undir
trjánum.
„Bianca prinsessa,” sagði veiði-
maðurinn.
„En ekki hver?” spurði galdra-
drottningin.
Veiðimaðurinn krossaði sig.
„Ég get ekki sagt það, frú.”
„En þú veist það?”
„Það vita allir.”
„Nema konungurinn.”
„Já, hann er grunlaus.”
„Ertu hugrakkur?” spurði
drottningin.
„Ég hef veitt birni á sumrin. Ég hef
slátrað úlfum á veturna.”
„Ertu nægilega hugdjarfur?”
„Ég skal gera mitt besta, ef þér skipið,
frú,” sagði veiðimaðurinn. Galdra-
drottningin opnaði biblíuna á ákveðnum
. stað og tók fram sléttan silfurkross, sem
hafði hvílt á orðunum: Þér skutuö eigi
óttast ógnir nœturinnar. . . Né farsótt I
skjóli myrkurs.
Veiðimaðurinn kyssti krossinn og
setti hann um háls sér undir skyrtunni.
„Komdu nær,” sagði galdra-
drottningin, „ég mun segja þér, hvað þú
átt að gera.”
Innan skamms gekk veiðimaðurinn
um garðinn og stjörnurnar blikuðu á
næturhimninum. Hann fór til Biöncu,
sem stóð undir lágvöxnu, kræklóttu tré
og laut að henni.
„Prinsessa,” sagði hann, „fyrirgefið
mér, en ég færi yður slæmar fréttir.”
„Færið mér þær þá,” svaraði stúlkan
og lék sér að stilki næturblóms, sem hún
hafði lesið.
„Stjúpmóðir yðar, sú bölvaða
afbrýðisama norn, vill láta myrða yður.
Þér verSð að flýja úr höllinni i nótt. Ég
skal fylgja yður til skógarins, ef þér viljið
leyfa mér það. Þar eru menn, sem munu
annast yður, uns yður leyfist að snúa
heim aftur.”
Bianca horfði á hann með trúnaðar-
trausti barnsins.
„Ég fer með yður,” sagði hún.
Þau fóru út um leynigöng, gegnum
jarðgöng, milli aldintrjánna, eftir stig
milli hávaxins limgerðis.
Myrkrið eitt ríkti, þegar þau komu að
skóginum. Greinar trjánna slúttu yfir
höfði þeirra og það glitraði á stjörnurnar
gegnum limið.
„Ég er þreytt,” andvarpaði Bianca.
„Má ég hvila mig um stund?”
„Já,” sagði veiðimaðurinn. „í þessu
rjóðri leika refirnir sér um nætur. Lítið í
þessa átt og þér sjáið þá.”
„Mikið ertu vitur,” sagði Bianca. „Og
glæsilegur.” Hún settist á jörðina og
horfði yfir rjóðrið.
Veiðimaðurinn dró hnífinn hljóð-
laust úr slíðrum og faldi hann í skikkju-
fellingunni. Hann gnæfði yfir meyjunni.
„Hvað eruð þér að hvísla?” spurði
veiðimaðurinn ákveðinn og lagði hönd
sína á silkimjúkan hadd hennar.
„Orð, sem móðir mín kenndi mér.”
Veiðimaðurinn greip um hár hennar
og sneri henni við, svo að hvítur
hálsinn blasti við honum og beið
hnífsins. En hann brá honum ekki, því
að hönd hans hélt um rauðgullna lokka
galdradrottningarinnar og varir hennar
brostu við honum og hún faðmaði hann
hlæjandi að sér.
„Góði maður, elsku maður, ég var
aðeins að reyna þig. Er ég ekki norn?
Elskarðu migekki?”
Veiðimaðurinn skalf. því að hann
elskaði hana, og hann þrýsti henni svo
fast að hjarta sér, að hjarta hennar
virtist slá í líkama hans.
„ Leggðu frá þér hnífinn. Hentu
þessum fáránlega krossi. Við þörfnumst
þeirra ekki.” Konungurinn kemst ekki í
hálfkvisti við þig.”
Og veiðimaðurinn hlýddi henni.
Hann henti hnífnum og krossmarkinu
langt frá sér. Hann faðmaði hana að sér
og hún fól andlitið við öxl hans, og
52. tbl. Vikan 27