Vikan - 24.12.1981, Blaðsíða 29

Smásaga
sólinni, eftir stignum, gegnum aldin-
garöinn, inn í leynigöngin.
Nornin fór inn í höllina og til
herbergja drottningarinnar. Hún var
kengbogin. Hún hélt um brjóstið. Með
visnum höndum opnaði hún fílabeins-
kistilinn, sem töfraspegillinn hvíldi í.
„Speculum, speculum. Dei gratia.
Hvern sérðu?”
„Ég sé þig, frú. Og alla í landinu. Ég
sé líkkistu.”
„Hvaða lík hvilir í kistunni?”
„Það sé ég ekki. Það hlýtur að vera
Bianca.”
Nornin, sem hafði verið hin fagra
galdradrottning, lét fallast niður í
stólinn, sem stóð við gluggann, sem í var
agúrkugrænt gler. Lyf hennar og töfra-
drykkur biðu til að lækna ellina, sem
engillinn Lucifiel hafði lagt á hana, en
hún snerti það ekki.
t eplinu hafði verið brot af líkama
Krists, oblátan helga, hið heilaga sakra-
menti.
Galdradrottningin tók biblíuna og
opnaði hana af handahófi.
Hún fylltist ótta, þegar hún las
orðið: Resurgat.
Það minnti á gler, kistan var úr
mjólkurhvitu gleri. Þannig varð hún til:
Hvítan reyk lagði upp af líkama Biöncu.
Það rauk úr henni eins og af eldi,
þegar vatnsdropar falla á hann. Oblátu-
bitinn stóðfastur í hálsi hennar.Oblátan
var eins og vatn á eld hennar, og það
raukafhenni.
Köld næturdöggin myndaðist og
kuldinn jókst um miðnætti. Reykurinn
fraus. Frostið varð að silfurvíravirki á
reykkenndum ísnum, sem umlék
Biöncu.
Frosið hjarta Biöncu gat ekki brætt
ísinn. Ekki heldur sólarlaus, græn
móðan.
Þarna sást hún liggjandi í kistunni.
Sást gegnum glerið. Mikið var hún
falleg, hún Bianca. Svört eins og íben-
viður, hvít eins og mjöll, rauð eins og
blóð.
Trjágreinarnar slúttu yfir kistuna.
Árin liðu. Rætur trjánna umluktu hana.
Augu þeirra grétu flækjum og grænni
kvoðu. Græn trjákvoðan harðnaði á
kistunni eins og gimsteinar skreyttu
hana.
„Hver hvílir hér undir trjánum?”
spurði prinsinn, þegar hann reið inn í
rjóðrið.
Gullinn máninn virtist koma inn i
rjóðrið með honum. Gullið var hár hans,
gullin brynjan og hvít satínskikkjan var
skreytt gulli og dreyra og bleki og
safírum. Hvítur hesturinn gekk yfir
litlaus blómin, en þau réttu úr sér um
leið og hófurinn steig af þeim. Skjöldur
hékk við hnakknöfina, undarlegur
skjöldur. Öðrum megin var ljónshöfuð,
hinum megin lambs.
Trén stundu og gríðarstórir munnar
þeirra lukust upp.
„Er þetta kista Biöncu?” spurði
prinsinn.
„Skildu hana eftir hjá okkur,” sögðu
trén sjö. Þau toguðu í ræturnar. Jörðin
skalf. Iskistan sporðreistist og sprakk.
Bianca hóstaði.
Oblátan hafði hrokkið úr hálsi
hennar.
Kistan sprakk i þúsund mola og
Bianca settist upp. Hún leit á prinsinn
og brosti.
„Velkominn, ástin mín,” sagði
Bianca.
Hún reis á fætur, hristi hárið og gekk
til prinsins á hvíta hestinum.
En hún gekk inn í skugga, inn í
purpuraherbergi, inn í blóðrautt
herbergi þar sem loftið skar hana líkt og
hárbeittir hnífar. Næst kom hún inn í
gulan sal og þar heyrði hún grátstunur,
sem nístu hlustir hennar innan. Hún
hafði ekki líkama lengur, hjartað eitt
barðist. Hjartslátturinn varð að
vængjum tveim. Hún flaug. Hún var
hrafn, hún var ugla. Hún flaug á logandi
vegg. Hún brann varð hvít. Mjallhvit.
Hún var dúfa.
Hún settist á öxl prinsins og faldi
höfuðið undir vængnum. Hún var ekki
lengur svört, ekki rauð.
„Byrjaðu lífið aftur, Bianca,” sagði
prinsinn. Hann tók hana af öxl sér.
Á úlnliði hans var far. Það var stjömu-
lagað. Eitt sinn hafði það verið naglafar.
Bianca flaug af stað, upp yfir lauf-
þykknið. Hún flaug inn um glugga. Hún
var komin til hallarinnar. Hún var sjö
ára.
Galdradrottningin, nýja móðir
hennar, hengdi víravirkiskross um háls
hennar. „Spegill,” sagði galdra-
drottningin. „Hvern sérðu?”
„Ég sé þig, frú,” svaraði spegillinn.
„Og alla í landinu. Ég sé Biöncu.” iM
Nýkomið úrval af glæsilegum kjólum, drögtum, buxnadrögtum
m/pilsi, kvartjakkar og kápur.
^tærðir 42 - 56.
horninu okkar höfum við mikið úrval af jólaskrauti, m.a. ný-
lega aðventukransa, jólakúlur, ýmisskonar handgert bastskraut
largt, margt f leira.
. uilarhorninu er mikið úrval af hvers konar ullarfatnaði svo sem
handprjónaðar peysur frá 320.00 kr.
SENDUM HVERT Á LAND SEM ER
52. tbl. Vikan 2«