Vikan - 24.12.1981, Blaðsíða 42

Framhaldssaga
Anderson kom til þeirra andstuttur af
ákefð. — Við fundum kvenveski. Það
lítur út fyrir að hafa tilheyrt frú Svantes-
son.
— Alltaf versnar það!
— Frú Svantesson? endurtók Katja.
— En drukknaði hún ekki? Var hún
ekki ein úti að sigla?
— Já, hvernig var það nú aftur? sagði
Hultén og klóraði sér í höfðinu. —
Fannst nokkum tíma báturinn?
— Jú, báturinn fannst. Á hvolfi, svar-
aði Anderson. — En lík frúarinnar
fannst aldrei.
— Og hún hafði farið ein út að sigla?
— Já. Að vísu höfum við aðeins orð
eiginmanns hennar fyrir því. Sjálfur
hafði hann fullkomna fjarvistarsönnun,
þar eð hann var á skrifstofunni allan
daginn.
— Við ættum kannski að kanna,
hvort þeir Berra og Stickan kunna
eitthvað með seglbáta að fara. En nú er
orðið brýnt að ná í skottið á forstjóran-
um. Hvað sagði eiginlega ráðskonan?
Hvert fór hann í nótt?
— Þaö vissi hún ekki. Hún sagði bara,
aö hann hefði farið á bilnum.
— Svo að það var þetta, sem ýtti við
honum, sagði Jonas hugsandi.
— Hvað áttu við?
— Göran hafði orð á því í gærkvöldi,
að þaö hefði verið ákveðið að grafa
meira hérna. Þið munið, að þetta jarð-
rask var rétt að hefjast, þegar hann
stakk af til Brasiliu, þangað sem hann
var siðan sóttur. Skelfing hlýtur honum
annars að hafa létt, þegar hann komst
að þvi, hver orsökin fyrir þeirri heim-
kvaðningu var, og að jarðvinnslunni
hér væri hætt. Svo hefur honum auðvit-
að brugðið illa við uppljóstranir Görans
í gærkvöldi.
— Já, ég var að furða mig á þvi, hvers
vegna honum lá allt i einu svo á að kom-
ast i burtu úr veislunni, sagði Katja.
— Vissi ráðskonan, hvað klukkan
var, þegar hann ók burt? spurði Hultén
Anderson.
— Kiukkan fimm í morgun.
Hultén hugsaði sig um. — Við verð-
um auðvitað að setja vörð við allar ferj-
ur yfir til Danmerkur, ef hann reynir að
komast þá leiðina.
— Svo heimskur er hann áreiðanlega
ekki, sagöi Katja. — Honum er meinað
að yfirgefa landið, ekki satt? Og þá yrði
hann stöðvaður i flughöfnum og við
ferjur, hvort sem þið hefðuð fundið
þetta lík eða ekki. Ég hef enga trú á, aö
hann reyni það. En mér dettur annað í
hug.
— Nú, nú?
— Þegar ég var í boðinu hjá honum,
sem ég sagði ykkur frá, hitti ég þar
norska stúlku, sem af einhverjum furðu-
legum ástæðum virtist mjög spennt fyrir
Svantesson. Hver hefur náttúrlega sinn
smekk í þeim efnum. Þessi norska stúlka
var á förum til Noregs skömmu eftir
þetta boð. Það er rétt hugsanlegt, að
Svantesson reyni að komast til hennar.
— Hvar átti hún heima?
— Það veit ég ekki. En af málfarinu
að dæma, hlýtur það að vera í grennd
við Osló.
— Noregur? sagði Hultén. — Annað
hvort kynni hann að leita skjóls hjá þess-
ari vinkonu sinni, eöa hann æki beina
leið til Fornebu og reyndi að komast í
flugvél þaðan. Það getum við hæglega
komið í veg fyrir. Þaö er hins vegar
erfiðara með landamærin, það er svo
víða hægt að komast yfir þau.
— Getur hann hafa náð til landamær-
anna nú þegar? spurði Jonas.
Hultén leit á úrið. — Ekki ennþá. En
það gagnar okkur lítið. Við komumst
aldrei yfir að aðvara hverja einustu
minni háttar tollstöð, og ekki getum við
heldur elt hann uppi á bíl. Við höfum
náttúrlega samband við allar lögreglu-
stöðvar, en hann er vis til að hafa beygt
inn á einhvern afskekktan sveitaveg, og
svo getur hann komist yfir landamærin
fótgangandi eða jafnvel snfkt sér far, ef
hann er nógu svalur. Eða hann gæti
fengið sér far með lest. Og komist hann
yfir landamærin, er erfitt að rekja slóð-
ina.
— Ég veit um ráð, sagði Jonas glað-
hlakkaiega.
Hultén horfði skilningssljór á hann.
Svo rann upp fyrir honum ljós. — Þú átt
við...? Auövitað! Það væri snjallt. En
hefurðu nokkuð sofið? Varstu ekki að
fljúga í alla nótt?
— Ég svaf þrjá tíma í morgun. Það
nægir.
— Fínt! sagði Hultén hressilega. —
Taktu Anderson með þér.Ég verð að
stjórna hér. Fljúgðu fyrst yfir þjóðveg-
inn i örja, og ef þið sjáið ekkert til hans
þar, þá eru það sveitavegirnir í kring.
Þið kannist við bílinn, stóran grænan
dreka, Anderson veit, hvaða tegund það
er. Svona, af stað með ykkur!
— Ég kem með, sagði Katja.
Jonas sneri sér snöggt að henni. —
Nei, vina mín, það gerirðu ekki. Svantes-
son forstjóri er grunaður um morð! Ég
vil ekki vita þig í nálægð morðingja, ef
við höfum upp á honum.
— Ég hef aldrei fengið að fljúga með
þér.
— Við getum nú valið skemmtilegri
flugferðen þessa.
— En ef eitthvað kemur fyrir þig?
— Þá kæmi eitthvað fyrir þig líka, og
það kæri ég mig ekki um. Annars hef ég
Anderson hérna með sem lífvörð. Mér
finnst hann bara býsna traustvekjandi.
Svona, upp með hökuna. Varst það ekki
þú, sem vildir svo eindregið vera laus við
að umgangast mig?
— Jú, en það var allt annað. Ég vildi
bara iosa þig við áhyggjur i framtíðinni,
ekki framtlðina sjálfa, eins og hún legg-
ur sig.
— Bullukolla, sagði hann hlæjandi og
ýfði hár hennar stríðnislega. — Ég hef
engan áhuga á áhyggjulausri framtíð.
Ég vil bara þig með öllu tilheyrandi,
áhyggjum og örvæntingu og vonbrigð-
um og öllu saman. Það skerpir bara gáf-
urnar. Lognið er miklu verra. Farðu nú
heim og snurfusaðu þig dulítið. Þú hefur
fengið óhreinindi á jakkann þinn, og það
gengur ekki. Þú mátt ekki verða kæru-
laus af því að umgangast þetta ómennt-
aða dót. Ég verð kominn aftur eftir
nokkra klukkutima.
Katja stóð og horfði á eftir honum.
Hún burstaði óhreinindin af jakkanum
döpur á svip.
U M þrjúleytið hringdi Jonas. Katja
hafði setið við sfmann allan timann, ekki
einu sinni þorað að víkja sér frá til að
kaupa brauö af ótta við, að hann hringdi
á meðan.
— Ég verð að vera stuttorður, hróp-
aði hann. Sambandið var afleitt. —
Anderson bíður eftir mér. Við erum
búnir að klófesta kauöa.
— Flott! Hvar eruð þið?
— Einhvers staðar í Vármland. Við
vorum búnir að fljúga fram og aftur yfir
ótal vegi, þegar við loksins komum auga
á bílinn. Við höfðum samband í gegnum
talstöðina og vísuðum lögreglunni á
hann, og nú situr hann úti i flugvél. Ég
verð kominn heim eftir tvo tíma og kem
beint heim til þín.
— En ertu nægilega óþreyttur til
þess?
— Til hvers?
Katja roðnaöi, en það gat Jonas
náttúrlega ekki séð. — Sá óheflaði gæg-
ist öðru hverju upp á yfirborðið, ekki
satt? Auðvitað átti ég við flugið heim.
— Já, auðvitað. Hvað hefðirðu svo
sem getað átt við annað?
Katja lét sem hún hefði ekki heyrt
spurninguna. — Heyrðu, ég fer út á
flugvöll og bið þín þar.
— Gerðu það. Ég lofa að vera við-
mótsþýðari en síðast þegar þú tókst á
móti mér. Bless á meðan!
Siðast þegar hún tók á móti honum?
Já, það var þeirra fyrsti fundur! Hún
minntist þess, hversu fjandsamleg þau
höfðu verið hvort við annað. Ekki datt
henni þá í hug, að kunningsskapur
þeirra yrði lengri.
Umferðarþunginn á aðalgötum borg-
arinnar var mikill, enda aðeins fáeinir
dagar til jóla. Og hún hafði ekki einu
sinni haft tima til að hugsa til þeirra.
Hvað ætti hún að gefa Jonasi í jóla-
gjöf? Kaffivél? Nei, það varð að vera
eitthvað fallegt og persónulegt.
Æ, hvað var hún annars að hugsa?
Var hún ekki nýbúin að segja honum,
að hún vildi slita sambandi þeirra?
Hvernig endaði þetta eiginlega?
K.ATJA var búin að bíða klukku-
stundum saman í flughöfninni. Hún
hafði þegar fengið sér þrisvar sinnum
kaffibolla í kaffistofunni og spurst fyrir
hjá upplýsingaþjónustunni að minnsta
kosti fimmtán sinnum. Það var komið
kvöld og þegar orðið dimmt, þegar hún
af tilviljun heyröi fréttir í útvarpi, sem
bíðandi farþegi stytti sér stundir við
skammt frá henni í biösalnum:
„Saknað er lítillar leiguflugvélar, sem
síðast sást á flugi yfir Suður-Svíþjóð síð-
degis í dag. Vélin fór frá Torsby í Varm-
land klukkan 15.15 í dag og ætlaði til
Stokkhólms. Einni klukkustund síðar
heyrðist frá vélinni suður af Gautaborg,
en síðan rofnaði sambandið algjörlega.
Um borð í flugvélinni voru, auk flug-
manns, maður, sem grunaður er um
aðild að morðmáli, svo og lögreglumað-
ur, sem gætti hans. Þess vegna er nú ótt-
ast, að sá grunaði hafi náð vélinni á sitt
vald og þvingað flugmanninn, Jonas
Callenberg, til að taka stefnuna til meg-
inlandsins. Þrátt fyrir eftirgrennslan
hefur flugvélarinnar ekki orðið vart, þar
sem helst hefur þótt koma til greina”.
Katja sat lömuð i sæti sínu. Nei! Nei!
Þetta gat ekki hafa gerst. Hún gat ekki
hafa heyrt rétt. Hún þaut að upplýsinga-
borðinu, en þangað hafði sama fréttin
einmitt nýlega borist. Þetta var þá rétt!
Hún þaut í símaklefa og náði fljótlega
sambandi við Hultén.
Hann staðfesti enn þessa sömu frétt,
sagðist hafa reynt lengi að hafa upp á
henni. — Ég kem út á flugvöll, sagði
hann, og kvíöinn í rödd hans leyndi sér
ekki.
Katja lagði símtólið á og starði á
skjálfandi hönd sína. Jonas. Ó, Jonas!
K.ATJA og Hultén iögreglufulltrúi
héldu sig í grennd við aðsetur flugum-
ferðarstjórnar til þess aö fá fréttirnar
jafnóðum og þær bærust. Katja sat stíf
og spennt. Varirnar voru þurrar og
samanbitnar, andlitið náfölt.
Hultén reyndi að dreifa huga hennar.
— Líkið var af frú Svantesson, sagði
hann. — Hún hafði verið skotin í bakið.
Við vitum náttúrlega, að Berra á
skammbyssu og...
Framh. ínœsta blaði.'
LYKILLINN
42 Vikan 52tbl.