Vikan - 29.09.1983, Blaðsíða 44

FRAMHALDSSAGA
ekki væri nema yfir nótt, sagði
Caroline: Jæja þá, getur Zelda
komið?
Jæja þá, getur Zelda komið?
Þetta voru einmitt orðin sem
Caroline sagði og þessi fimm ein-
földu orð komu hjartanu til að
hoppa upp í háls á mér og
tárunum fram í augun. „Hún vill
að ég komi,” hvíslaði ég út í loftið,
eins og það að segja þetta upphátt,
endurtaka það, gerði það trúlegra.
Ég fór. Þetta var í fyrsta sinn
sem ég hafði verið fjarri Adam,
Lucy og Charlie. Ég lét í tösku
eins og brúður, haföi meðferðis
þykka, safamikla pappírskilju til
að lesa á leiðinni í langferðabíln-
um, keypti nýjar skyrtur handa
Caroline og Cathy og tók meö mér
nóg af reiðufé til að kaupa mikiö
magn af víni og bjór.
Mikið fannst mér ég vera frjáls
þegar ég steig úr bílnum í New
Haven! Og þegar ég sá Caroline í
gallabuxunum sínum og jakk-
anum á leiðinni til mín fannst mér
ég aftur verða ung í fyrsta sinn í
mörg ár.
Þetta föstudagskvöld óku stúlk-
urnar mér á heimavistina svo að
ég gæti skoðaö herbergið hennar
Cathy og hitt herbergisfélaga
hennar. Viö komum við í áfengis-
verslun og ég keypti bjór, vín,
vodka, skoskt viskí, tónik og sóda-
vatn, svo að allir gætu veriö
ánægðir, og svo fórum viö í íbúð
Caroline og héldum mikla
drykkju- og átveislu.
Seinna sátum við í stofunni,
drukkum, hlógum, töluðum. Tveir
herbergisfélagar Caroline fóru
með fylgdarmönnum sínum og við
vorum bara þrjár eftir, Caroline,
ég og þriðji herbergisfélaginn,
Lynn. Við ræddum námskeið,
einkunnir, slæman vinnumarkaö,
óvissa framtíð. Og ég hlustaði á
Caroline og Lynn slúöra um fólk
sem ég þekkti ekki, fólk sem ekki
var að eignast börn og vinna á
sveitabæjum heldur var að segja
upp kærustum eöa falla á efri-
bekkja-prófum eða fara í skíða-
ferð yfir helgi. Ég sat þarna, var
alltíeinu ákaflega hamingjusöm,
ákaflega ánægð yfir að sitja þarna
og hlusta á stjúpdóttur mína og
vinkonu hennar rabba saman.
Caroline virtist svo mikil heims-
kona og ákaflega falleg, mjög ólík
litlu telpunni með skögultenn-
urnar sem ég hafði hitt fyrst. Hún
talaði um vin sinn sem hét Jim. Og
ég velti fyrir mér hvort Adelaide
hefði einhvern tíma komið í heim-
sókn. Með sjálfri mér vissi ég allt
í einu að Caroline myndi aldrei
bjóöa móður sinni hingað, rétt
eins og Lucy, þegar hún væri orðin
stór, myndi aldrei kæra sig um að
móðir hennar birtist í náms-
mannaíbúðinni hennar. Mér
hlýnáði, fannst ég sérstök, hafa
forréttindi. Ég sat þarna og
drakk, varð aftur drukkin, brosti
ástúölega við Caroline, hugsaði
um hvað hún væri falleg, velti því
fyrir mér hvort ég hefði haft
einhver áhrif á uppvöxt hennar.
Þegar ég vaknaöi um morgun-
inn var Caroline samanhnipruð
í stól í stofunni og drakk te.
Ég reikaði um íbúðina í nátt-
kjólnum mínum, naut þess
munaðar að eiga letilegan morgun
án þess að þurfa að gefa börnum
mat, skipta á bleium og halda á
börnum.
„Það er til heitt vatn ef þú vilt
te,” sagði Caroline. „Ég skal
steikja handa þér eggjaköku eftir
andartak.”
Ég fékk mér te og settist svo inn
í stofu til Caroline.
„Það var gaman aö tala svona
fram á nótt,” sagði ég.
„Já,” sagði Caroline og brosti.
„Er þetta sérstakur náungi?”
spurðiég. „Égá við Jim.”
„Jamm,” sagði Caroline.
„Ákaflega sérstakur náungi.”
„Heldurðu að þú komir til meö
aögiftasthonum?”
„Ég veit að ég geri það ekki.”
„En ef hann er svona sér-
stakur.. . ”
„0, Zelda, hann er sérstakur —
ég er ástfangin af honum. En hann
er svo metnaðargjarn. Hann vill
verða lögfræðingur og hann vill fá
ljúfa litla konu sem stendur í
skugganum og vill helga sig
frama hans. Ég get það hreinlega
ekki.”
„Ég get skilið þaö. Þú vilt helga
þig þínum eigin starfsframa.”
„Nei, ekki einu sinni það. Mér
stendur á sama um frama, ólíkt
Jim. Mér stendur meira aö segja á
sama um hjónaband ef ég finn
bara einhvern sem er fús til að
leyfa mér að lifa lífinu eins og ég
vil. Ég á við, ég er fús að deila og
komast að samkomulagi og það
allt, en ég er ekki fús að sökkva. ”
„Langar þig í börn?”
„Börn?” Caroline brosti. „Æ, ég
veit það ekki. Ekki nærri, nærri
strax.”
Við sátum stundarkorn þegjandi
og hugsi og svo sagöi hún með
bylgjuaf þrótti: „Jæja, nú ætla ég
að búa til þessa eggjaköku handa
þér!”
Hún bjó til ákaflega ljúffenga
eggjaköku — þunna, létta og fulla
af osti og jurtum — og við töluð-
um um annað — hvali og Jacques
Cousteau, framhaldsskóla og
gamla prófessora. Þegar orðiö
var tímabært fyrir mig að fara og
ná í Grayhound langferðabílinn,
sem flytti mig aftur á býliö og til
eiginmanns míns og barnanna
minna og hversdagslífsins, varð
ég döpur. Ég velti fyrir mér hvort
hún gæti haft einhverja hugmynd
um hve miklu máli þessi heim-
sókn hafði skipt mig. En þegar við
kysstum hvor aöra létt á vangann
áöur en ég steig inn í bílinn gerði
ég mér grein fyrir því að hún var
þegar búin að senda mig af staö og
var hreint ekki að hugsa um mig
og merkingar ævi minnar. Hún
hafði úr of miklu að vinna með
sína ævi. Ég heyrði til bernsku
hennar, fortíö hennar, að því er
virtist gat hún ekki notað mig til
að vinna að framtíð sinni. Engu að
Bílaeigendur takið eftir!
Frumryðvöm og endurryðvöm sparar ekki einungis peninga heldur eykur öryggi
yðar í umferðinni. Endurryðvöm á bifreiðina viðheldur verðgildi hennar. Eigi bifreiðin
að endast er endurryðvörn nauðsynleg.
• Látið ryðverja undirvagninn á 1 — 2 ára fresti!
• Látið ryðverja að innan á þriggja ára fresti!
• Gróð ryðvöm tryggir endingu og endursölu!
BILARYÐVÖRNhf
Skeifunni 17
22 81390
Stjúpan