Vikan - 24.12.1981, Blaðsíða 17

Spennandi og vel skrifuðsakamálasaga sem gerist á Islandi.
Einn mannanna hló. í sama bili rann einn kassinn til — og hláturinn
breyttist í óttablandið varmðaróp, þegar kassabrúnin skall við jörðu.
Mennimi stóðu sem frosnir stundarkorn, svo hló sami maður aftur, í
þetta sinn taugaóstyrkur....
að jafna sig eftir það vafði Anna
Jörgensdóttir mann sinn bjarnar-
örmum, sneri sér því næst að Gaunt
með það fyrir augum að gera honum
sömu skil.
Það varð honum til bjargar, að dyrnar
opnuðust og mjóslegið, ólundarlegt
andlit Peter Close birtist í gættinni.
— Billinn með flutninginn til Álfa-
borgar er kominn, sagði vélamaðurinn
stuttaralega. — Ætlarðu að líta á þetta,
áður en við fermum, Leifur?
— Allt í lagi. Ég kem, sagði Leifur og
glotti til Gaunts. — Þetta tekur ekki
langa stund. Fáðu þér annan bjór. Það
er best að þú komir með mér, Anna.
Þau fóru út. Þegar Gaunt var orðinn
einn, kveikti hann sér í sígarettu og
gekk fram i auða aðalskrifstofuna, leit i
kringum sig og andvarpaði. Opinbert
erindi hans gekk að óskum, að tveimur
dögum liðnum gæti aðallinn í Bucking-
hamhöll andað léttar, laus við þetta
vandræðamál. En hann var ekki laus við
áhyggjur. Honum fannst sem tjald hefði
verið dregið til hliðar, nægilega mikið til
að hann hefði fengið hugboð um sérlega
ógeðfelldan leyndardóm.
Remembrancer hafði fyrirskipað
honum að skipta sér ekki af því, sem
honum kæmi ekki við. Hann yppti
öxlum, dró aftur að sér sígarettureykinn
og tók að svipast um í skrifstofunni. Dyr
í hálfa gátt. baka til drógu að sér athygli
hans. Hann leit inn í myrkvað herbergi,
fann rofann, kveikti ljósið — og flautaði
lágt.
Hann hafði fundið fjarskiptatæki
Arkival Air. Það var jafnvel stærra en
honum hafði skilist, með ótal hólfum,
skífum og tökkum, þögult og líflaust
þessa stundina, en þrungið krafti til
notkunar hvenær sem var.
Þetta var skepnan, sem murkað hafði
lífið úr Jamie Douglas. Hann stóð enn
með samanbitnar varir yfir fjarskipta-
tækinu og var að reyna að rifja upp það,
sem hann hafði lært um slíka hluti í
hernum, þegar hann heyrði fótatak að
baki sér og sneri sér við.
— Herra Gaunt.
Inn gekk Anna Jörgensdóttir sínum
léttu, fjaðurmögnuðu skrefum, sem
hann furðaði sig alltaf jafnmikið á hjá
þessari stóru konu. Hún brosti til hans,
en brosið dapraðist þegar henni varð
litið á fjarskiptatækið.
— Þekkir þú til þessara hluta?
Hann hristi höfuðið. — Mjög lítið.
— Þetta varð Jamie að bana, sagði
Anna Jörgensdóttir hljómlausri, en
rólegri röddu. — Ég ætti þó að geta sýnt
þér, hvers vegna Jamie var svo hreykinn
af þessu.
Hún gekk nær, hikaði andartak, ýtti
síðan á nokkra takka. Tækið vaknaði til
lífsins með lágværu suði, svo sneri hún
skífu, og raddir hljómuðu um herbergið.
— Radíóbylgjan, útskýrði hún stutt-
lega. — Það eru fjórar radióstöðvar á
landinu, allar samtengdar. Flest smærri
þorpanna eru í þannig sambandi. Hér
heyrum við svo í bátabylgjunni.
Sverir fingur hennar sneru skífunni á
nýjan leik, og hver röddin tók við af
annarri i algjörum ruglingi, svo kveikti
hún á enn einni bylgju. — Og hér
höfum við flugumferðarbylgjuna.
Enn ein röddin fyllti herbergið, fjar-
lægari og með amerískum hreimi. Pan-
Am 707 yfir miðju Atlantshafi á leið frá
Ameríku til Evrópu að ræða við París.
Gaunt kinkaði kolli hugsandi.
— En innanlandsflugið notar
væntanlega v.h.f. bylgju, sagði hann.
— Já, ég skal sýna þér.
Hún hrukkaði ennið og reyndi að átta
sig. — Jamie var sérfræðingur í þessu,
en ég er þó að minnsta kosti skárri við
það en Leifur.
Nýjar raddir bárust um herbergið,
meðan hún sneri skífunni fram og aftur.
— Á þessari bylgju er allt mögulegt, ekki
bara flugumferðin. Bíddu við —
Hún hló niðurbældum hlátri, þegar
lág, blæbrigðasnauð rödd barst úr
tækinu, talandi íslensku. — Mér datt
það í hug. Þetta er Álfaborg. Þeir eru í
beinu sambandi við skrifstofuna í
Reykjavík að spyrja um flutninginn,
sem við erum að taka í vélina núna.
— Hvað eruð þið að flytja? spurði
Gaunt, meðan blæbrigðasnauða röddin
malaði áfram.
— Mat, varahluti, þetta venjulega.
Hún þagnaði, þegar önnur rödd
svaraði á sömu bylgjulengd.
Gaunt stirðnaði upp. Samtalið fór
enn fram á íslensku, en það var ekki um
að villast. Þetta var sama röddin og
hann hafði fengið að heyra í símanum á
hótelherberginu. Hann sá fyrir sér
snjókarlinn og brotnu flöskurnar.
— Hver talar núna? spurði hann
ákafur.
Anna Jörgensdóttir deplaði
augunum. — Bara skrifstofan þeirra í
Reykjavík.
— Já, en hver talar? ítrekaði Gaunt.
Veistu það?
Hún kinkaði kolli. — Gunnar Birgis-
son, framkvæmdastjórinn þeirra.
Hún greip aftur um skífuna. —
Kannski get ég fundið eitthvað meira
spennandi.
— Nei, vertu ekki að hafa fyrir því.
Gaunt reyndi að vera eðlilegur, þótt
hugur hans væri í uppnámi. Ef Gunnar
Birgisson var maðurinn, sem hafði i
hótunum við hann, og sá hinn sami
starfaði fyrir Harald Nordur — hann
komst ekki lengra í vangaveltum sínum,
þar sem Anna hafði nú slökkt á tækinu.
— Þakka þér fyrir, Anna, sagði hann.
— En segðu mér, manstu á hvaða
bylgjulengd Jamie hafði stillt, þegar
hann fannst látinn?
— Nei, en það leit út fyrir, að hann
hefði bara kveikt á tækinu eins og af
tilviljun.
Svo herpti hún varirnar. —
Lögreglan ætlaðist auðvitað til, að
það væri bátabylgjan. Ég býst við, að þú
vitir, hvað þeir segja um Ixif.
—Sem gæti ekki með nokkru móti
verið satt, sagði hann með hæðnislegum
hátíðleika. — Hvernig leið annars Ernu
frænku?
Augu hennar stækkuðu, svo hló hún.
— Herra Gaunt, þú getur liklega
óþarflega nærri. Og eins og ég sagði
Kristinu, þá ertu líka gæddur sann-
færingarkrafti, sem hjálpar þér að
komast yfir það, sem þú kærir þig um.
Hún deplaði til hans auga. — Þú
hefðir komist upp með sitt af hverju, ef
ég hefði verið svona tíu árum yngri.
— Heilum tíu árum?
Gaunt brosti til hennar, en hugur
hans var bundinn við annað. —
Heldurðu, að Leifur sé enn úti i flug-
skýlinu?
Hún kinkaði kolli og hann fór
þangað. Lítill vörubíll stóð við hliðina á
annarri Cessnunni, og Leifur var ásamt
tveimur mönnum að bera vörurnar af
bílnum að vélinni, þar sem Pete Close sá
um hleðsluna. Kristín var þar einnig að
fylgjast með. Gaunt klappaði á öxl Leifs
og bað hann að finna sig.
— Það er laust sæti I flugvélinni.
Væri þér á móti skapi að ég færi með I
t>essa ferð? spurði hann.
— Ja, sagði Leifur hikandi. — Nordur
skrattakollur líður engar heimsóknir án
hans leyfis.
— Hann hefur allan rétt til þess,
sagði Gaunt þurrlega.
— En ég hef einnig minn rétt sem
fulltrúi eigenda að fast að því helmingi
þessa fyrirtækis. Varstu búinn að
gleyma því?
— Auðvitað ferðu, sagði Leifur fljót-
mæltur.
— Takk.
Gaunt stakk höndunum í vasa sinn og
horfði um stund á hleðslu vélarinnar. —
Leifur, hvað varð um persónulegar eigur
Jamie Douglas?
Leifur glotti vandræðalega og klóraði
sér á hökunni. — Við lentum í hálf-
gerðum vandræðum, játaði hann. —
Það var reyndar ekki um mikið að ræða.
Ég gaf mest af því og lét öll persónuleg
skjöl í hendur lögfræðings okkar. Ef það
hefur verið rangt af mér...
Gaunt hristi höfuðið. —Ég hef ekki
52. tbl. Vikan 17