Vikan - 24.12.1981, Blaðsíða 39

12. hluti
Framhaldssaga
var að tala saman vegna hávaðans frá
tónlistinni, og inn í næsta herbergi, þar
sem allt var með rólegri blæ, engin tón-
list, aðeins fólk að spjalla í dreifðum
hópum.
— Katja! sagði hann með angist í
augnaráðinu. — Þú vilt ekki einu sinni
gefa mér tækifæri.
— Þetta er vonlaust, Jonas, sagði
hún þreytulega. — Ég er köld, dauð. Ég
get hvorki gefið né þegið.
— Hefurðu nokkurn tíma reynt það?
Ég á við eftir atvikið með Sven-Ame?
Hún andvarpaði. — Fyrir einu ári
var ég með karlmanni. Það gekk ekki.
Ég flúði, þegar hann reyndi að kyssa
mig.
— Þótti þér vænt um hann á sama
hátt og mig núna?
— Ó, nei, sagði hún umhugsunar-
laust. — Ég á við ... Nei, þetta gengur
aldrei, Jonas, það er betra að slíta sam-
bandi okkar núna, áður en það kemst á
alvarlegra stig. Við mundum aðeins
særa hvort annað.
— En jólin, Katja! Ég var farinn að
hlakka til að eyða þeim með þér. Það er
svo langt síðan mig hefur langað til að
gefa nokkrum jólagjafir. Ég var meira
að segja búinn að kaupa...
Löngunin leyndi sér ekki i svip
hennar, en svo hristi hún höfuðið
ákveðið.
— Þú veist sjálfur, að þetta er von-
laust. Vináttan nægir okkur ekki. Fyrr
eða síðar mundum við ganga lengra, og
. . . trúðu mér, Jonas, vonbrigðin yrðu
algjör. Ég get ekki. Ég þori ekki. Og síst
af öllu vil ég særa þig.
— Katja, því ertu svona ...
1 sama bili heyrðist kunnugleg rödd:
— Halló, Katja, þú hefur þá ákveðið að
koma þrátt fyrir allt.
Það var Göran í fylgd með vinstúlku
sinni. Katja kynnti Jonas fyrir þeim og
lét sem hún sæi ekki gremjusvip hans.
Sjálf var hún fegin trufluninni. Jonas
hafði einstakt lag á að telja henni hug-
hvarf, og nú ætlaði hún að halda fast við
ákvörðun sína.
— Jæja, svo þetta er Jonas Callen-
berg, sagði Göran vingjarnlega. —
Katja hefur sagt mér margt um þig. Hún
virðist bara dýrka þig sem hetju. Nú, nú,
hvers vegna ygglirðu þig, Katja mín?
— Fífl! hvæsti hún milli samanbit-
inna tannanna, en gætti þess, að aðeins
Göran heyrði.
Jonas virti Göran fyrir sér. Ekki sér-
lega spennandi í útliti og greinilega einn
af þeim, sem aldrei mundi láta sjá sig án
jakka og bindis, nema líf lægi við. Samt
sem áður var hann hreint ekki ógeðugur,
sem raunar var ekki við að búast, þar eð
Katja hafði valið hann að vini.
Og nú bættust Svantesson forstjóri og
vinkona hans I hópinn. Kötju hafði allt-
af geðjast illa að þeirri stúlku. Hún var
eftirlætisbarnr sem alltaf vildi vera
númer eitt, en skorti hæfileikana til þess,
að minnsta kosti á listræna sviðinu. Hún
taldi sér greinilega ávinning að þvi að
hafa ríkan forstjóra upp á arminn.
Svantesson fór ekki dult með það, að
hann taldi sig talsvert hátt yfir þennan
félagsskap hafinn. Illkvittnin blossaði
upp í honum, þegar hann sá þau Jonas
og Kötju, og hann brann I skinninu að
ná sér niðri á þeim. Allt, sem hann hafði
orðið að ganga i gegnum síðustu dagana,
var einmitt þeim að kenna, og nú skyldu
þau fá að finna fyrir þvi, að hann gat
bitið frá sér ef því var að skipta.
Og nú fóru í hönd einkennilegar sam-
ræður. Svantesson forstjóri beindi skeyt-
um sínum einkum að Kötju, sem honum
fannst hafa brugðist sér illilega. Og
Katja skaut miskunnarlaust til baka,
hún fyrirleit þennan sjálfbirgingslega
vindhana, og henni gramdist sárlega, að
svo virtist sem ekkert ætlaði að sannast
á hann. En hann skyldi að minnsta kosti
ekki hafa betur i samræðum.
Göran leist ekki á blikuna. Hann
reyndi eftir fremsta megni að beinasam-
ræðunum inn á hættuminni brautir, en
Svantesson fann jafnóðum ný tækifæri
til að munnhöggvast við Kötju. Göran
ákvað að reyna einu sinni enn:
— Engin ferðalög á döfinni hjá for-
stjóranum? spurði hann kurteislega.
— Nei, svo er þessum tveimur fyrir
að þakka, að ég mun ekki geta erindað
erlendis enn um sinn. En það stendur
varla lengi. Ég get borið höfuðið hátt,
eins og allir vita, sem á annað borð
þekkja mig. Nú vonast ég bara til að fá
LYSTADÚNVERKSMIÐJAN
Dugguvogi 8—10 sími 84655
HÚSGÖGN FYRIR BÚRN
0G FULLORÐNA
eftir okkar fyrirmynd eða ykkar

52. tbl. Vikan 39