Vikan - 29.09.1983, Blaðsíða 43

Sögulok
NANCY THAYER
„Ég lét þá fá afrit af ferilskýrsl-
unni þinni og ég mælti ákaflega
mikiðmeö þér.”
„Kannski eru þeir búnir að ráða
einhvern annan núna.”
„Nei. Ég þekki Jim Steele sem
er formaður þarna. Hann bíður
eftir að heyra frá frá mér. Ég
sagði þeim að ég skyldi hafa sam-
band við þig vegna starfsins því aö
ég veit hvað þig hefur mikið lang-
aðí vinnu.”
„Jæja, jæja, hvað getum við
gert? Ég á við, ég tek vinnuna, ég
geri þaö. Guð almáttugur, þetta er
eins og kraftaverk! Getum við
hringt í þá núna og sagt þeim að
ég taki starfið?”
„Viltu ekki ræöa þetta við
Charlie fyrst? Viltu ekki vita
hvert kaupið er?”
Ég hugsaði andartak. „Já. Jú,
ég vil fá að vita hvert kaupið er, en
það breytir ekki neinu. Og nei, ég
vil ekki ræða þetta fyrst við
Charlie. Ekki núna. Eg vil
vinnuna.”
„Þá sendum við þeim sím-
skeyti.”
Við gengum að símanum og
sendum skeytið. Meðan hann
talaði stikaði ég um herbergið og
lagöi á ráðin. Ég þurfti að panta
flugfar. Ég varð aö pakka niður,
ég þurfti aö gera ráðstafanir um
dagheimili fyrir börnin, ég varð
að — ég varð að segja Charlie
þetta.
Þegar Stephen var búinn að
senda símskeytið sneri hann sér
að mér og horfði brosandi á mig
stundarkorn. Svo sagði hann: „Þú
ert eiginlega klikkuð kerling,
Zelda — veistu það?”
Mér fannst ég vera hátt uppi. Ég
hafði ekki einu sinni lokið úr
kampavínsglasinu mínu, en mér
fannst ég vera hátt uppi, drukkin,
í gleðivímu.
„Nú ætti ég eiginlega að sofa hjá
þér,” sagði ég, varö allt í einu
alvörugefin. „Af þakklæti ef ekki
öðru.”
Stephen gekk yfir herbergið og
tók mig í fangiö. Hann horföi lengi
á mig, svo kyssti hann mig og
þrýsti mér aö sér. „Zelda,” sagöi
hann, „ég kæri mig ekki um að þú
sofir hjá mér af þakklæti. Eða af
leiðindum eða af misskilningi. Ég
vil að þú sofir hjá mér vegna þess
að þú elskir mig. Ég elska þig en
ég ætla að fara aftur heim. Ég
ætla að láta þig í friði. Ef þú vilt
mig veistu hvar þú finnur mig. ”
„En Stephen,” sagöi ég. „Þú
komst alla leið yfir Atlantshafið! ”
„Og Eystrasalt.” Stephen
brosti. „En það var þess virði,
bara til aö sjá svipinn á andlitinu á
þér þegar ég sagði þér frá vinn-
unni.”
„Stephen,” sagði ég, talaði
niður í bómullarskyrtuna hans,
„þú ert góður maöur. Og Ellen er
dásamleg. Börnin þín eru falleg.
Þér gæti liðiðverr.”
„Ég veit þaö, ég veit það allt. Þú
þarft ekki að vorkenna mér. 0,
Zelda, þú ert svo skringileg. Líttu
á þig. Þú ert þegar komin á kaf í
þetta starf. Þú heldur að þú sért
heppnasta manneskjan í öllum
heiminum.”
„Eg er heppnasta manneskjan í
öllum heiminum. Ég hef allt sem
ég hef alltaf viljað — börn,
Charlie, ognúnavinnu...”
„... ogviníofanálag.”
„Vin. 0, Stephen, ó, Stephen, ég
elska þig.”
Við föðmuðumst aftur og kysst-
umst og svo sagði ég: „Stephen,
ég er búin að ráða barnfóstru
allan daginn í dag. Þú sagðist vera
vinur minn og það ertu. Þú ert
vinur minn. Við skulum gera það
sem vinir gera. Leyfðu mér að
sýna þér Helsinki. Þetta er
athyglisverð borg og fyrst þú ert
kominn alla þessa leið ættir þú að
minnsta kosti að sjá borgina. ”
„Hvað ef fólk sér okkur
saman?”
„Mér er sama,” sagði ég. „Ég
segi að þú sért vinur minn. Og það
verðursatt.”
Við fórum saman út og eyddum
deginum í að ganga um Helsinki.
Þetta var kaldur dagur, við leidd-
umst á göngunni og töluðum um
sjálf okkur. Við töluðum um fortíð
okkar og vonir okkar, um vanda-
mál okkar og þrár. Þetta var
vissulega eitt dásamlegasta
síðdegi lífs míns, að vera með
þessum myndarlega, framandi
vini í myndarlegri framandi borg
og finnast ég andartak laus undan
skyldum viö eiginmann, börn og
vinnu, en vita þó að þetta var allt
til staðar og ég gat snúiö aftur til
þess.
Síðasta ár, síðasta haust, eftir
friðarheimsókn dætra Charlies
um sumarið, fengum við fyrsta
óvænta bréfiö frá Caroline. Þetta
var langt, vingjarnlegt, skraf-
hreifiö bréf, skrifað okkur báðum,
og hún sagði okkur frá nýju íbúð-
inni sinni og vinkonum sínum
þremur og hvað námskeiðin væru
erfiö og með hverjum hún væri á
föstu. Og síðasta setningin var:
„Vona að ykkur báðum og börn-
unum líði vel. Ástarkveðjur, Caro-
line.”
Charlie var ánægður. „Ég vissi
að þetta myndi gerast fyrr eða
síðar,” sagði hann. „Hún vill aftur
komast í samband. Hún er orðin
svolítið fullorðnari. Það versta er
liðiðhjá, guði sé lof.”
Hann skrifaöi Caroline svarbréf
og eftir nokkurn tíma skrifaöi ég
henni líka. Bréfið mitt var styttra,
varlegar orðað, og ég nefndi
Adam og Lucy ekki nema lítillega.
Ég gerði mér grein fyrir því hvað
menntaskólastúlku hlyti að þykja
bréfið mitt leiðinlegt. Ég skrifaði
ekki um annað en býlið okkar og
nýju kettlingana okkar og hvað ég
hafði breytt mörgum eplum í epla-
mauk og saft. Mig dauðlangaði til
að segja í bréfinu: „Sjáðu til,
þetta er bara tímabil sem ég þarf
að ganga í gegnum, aö vera móöir
og lifa rólegu sveitalífi. Það gerir
mig ekki sérlega áhugaverða, ég
veit þaö, en það gerir mig ákaf-
lega ánægða. Drottinn má vita að
þú gekkst í gegnum tímabil, ég á
skilið að gera það líka.” Meðan ég
skrifaði bréfið vissi ég að býlið,
börnin mín, rólegt, öruggt, sila-
legt líf mitt myndi ekki fullnægja
mér öllu lengur.
Caroline skrifaði á móti, langt,
vinsamlegt bréf. Hún skilaði
kveðju frá Cathy. Hún spurði
hvort við Charlie gætum komiö í
heimsókn til New Haven. Þetta
var síðasta árið hennar í mennta-
skóla og hana langaði til að við
sæjum íbúðina hennar og hittum
herbergisfélaga hennar áður en
allt breyttist. Hún virtist vera að
bjóða okkur í fullri alvöru og af
einlægni.
„Ég get ekki farið þangað,”
sagöi Charlie. „Ég hef hreinlega
ekki tíma. Af hverju ferö þú ekki?’
„Ég? Ein? Hún kærir sig ekki
um mig. Hún vill þig, þú ert faðir
hennar, í almáttugs bænum,”
sagði ég.
En seinna, þegar Charlie
hringdi í Caroline til að segja
henni að hann ætti of annríkt til að
skreppa þangað í heimsókn, þó
39, tbl. Vikan 43