Vikan - 24.12.1981, Blaðsíða 18

áhyggjur af því. Flaug hann daginn sem
hann dó?
— Já, svaraði Leifur hiklaust. —
Hann flaug til Álfaborgar að morgni
þess dags.
Hann hrukkaði ennið. — Þú veist það
fer fljótlega að bregða birtu. Þú færð
ekki mikið að sjá í þessari ferð.
— Við skulum kalla það reynslu,
sagði Gaunt hægt. — Það drepur
tímann.
4. kafli.
Flugmaður í þetta sinn var ungur,
dökkhærður Dani, Jarl Hansen, og hann
gekk inn í skýlið rétt i þann mund, sem
Leifur og félagar voru að ljúka hleðslu
vélarinnar.
— Mér þykir gott að hafa félagsskap,
sagði hann stutt og laggott, þegar Leifur
kynnti þá og þeir tókust í hendur. — Já,
og ekki síst í ferðum eins og þessum,að
öðrum kosti finnst mér ég vera eins og
hver annar vörubilstjóri.
Hann tók við flugáætluninni úr hendi
Leifs og renndi augunum um hlaðna
flugvélina með efasemdarsvip. Auk hins
venjulega flutningarýmis I nefi
vélarinnar höfðu sætin verið tekin úr
henni og hlaðið að aftan. — Allt í lagi,
við verðum að reyna að hífa hana upp.
Kristin stóð til hliðar. Gaunt veifaði til
hennar, klifraði upp I aðstoðarflug-
mannssætið og beið, meðan Hansen fór
hratt, en samviskusamlega, yfir allt, sem
athuga þurfti fyrir flugtak. Stóru,
þriggja blaða skrúfurnar tóku að snúast,
Hansen veifaði hendinni og ók vélinni út
úr skýlinu og áfram að flugbrautinni.
Þeir urðu að bíða eftir leyfi til flug-
taks, og Hansen rumdi, þegar ástæðan,
hin Arkival Air Cessnan, flaug inn yfir
völlinn og skellti sér niður á brautina.
— Agnar Matthíasson, sagði hann
ólundarlega. — Hefurðu hitt hann?
Gaunt hristi höfuðið.
— íslendingur um fimmtugt og
fámálli en naut, upplýsti Hansen. —
Leifur lætur hann venjulega annast
Álfaborgarflugið, en í þetta skipti var
hann sendur með ferðamannahóp til
Vestmannaeyja.
Brosviprur fóru um munn hans, þegar
hin flugvélin ók til hliðar af flug-
brautinni. — Jæja, hann rataði þó
alltént til baka.
Þeir hófu sig til flugs skömmu síðar og
hækkuðu flugið ört, tóku skarpa beygju
til norðausturs með Reykjavik undir
vinstri væng og síðustu geisla hnígandi
sólar dansandi á vængjunum.
Hansen blístraði lagleysu, meðan
hann rétti Cessnuna af og hækkaði
flugið enn í allt að átta þúsund feta
hæð. Hraðinn var 200 milur á
klukkustund. Fyrir neðan þá var
byggðin þegar tekin að strjálast og víkja
fyrir meiri snjóþyngslum og líflausu
landslagi, þar sem útbrunnin eldfjöll
stungu hér og þar upp kolli.
— Hvernig er áætlunin? hrópaði
Gaunt yfir vélargnýinn.
— Hún er hrein og bein, svaraði
UNDIR
FÖLSKU
FLAGGI
Hansen, rétti honum möppu og benti
svo á stóran, bláhvítan jökul, sem var að
taka á sig mynd við sjóndeildarhringinn.
— Þetta er Langjökull. Við förum til
hægri við hann, fljúgum þvi næst yfir
Hofsjökul og þá er eiginlega ekki annað
eftir en að lækka flugið og lenda. En þér
gefst ekki kostur á að sjá mikið, sagði
hann og gretti sig yfir birtunni.
Daninn hafði á réttu að standa. Það
rökkvaði óðum, og nokkrum mínútum
síðar lýsti tunglið upp bláhvítan
jökulinn. Svo lögðu þeir Langjökul að
baki og flugu nú um stund yfir snævi
þakta auðn, uns næsti ísþröskuldur,
Hofsjökull, mætti þeim. Gaunt horfði
niður og stóð sjálfan sig að því að gera
sér I hugarlund, hvernig það væri að
nauðlenda á slíkum stað.
— Eitt gott má um Álfaborg segja,
sagði Hansen glaðlega. — Við þurfum
ekki að stansa þar lengi. Það er ekki
hægt að segja, að þeir taki á móti manni
með lúðrablæstri þar, en þeir eru heldur
ekki að eyða dýrmætum tíma til einskis.
Og ég á stefnumót í bænum I kvöld.
— Hver er formaður móttökunefnd-
arinnar? spurði Gaunt.
— Oftast er það aðalforinginn þarna inn
frá, Franz Renotti, Svisslendingur af
þeirri gerðinni, sem tyggur nagla og
spýtir ryði.
Hansen gerði hlé á máli sínu, meðan
hann kannaði mælastöðu og leiðrétti
stefnuna lítils háttar. Cessnan hafði
hnykkt sér til, þegar hún varð fyrir upp-
streymi frá jöklinum, sem nú var beint
undir þeim.
— Hinir þrír eru ekki sem verstir,
einn er íslendingur, Pétursson að nafni,
og hinir tveir tala eins og Ameríkanar,
hvaðan úr heiminum sem þeir koma.
— En þátttakendur?
—Við flytjum þá inn eftir eins og
lömb til slátrunar, sagði Hansen
þurrlega. — En ætli þeir komi ekki af
frjálsum vilja.
Tíu mínútum síðar sögðu þeir skilið
við Hofsjökul, Cessnan lækkaði flugið,
og Hansen kallaði í talstöðina. Eitthvert
muldur heyrðist I tækinu til svars, og
hann hélt áfram að lækka flugið,
blístraði aftur lagleysu, meðan hann
rýndi rannsakandi niður á myrkt lands-
lagið. Svo gaf hann frá sér ánægjuhljóð,
þegar Ijósaraðir birtust svo til beint
framundan.
— Mættir á staðinn, tilkynnti hann
glaður í bragði. — Álfaborg, það er
islenska og þýðir borg álfanna, þótt þeir
séu lubbalegustu álfar, sem ég hef
nokkurn tíma séð.
Þeir lentu á mjórri, ósléttri flugbraut,
sneru við úti á enda hennar, óku til baka
og námu staðar við þyrpingu lágra húsa
sem flest voru myrkvuð. Nokkrir menn,
sem höfðu béðið þar, komu að flug-
vélinni, þegar Gaunt og Hansen
klifruðu út í bitran kuldann. Snjórinn
marraði undir fótum þeirra. í sömu
andrá ók jeppi með fullum ljósum út úr
skugganum af einu húsanna og að flug-
vélinni. Hansen ræddi stundarkorn
við úlpuklæddan náunga, sem augljós-
lega var fyrir móttökunefndinni, svo
komu þeir til Gaunt.
— Þetta er Franz Renotti,
aðalleiðbeinandinn, sagði Hansen stutt-
aralega. — Hann segir, að menn hans
muni strax snúa sér að þvi að afferma
vélina, en þú getir farið yfir á skrif-
stofuna, ef þú viljir og fengið þér kaffi.
'' Renotti, skeggjaður maður með óblítt
augnaráð, rumdi til samþykkis.
— Við höfum engar gestastofur hér,
sagði hann stuttur í spuna á bjagaðri
ensku. — Engan tíma heldur fyrir
kynnisferðir um svæðið. Er það skilið?
Þegar Gaunt kinkaði kolli, benti
Renotti á annan úlpuklæddan náunga.
— Einn af nemendum mínum visar þér
veginn.
Gaunt elti fylgdarmann sinn þennan
stutta spöl yfir snjóinn að einum af
nálægustu skálunum. Hann ýtti upp
hurðinni, og þeir gengu inn I vel lýst her-
bergi, sparlega búið húsgögnum, sem
augljóslega gegndi hlutverki sem
aðalskrifstofa. Gasofn var til
upphitunar, og uppi á honum stóð
suðandi kaffiketill. Fylgdarmaður hans,
ungur maður, dökkur á hörund, sótti
krús inn I skáp, fyllti hana af kaffi og
færði Gaunt.
— Þökk fyrir, sagði Gaunt og tók við
krúsinni. Svo benti hann á kaffiketilinn.
— Ætlarðu að fá þér kaffi mér til
samlætis?
— Hamingjan sanna, nei, herra, sagði
ungi maöurinn og glotti við honum. —
Renotti mundi flá mig lifandi. Hér þýðir
ekki að svíkjast um.
Svo veifaði hann til Gaunt og hélt
aftur út í myrkrið. Gaunt svipaðist um,
meðan hann sötraði kaffið. Á minnis-
töflu voru nafnalistar og niðurröðun
verkefna, nokkur pör af skíðum stóðu
upp við vegginn, og rispað borð gegndi
decimin
til megrunar
ffost aðeins hjá:
Stór-Reykjavíkursvæðið: Árbœjarapúteki, Háaleitisapóteki, SS Glæsibæ, SS Austurveri, Ásgeiri Efstalamii, Ásgeiri Tindaseli, Kjörvali Mosf., Nosvali Seltj., Heilsuhúsinu, Skólav.stíg 1b Laugarnesapóteki, Vörðufelli Kóp., Víði Starmýri, Víði Austurstræti, Kjötmiðstöðinni, Kaupgarði Kóp., Breiðholtskjöri, Borgarbúðinni Kóp.
Landsbyggðin: Stjörnuapóteki, Akranesapóteki, Vestmannaeyjaapóteki, Siglufjarðarapóteki, Apóteki Austurlands, Seyðisfirði, Blönduósapóteki, Akureyrarapóteki, úlfusapóteki, Nesapóteki Neskaupst,. Ljósbaðstofunni Sóleyju Keflavík, Heilsuhorninu, Selfossi.
PÓSTKRAFA: PÓSTHÓLF 631, R-1 Sími 31710 & 31711 DECIMIN-umboðið á íslandi
XS Vlkan 52. tbl.