Vikan - 24.12.1981, Blaðsíða 40

að búa í friði á minu einkaheimili, án
þess að eiga á hættu innrás vafageml-
inga, sem telja sér heimilt að snuðra í
hvers manns híbýlum, að ekki sé minnst
á þessar andstyggðar vinnuvélar, sem
hafa umbylt gróðrarvin í moldarflag.
Þeirri viðurstyggð er sem betur fer lokið,
að því er mér skilst.
— Ég er nú hræddur um, að þú sért
ekki alveg sloppinn viö vinnuvélarnar,
flýtti Göran sér að segja, áður en Katja
kæmist að með einhver hvassyrði. — Ég
frétti einmitt í dag, að til stæði að hefja
gröft að nýju á svæðinu næstu daga,
gæti jafnvel orðiö á morgun. En þar sem
þú varst að sneiða að heimsókn Kötju í
hesthúsbygginguna, leyfi ég mér að
benda þér á, að hún var ekki gerð af
eigin hvötum.
Svantesson forstjóri hló hæðnislega.
— Sei, sei, riddarinn snýst til varnar.
Ekki vantar stúlkuna vinina! Segðu mér,
þig vantar kannski kaldrifjaðan einkarit-
ara á nýju lögfræðiskrifstofuna þína?
— Þetta skeyti missti marks, herra
forstjóri, sagöi Katja kuldalega. — Ég
sagði sjálf upp starfi mínu hjá fyrirtæki
þínu fyrir nokkrum dögum. Ég kýs
heldur að starfa hjá heiðarlegu fyrir-
tæki. En Göran veit, að ég sækist ekki
eftir starfi hjá honum. Ég hef ekki stund-
að nám í myndlistarskóla í þrjú ár til
þess að setjast á lögfræðingsskrifstofu.
Hinar stúlkurnar tvær vissu ekki,
hvaðan á þær stóð veðrið. Þær þekktu
ekki ástæðurnar til þeirrar óvildar, sem
svo augljóslega lá í loftinu. Þeim létti
mikið, þegar þjónn birtist í dyrunum og
stefndi beint til þeirra.
— Afsakið, sagði hann. — Það er
síminn til Jonasar Callenberg. Er hann
...?
— Það er ég, sagði Jonas, feginn að
fá tækifæri tl að losna úr þessum félags-
skap. — Kemurðu með, Katja?
— Meðánægju, svaraðihún.
Það var neyðartilfelli. Hjón úti á landi
með sjúkt bam sem þurfti að komast
strax undir læknishendur.
— Ég ek þér heim fyrst, sagði hann
við Kötju.
— Nei, þér liggur á. Ég tek leigubil.
Þau urðu samferða út á götuna. 1
sama bili rauk Svantesson forstjóri fram-
hjá þeim. Ekki virti hann þau viðlits,
enda mikill asi á honum.
— Ég hringi til þín strax og ég kem
aftur, sagði Jonas.
— Æ, Jonas, til hvers? Er ekki best
...?
— Nei, það er ekki best! Hélstu virki-
lega, að ég mundi gefast svo auöveldlega
upp?
Hún andvarpaði. — Þetta er sjálfs-
pynding, Jonas. En farðu nú, og gættu
þín vel.
Hann hló við. — Gættu þin sjálf,
stúlka litla.
— Ég er alltaf svo óróleg, þegar þú
ert i burtu. Ég veit, að nú er ég ekki
sjálfri mér samkvæm, en ég sakna þín
alltaf.
— Þú þyrftir aldrei að sakna mín í
framtíðinni, ef þú bara vildir hlusta á
mig. Þú fyndir mig við hliðina á þér á
morgnana, þegar þú vaknaðir, og við
gætum gætt hvort annars alla daga.
— Ertu enn að æfa þig í bónorðum?
— Nei, ég held ég megi heita fullæfð-.
ur. Ég er harðákveðinn í því að komast
yfir sveitabýlið þitt, hvað sem það kost-
ar. Mundu það!
Hún laut höfði, svo að hann sæi ekki
framan í hana. — Farðu nú, Jonas. Þú
veist, að það eru takmörk fyrir
sjálfsstjórn minni.
Hann stóð og horfði íhugull á hana.
Einmitt þannig höfðu þau staðið á jám-
brautarstöðinni, þegar hann skyndilega
dró hana að sér og kyssti hana. Katja
sneri sér við og flúði inn í leigubílinn.
IC.ATJA var enn hálfsofandi, þegar
hún tók upp símtólið.
— Hæ! sagði Jonas, hress og kátur í
bragði. —Ég er kominn aftur.
Ætlaði hún aldrei að venjast röddinni
hans? Hjartað fór alltaf að hamast,
þegar hún heyrði hana.
— En gaman, sagði hún þurrlega. —
Einkum og sér í lagi, þar sem klukkan er
aðeins 5.45 að morgni.
— Er hún ekki meira? sagði hann
skelfdur. — Fyrirgeföu!
Hún hló. — Það gerir ekkert til, fyrst
ég er ekki komin með sjónvarpssíma.
Það væri synd að segja, að ég væri með
heimskonuandlitið þessa stundina.
— Það hljómar vel. Ég kem undir
eins.
— Gefðu mér að minnsta kosti fimm
mfnútur til að hressa upp á flakið. En
varstu ekki að vinna i alla nótt? Ættirðu
ekki heldur að fara heim til þín að sofa?
— Jú, ég ætti vist að gera það. Eigum
við kannski heldur að hittast klukkan
tíu? Við getum þá haldið áfram samræð-
unum, þar sem við vorum ónáðuð i gær-
kvöldi.
En það gafst ekki timi til samræðna
þá heldur. Hultén lögregluforingi kom
tveimur mínútum á undan Jonasi. Katja
opnaöi fyrir honum með gleðibrosi, en
ástin slokknaði i augunum, þegar hún
sá, hver kominn var.
Lögregluforinginn var afar miður sin.
Kötju varð fljótlega ljóst, að hann hafði
komið i leit að huggun og uppörvun.
Þau settust niður öll þrjú, þegar Jonas
var kominn, og spjölluðu saman.
— Málið er í algjörum hnút, kvartaði
Hultén. — Ég er sannfærður um, að þið
hafið á réttu að standa, en allir yfirboð-
aðrar mínir hundskamma mig fyrir
að hafa dregið Svantesson forstjóra í dilk
með einhverjum smáglæpamönnum. Ef
ég bara gæti sannað eitthvað á fjandans
manninn.
— Ég er sannfærð um, að hann er
öfugu megin við lögin, sá þrjótur, sagði
Katja heiftúðug.
— Það er ég handviss um líka, sagði
Hultén. — Það yrði mesta ánægja ævi
minnar, ef mér tækist að koma á hann
bragði, því að hanrt hefur meöhöndlað
mig eins og græningja. Og nú þykist
hann geta hrósað sigri. En ég botna
hvorki upp né niður í þessu. Ekkert
bendir til þess, að hann hafi nokkurn
tíma komið nálægt eiturlyfjasölu. Samt
hefur hann átt einhver skipti við þessa
þrjóta, sem eru á kafi í þessu. Mér væri
nær að halda, að það væri eitthvað
annað, sem hann hefur á samviskunni,
ef ekki væru þessi tengsl hans við Berra
og Stickan.
— Birgit Karlsson er að minnsta
kosti bersýnilega aðeins á höftunum
eftir eiturlyfjum, sagði Katja.
— Og svo er það fjandans lykillinn.
Ef við bara fyndum hann, áður en Berra
verður látinn laus.
— Lykillinn? Hafið þið ekki ennþá
fundið hann? spurði Katja undrandi.
— Nei. Við erum búnir að leita hans
á öllum hugsanlegum stöðum. Berra
hlýtur eiginlega að hafa verið með hann
á sér, þegar lögreglumennirnir komu til
hesthússins, en hann fannst sem sagt
ekki á honum.
Karlmennirnir horfðu nú báðir á
Kötju.
— Þú ert svo einkennileg 'á svipinn,
sagði Jonas.
— Það stafar af því, að ég er að
hugsa, svaraði hún.
— Jæja, svo að þannig líturðu þá út.
Og hvað hugsarðu svona stíft?
— Þei, þei, þetta krefst einbeitingar.
Hvers vegna sagðirðu mér þetta ekki
fyrr, Hultén?
— Ég mátti ekki trufla þig, meðan þú
varst í prófunum. Callenberg krafðist
þess, að ég léti þig í friði á meðan. Dettur
þér eitthvað í hug?
Katja þagði enn um stund, hnyklaði
brúnir og vafði hárlokk um fingur sér.
Hún var greinilega að reyna að kalla
eitthvað fram i hugann.
— Þið hafið auðvitað leitað í hesthús-
inu?
— Að sjálfsögðu. Alls staðar, sem
okkur gat dottið i hug.
— En kannski hefur ykkur ekki dott-
ið í hug sá rétti. Það er að minnsta kosti
möguleiki.
— Hvað ertu að fara? spurði Jonas
óþolinmóður.
Hún virtist ekki heyra til hans. —
Þegar ég var þarna ein uppi á loftinu,
eftir að þú stökkst niður og þið voruð að
slást niðri í myrkrinu, þá skreið ég af
stað fram eftir loftinu, og þá fannst mér
ég reka fótinn í eitthvað, sem glamraði
við gólfið.
— Þar uppi? sagði Hultén vantrú-
aður.
— Já. Ég var að velta því fyrir mér,
hvort ég hefði nokkuð rekið fótinn í það.
Hvort það hefði ekki frekar...
— Ég skil, sagði Hultén ákafur. —
Þú átt við, að Berra hafi ef til vill kastað
lyklinum frá sér, meðan á slagsmálunum
stóð, og hann hafi lent rétt hjá þér þarna
uppi.
— Hann vissi ekki þá, að ég var þar
uppi.
Hultén réð sér varla fyrir æsingi. —
Komið þið. Við förum þangað strax.
Jonas hló. — Gaman að sjá þig lifna
við á nýjan leik. Kemurðu með, Katja?
— Hvort ég er með! Hann þarna
Svantesson á inni hjá mér smágreiða
eftir allar eiturpillurnar í gærkvöldi.
Hann skal ekki komast upp með það að
eiga síðasta orðið í þessu máli, ef ég fæ
einhverju ráðið.
— Þarftu endilega alltaf að eiga
síðasta orðið? andvarpaði Jonas. — Ég
held ég verði að afturkalla bónorðið.
— Það skaltu ekki gera, sagði
Hultén. — Þessi stúlka er gulls ígildi,
góði. Þrasgirnin innifalin!
— Orð þín falla dauð og ómerk, sagði
Jonas. — Hún hefur þegar svarað neit-
andi.
— Það var óráð, ungfrú Francke.
Þú getur ekki fengið betri mann en hann
Callenberg þarna til að þrasa viö.
Katja tók undir handlegg lögreglufor-
ingjans. — Komdu nú, hjónabandsmiðl-
ari. Við höfum verk að vinna. Getum
rætt hitt betur seinna.
ííuLTÉN kallaði Anderson á vett-
vang, og þau óku til bústaðar Svantes-
sons. Ráðskona hans stóð þar úti fyrir
dyrum.
— Viltu biðja Svantesson að koma
niður að hesthúsbyggingunni, sagði
lögregluforinginn stuttur í spuna.
— Svantesson forstjóri er ekki heima,
svaraði ráðskonan drembilega. — Hann
fór að heiman í nótt.
— Hvað áttu við? Fór í burtu? Hann
hafði ekki leyfi til þess. Hvert fór hann?
— Það veit ég ekki. Hann kom heim
seint í gærkvöldi, pakkaði í skyndi niður
í eina tösku og ók burt í bílnum. Mér
fannst eins og ferðalag hans hefði borið
nokkuð brátt að.
LYKILLINN
40 Vlkan 52. tbl.