Vikan - 29.09.1983, Blaðsíða 20

Kevin kinkaöi kolli og teygði sig
eftir reikningnum. „Ég hefði
gaman af því, ungfrú Cardenas.”
„Skollinn hafi það, kallaðu mig
Margo. Mér finnst við geta sleppt
formsatriðunum þar sem við
erum að snæða saman. ”
„Alltílagi, Margo.”
Hún lagði hönd sína á hans, tók
reikninginn. „Ég býð, Kevin. Ég
bauö þér í hádegisverð, manstu?”
Hún greip fram í þegar hann and-
mælti.
„Ef ég fæ ekki aö hirða
reikninginn komumst við ekkert
áfram viö að finna Laurel. ’ ’
Hann samsinnti treglega.
Hún brosti um leið og hún gaf
þjóninum drykkjupeninga.
„Svona er ég viss um að við
hittumst aftur, Kevin. Þú býður
næst.”
„Þú mátt treysta því, Margo.”
Þau gátu ekki hjálpað honum og
hann fann að þau voru treg til að
tala við hann. Hann skildi ekki
kuldalega kurteisi þeirra, sem
jaðraði viðfýlu.
Eitt af öðru gengu þau burt
þangað til loks var enginn eftir
nema ung, aölaöandi blökkustúlka
sem spurði hikandi: „Ertu reiður
við Laurel, hr. Driscoll?”
„Ekki reiður. Ég er bara að
verða vitstola af áhyggjum.”
Stúlkan kinkaði kolli, virtist sátt
við einlægni hans, gaut svo augun-
um flóttalega á eftir vinum sínum
og sagði: „Við Laurel erum ekki
sérlega nánar vinkonur. En þú
gætir kannski reynt aö tala við
Isabel Dewhurst.”
„Hver er hún?”
„Vinkona Laurel. Þær eru
óaðskiljanlegar.”
Einn af hópnum, sem var á
körfuboltanum yfir gólfiö, teygði
sig í handklæði sem hékk yfir tré-
slá og þerraði andlitið. Líkt og
líkami hennar bjó röddin yfir votti
af hroka, stolti.
„Jæja? Hvað hefur Laurel nú
verið aö gera af sér, hr. Driscoll? ”
Kevin stirnaði upp. „Ég var að
vona að þú gætir sagt mér það,
Isabel.”
„Jæja?” Hún þagnaði,
handklæðið faldi niðurandlit
hennar.
„Ég veit ekki hvar hún er,” hélt
Kevin áfram. „Þaö virðist enginn
vita það.”
Meö hægum hreyfingum lagði
Isabel handklæðið á áhaldakassa
rétt hjá, leit undan og sagði
þvinguð: „Ég á ekki að gæta
Laurel.”
„En þú ert vinkona hennar! ”
„Auövitað er ég það. Viö
skemmtum okkur mikið saman.”
Tóntegund stúlkunnar kom ónota-
lega við hann.
„Ertu bekkjarsystir hennar,
Isabel?”
Hún hló kuldalega. „Oekkí. Ég
er ekki hugsuður eins og Laurel.
Ég vel íþróttasvið.”
Kevin vætti neðri vörina meö
tungunni, tók vel eftir þröngum
bol stúlkunnar. Hann sleit augun
af SVGO-merkinu.
Augnaráð hennar var háðslegt.
„Sjáðu nú til, hr. Driscoll. Viö
Laurel, jæja, við hittumst fyrir
utan skólann. Viö skemmtum
okkur vel....”
„Laurel virtist ekki skemmta
sér, Isabel.” Hann sagði henni frá
bréfinu og símtalinu.
Isabel var komin í varnarstööu.
„Einkalíf Laurel kemur mér ekk-
ertvið, hr. Driscoll.”
„En þú hlýtur að vita af því sem
hún gerir — hvert hún fer.”
„Uh-huh. Stundum. En....”
„Nú?”
Hún horfði tortryggin á hann
stundarkorn. „Það eina sem mér
dettur í hug er að hún hafi farið að
hitta félagsráðgjafann sinn,”
sagði hún svo.
„Ha?”
Stúlkunni brá greinilega.
„Veistu ekkert um það?”
„Það veit ég áreiðanlega ekki.
Hvaða félagsráðgjafa?”
„Joyce Lomax. Hún vinnur í
sambandi við lögregluna í New
York. Laurel þarf að koma reglu-
lega til hennar. En þetta kemur
mér ekkert við, hr. Driscoll.”
„Félagsráögjafi!” át hann upp.
„Lögreglan! Hvaðgengur hérá?”
Hún hristi höfuðið, beindi
athyglinni aftur aö handklæöinu
Týnd i stórborg
Hann dró stólinn hennar frá um
leið og hún stóð upp, fann fyrir
ilmvatni hennar og návist. Hann
áttaði sig á að langt var síðan
hann hafði veriö í návist annarra
kvenna en þeirra sem hann hitti í
starfi.
„Þakka þér fyrir hádegisverð-
inn,” sagði hann um leið og þau
gengu að bílnum hennar. „Og
fyrir tímann sem þú hefur
fórnað.”
„Ég naut þess, Kevin. Haföu
ekki áhyggjur, við finnum Laurel.
Þetta er eflaust ákaflega einfalt.
Þú hlærö að því eftir á.”
„Mmmmm.” Hann staldraði
við fáein andartök og horfði á
glitrandi Hudsonána, síðan á fjar-
læga og mikilúðlega loftlínu
Manhattan. Áðan hafði honum
þótt hann týndur í þessari borg.
Þaö var gott aö vera með Margo.
„Hvað gerum við núna?” spurði
hann hana.
Hún hikaði, virtist ætla aö
spyrja hann að einhverju, brosti
svo aftur.
„Ég kom í kring fundi með
nokkrum nemendum mínum í
háskólagarðinum.”
Á HÁSKOLASV ÆÐINU kynnti
Margo hann fyrir nokkrum af
samstúdentum Laurel, afsakaði
sig svo, sagöist vera oröin of sein á
annað stefnumót. Kevin varð
þegar upptekinn af námsfólkinu,
spurði það um Laurel.
förum, kallaði óþolinmóður á
stúlkuna.
„Heyrðu, hr. Driscoll, ég verð
að fara. En ég býst viö að dóttir
þín sé ósköp indæl stelpa innst
inni. En farðu og talaöu við Isabel
Dewhurst. Hún er eflaust inni í
leikfimihúsi núna.”
„En heyrðu aðeins...” Rödd
Kevins hljóðnaði vonsvikin þegar
stúlkan flýtti sér á eftir hinum.
Hann var heppinn að finna Isa-
bel Dewhurst sem var að æfa sig
að kasta í körfu inni í leikfimihús-
inu. Hún var ein og það kom
Kevin ekki á óvart. Þessi dagur
var of heitur fyrir nokkra líkam-
lega áreynslu.
Hann hrópaði nafn hennar og
hún hætti, hélt á boltanum undir
öðrum handleggnum meðan hann
gekk í átt til hennar yfir trégólf
leikfimisalarins.
Hún var hávaxin, grönn og ljós-
hærð, klædd í þröngar stuttbuxur
og bol. Svitaperlur gljáðu á andliti
hennar og andardrátturinn var
rykkjóttur.
Kevin gat sér til að hún væri
ekki eldri en átján ára.
„Eg.... hérna, mér skilst að þú
þekkir dóttur mína, Isabel? ”
Augun þöndust í undrun. „Ert
þú karl faðir Laurel? ”
„Þaðer rétt.”
Tortryggni Isabel blandaðist
nýrri aðdáun. „Heyrðu, hún sagöi
mér aldrei hvernig þú litir úr, hr.
Driscoll. Sú er slóttug! ” Hún velti
og Kevin hreytti út úr sér: „Unga
kona! Viltu vera svo væn að segja
mér það?”
Svipur hennar þaggaði niður í
honum. Hún sagði kuldalega:
„Þetta er ekki minn dagur í yfir-
heyrslum, hr. Driscoll. Og ég verö
að fara í sturtu. Allt í lagi? ’ ’
Hann stóð í vegi fyrir henni. Það
var með erfiðismunum aö hann
bældi niður gremju sína og vék
frá.
„Joyce Lomax. Þú ættir að tala
við hana. Hún er meiriháttar
pæja!” sagði Isabel Dewhurst um
leið og hún slangraði af stað í átt
að sturtunum.
Vonsvikinn gekk Kevin burt,
fann átakanlega fyrir því hvað
hann var í lítilli snertingu við kyn-
slóð dóttur sinnar. . .
HJARTA HANS barðist ótt og títt
meðan hann leitaði að leigubíl og
fann á endanum húsnæði æsku-
lýðsdómstólsins, þar sem félags-
ráðgjafarnir voru meö vinnuað-
stöðu. Heitur og þreyttur þramm-
aði hann upp á fjórðu hæð, þar
sem að minnsta kosti tylft ungl-
inga sat aðgeröalaus með leið-
indasvip, gramir eða bara hrein-
lega hræddir.
Kevin var í uppnámi þegar hann
barði á hurð meö stórum, möttum
glerglugga merktum frú J.
Lomax.
Áður en hann kom inn sá hann
fyrir sér roskna, þéttvaxna konu í
skynsamlegum skóm og meö rödd
eins og liðþjálfa.
Ritvél hætti að glamra um leið
og hann ýtti hurðinni upp.
Fremri skrifstofan var heit og
molluleg, vifta í loftinu snerist
letilega. Feitlagin kona með gler-
augu, grátt hár og gráleit augu leit
upp frá ritvélinni sinni og horfði
gagnrýnin á hann.
„Já?” spuröi hún frekjulega.
Efasemdir Kevins uxu. „Frú
Lomax?”
„Frú Lomax er önnum kafin
þessa stundina.”
„Ég verð að hitta hana. Það er
mikilvægt. Áríðandi.”
„Auðvitað. Það er biðröö af fólki
sem liggur á þarna frammi á
gangi. Auk þess þarftu að hafa
pantaðan viðtalstíma, hr.. . .?”
„Driscoll. Kevin Driscoll.”
„Driscoll!”
Ný kvenrödd endurtók nafn
hans. Dyrnar inn í innri skrifstof-
una höfðu opnast og konan sem
horfði tortryggin á Kevin virtist
ekki eldri en þrítug, snyrtileg og í
rósóttum kjól. Stutt, gljáandi,
kastaníubrúnt hár hennar gaf til
20 Vikan 39- tbl.