Vikan - 03.06.1982, Síða 20

Ross og mér finnst svolítiö u dar-
legt aö utan á þau öll er skriíað á
ritvél,” sagði hann loks.
„Við hvað áttu?” spuröi ég
spennt.
Hann nam staðar fyrir framan
mig og horföi þreytulegur á mig.
„Ég veit það ekki. Ég á bara við
að hver sem væri hefði getað skrif-
aðutaná bréfin.”
„Én bréfin sjálf?” stundi ég
upp. „Ég skil bara ekkert í þér,
William!”
„Ég vildi bara að þú gerðir
það,” sagði hann lágt. „Ég vildi
að við skildum hvort annaö til fulln-
ustu.”
Samstundis vissi ég að hann átti
ekki aðeins viö bréfin.
„Það hlýtur að hafa verið mikið
áfall fyrir ykkur að fá að vita allan
sannleikann um Ross,” sagði ég
æst og reyndi að nota nafn Ross
eins og einhvers konar skjöld milli
okkar.
„Auðvitað en þaö breytti þó
engu. Ékki á þann hátt sem þú
heldur.”
Ég horfði skilningssljó á hann
og hann brosti dauft.
„Stundum get ég lesiö þig niður
í kjölinn eins og opna bók. Én
þessi uppljóstrun, eða hvað sem
þú annars vilt kalla þetta, breytti
engu um tilfinningar mínar til
R oss né heldur til nokkurs annars
— síst af öllu til Ross. Átti ég allt í
einu að fara að dæma hann fyrir
eitthvaö sem hann bar enga
ábyrgð á? Kristy, tilfinningar ráða
því að það gerir maður ekki og það
veist þú best sjálf.”
Hann dró mig hægt upp úr
stólnum, tók þétt utan um mig og
þrýsti mér upp að sér, en nú reif
ég mig lausa. „Þetta er ekki rétt.
Þúmátt ekki......”
„Én þú vilt það nú samt,” sagði
hann. „Hvers vegna ertu að reyna
að blekkja sjálfa þig?”
„Vegna þess að......” sagði ég
hjálparvana en hann hló bara og
dró mig óþægilega þétt upp að sér.
„William.” Skelfd rödd Susan
barst til okkar utan af ganginum
og varö til þess að við þutum strax
fram.
Hún stóö og barði í örvæntingu
að dyrum hjá William en þunn-
hærður næturvörður stóð við hliö
hennar. Hvorugt þeirra virtist sjá
neitt undarlegt við þaö að við
skyldum bæði koma út úr her-
berginumínu.
William tók róandi utan um
axlir Susan en hún skalf öll.
„Hvað er aö?” spurði hann
órólegur.
Hún var hálfgrátandi og rétti
honum bréf sem hún hélt á og
hann benti mér að koma og lesa
það. Þarna stóðu aöeins fáeinar
línur, skrifaöar í fljótheitum með
kröftugri rithönd.
„Susan — farðu þegar í
stað aftur til Waynewater og taktu
Kristy og William meö þér. Ég get
ekki útskýrt þetta nánar fyrir þér
núna en það getur verið um líf eða
dauða aö tefla ef þiö verðið hér
kyrr. Góða besta, Susan, faröu
heim í guðs bænum! Ég læt heyra
frá mér eins fljótt og ég get,
Brent.”
William sneri sér að nætur-
veröinum og spurði einhvers sem
ég skildi ekki og næturvörðurinn
svaraöi honum fljótmæltur.
Brent hafði greinilega komið og
beðið um reikninginn rétt fyrir
klukkan eitt. Hann haföi sagt að
hann yrði aö hverfa á brott í snar-
heitum vegna ófyrirsjáanlegra
ástæðna og hafði síðan beðiö
næturvörðinn að fara með þetta
bréf til ungfrú Manville strax og
hannværifarinn.
„Ég gerði eins og hann bað
mig,” sagði næturvöröurinn. Nei,
hann minntist þess ekki að Brent
hefði hringt eöa að hringt hefði
veriö til hans. Já, hann haföi setið
á sínum stað í anddyrinu allan
tímann, að því undanskildu þó
þegar hann hafði fengið sér
matarbitann en þá hafði hann
dyrnar opnar úr eldhúsinu og
fram, svo hann gæti heyrt ef ein-
hver hringdi eða kæmi.
Ég sá, að William hugsaöi þaö
sama og ég. Éinhver hlaut aö hafa
komið hvað sem öðru leiö, einhver
sem í skjóli nætur hafði gripið
tækifæriö. Ég mundi eftir ýlfrinu í
hundinum og nú fannst mér það
allt einu hafa verið fyrirboði ein-
hvers ills.
Susan horfði á okkur náföl í
andliti.
„William, hvaö getur hafa
komiðfyrir?”
„Ég veit það ekki,” sagði hann
illilegur á svipinn. „Og við fáum
víst heldur ekki að vita þaö, að
minnsta kosti ekki í bráðina.”
Hann ýtti okkur á undan sér inn í
herbergið sitt. Susan lét fallast
niður á rúmiö og ég vafði teppi
utan umhana.
William stóð viö gluggann og
sneri bakinu í okkur. Hendurnar
voru á kafi í sloppvösunum en
greinilega krepptar.
„Við verðum víst aö snúa
við,” sagði hann loks í róandi tón
og næstum eins og honum stæði á
sama.
Ég starði á hann. „Én það
getum við ekki. Ég ætla aö
minnsta kosti ekki að gera þaö.
Það er ekki hægt að hræða mig í
burtu með undarlegu bréfi.”
„Ef ekki kæmu til þrjú undarleg
bréf værum við alls ekki hingað
komin, svo hvers vegna ættum við
að vera hér þegar öllu er á botninn
hvolft,” svaraði hann þegar í stað.
„Munurinn er aðeins sá að ég
treysti Brent. Hann hefði ekki
farið að skrifa svona bréf að
ástæðulausu.”
Ég horfði hjálparvana á Susan
en hún leit undan. „William
verður aö ráða þessu,” svaraði
hún blæbrigðalausri röddu.
daga
Ég horföi á þau til skiptis og var
í uppreisnarhug. „Ætlið þið í raun
og veru aö gefast svona
auðveldlega upp?” Og nú læddist
grunur að mér — ímyndum okkur
að þetta væri allt saman sett á
svið af þeirra hálfu? Kannski
höfðu þau leyft mér aö komast
svona langt til þess eins að deyfa
grunsemdir mínar? William heföi
vel getað fengiö Brent til þess að
skrifa bréfið og ná mér héðan í
burtu. Grunsemdirnar minnkuöu
þó heldur þegar ég horfði á
þreytulegt og strekkt andlit
Williams og mér varð ljóst aö
þessar grunsemdir orsökuöust af
slæmri samvisku sjálfrar mín og
voru til þess gerðar að sefa hana
og tilfinningar mínar í hans garö.
Én ef William átti engan hlut að
þessu bréfaskriftum, hver átti
það þá? Líf eða dauði. . . Fyrir
hvern gat þetta þýtt líf eöa dauða?
Og hvar varRoss?
„Við getum ekki tekið neina
áhættu,” sagði William. „Brent er
full alvara, Kristy, og komir þú
ekki með okkur af fúsum og
frjálsum vilja verð ég að neyöa
þig til þess.”
„Reyndu það,” sagði ég
ógnandi, en þetta var eintómur
leikaraskapur. Hræösla Susan
hafði þegar náö tökum á mér.
Það var svolítið niöurlægjandi
þrátt fyrir allt þegar við nokkrum
stundum síðar settumst upp í bíl
Williams. Susan haföi ekki viljað
aka sjálf og William hafði fengið
næturvörðinn til þess að lofa að
sjá um að hvíti Jaguaiinn yrði
sendur yfir sundið síðar þennan
sama dag.
Ég var bæöi óróleg og hálfhissa
vegna þess hvernig Susan brást
viö þessu öllu þótt ég vildi ekki
láta það sjást. Ég undraðist ekki
hræösluna, hana skildi ég og sætti
mig við. Én samt sem áður var
hræðsla hennar miklu meiri og
einhvern veginn allt öðruvísi en
mín. Eins og hún vissi eitthvað
meira en ég sjálf....
TWjORGHNÞOKAN LA
rír’.eins og grátt teppi
allt umhverfis okkur, þegar við
fórum frá bryggjunni í Calais, og
loftið var rakt og kalt. Við fundum
okkur borð í einu horni veitinga-
salarins og þar vermdum við hálf-
kaldar hendurnar á heitum kaffi-
bollum.
„Ég er að velta því fyrir mér
hvernig hann hefur farið frá
hótelinu,” sagði ég og vissi ekki að
ég haföi hugsaö upphátt fyrr en ég
sá að William horfði á mig.
„Brent? Kannski í leigubíl. . . .
ekki veit ég þaö?” Rödd hans var
þreytuleg og óþolinmæði gætti í
henni svo ég hætti að tala um
þetta.
Þokan breyttist í fínan
rigningarúöa eftir því sem við
færöumst nær Dover og regnið
draup eins og tár af greinum
trjánna þegar við ókum til Wayne-
water, en þangaö komum við um
hádegisbiliö.
Húsiö var eitthvað svo undar-
lega tómt og yfirgefiö, en skyndi-
lega opnuðust dyrnar og frú
Pattersson, ráðskonan sem ég
hafði rétt náð að heilsa daginn
áður, kom á móti okkur og fór
geyst.
„Mikiö er gott aö þiö skylduð
Skop
Þúhlýturað vera Hjalti Steinn frá
Hagstofunni!
20 Vikan 22. tbl.