Vikan - 29.09.1983, Blaðsíða 45

síöur haföi þetta verið vel heppnuð
heimsókn fyrir mig. Mér fannst að
við heföum einhvern veginn kom-
ist í gegnum hindrun og hafið í
sameiningu nýtt tímabil í lífi okk-
ar. Okkur hafði liöið þægilega
saman. Hún hafði eldað handa
mér, við sátum, töluðum og hlóg-
um saman og það var indælt. Það
leit út fyrir að við gætum kannski
verið vinkonur þegar öllu væri á
botninn hvolft. Og ég gerði mér
grein fyrir því að það var það sem
ég vildi: að vera vinkona fallegu
ungu konunnar með síða ljósa hár-
iö. Ef til vill haföi ég haft áhrif á líf
hennar, ef til vill ekki — það skipti
ekki máli. Það sem skipti máli var
að mér þótti vænt um hana. Mér
geðjaðist vel að því sem hún vildi
verða. Caroline var áhugaverð,
glögg, íhugul. Hún var ung kona
sem ég var farin að þekkja, að
tengjast. Ég var, þegar öllu var á
botninn hvolft, fegin að eiga stjúp-
dóttur.
„Þetta verður helvítlegt fyrir
okkur bæði, er það ekki?” segi ég
brosandi við Charlie.
„Já, en þetta verður indælt,
hreinlegt, heilsusamlegt helvíti,
þar sem ljós skín við endann. ”
Þaö er jólanótt í Helsinki. Það
snjóar úti, bæöi börnin mín eru
sofandi og fara sér ekki að voða og
eiginmaður minn var með þessum
orðum að enda við að gefa mér
bestu gjöf sem hann hugsanlega
gæti.
Þar til nú er desember búinn að
vera skelfilegur mánuður. Þegar
Charlie kom heim í nóvember úr
fyrirlestraferðinni til Svíþjóðar
sagði ég honum frá Stephen og
vinnunni sem ég ætlaöi aö byrja á
í janúar.
Ef til vill var rangt af mér að
segja honum frá Stephen. Ég er
viss um að Charlie verður aldrei
vinur hans aftur og það er meðal
afleiðinganna af þessu. Við —
Stephen og ég — eyðilögðum vin-
áttu. En það er undarlegt að í aug-
um Charlie skipti fortíðin mestu,
að ég lenti nærri því í ástarsam-
bandi við karlmann, þegar það
var framtíðin sem ég hafði sektar-
kennd yfir og taugahroll — að ég
ætlaði að skilja Charlie einan eftir
í Helsinki og fara heim til Banda-
ríkjanna með börnin mín svo aö ég
gæti byrjað aftur að vinna.
Eg hafði ekki haldið aö þetta
yrði svona slæmt. Ég hafði ekki
haldið að þetta tæki svona langan
tíma. I tvær vikur æptum við og
grétum og rifumst hálfa nóttina
nieðan börnin sváfu. Charlie gat
ekki trúað því að ég hefði í raun-
inni ekki sofið hjá Stephen. Hann
hélt að ég vildi fara heim til aö
halda áfram ástarsambandinu viö
hann. Mér fannst ég ekkert geta
gert mér til bjargar. Það var eng-
in leið aö sannfæra hann um að ég
segöi satt, það voru engar sann-
anir sem ég gat lagt fyrir hann.
Svo breyttist Charlie um miðjan
desember. Hann hætti að vera
reiður og varö dapur, þungur af
örvæntingu. „Ég hef ekki veitt þér
það sem þú vilt í lífinu,” sagði
hann. „Eg hef ekki gert þér til
hæfis. Þú ættir að fara til einhvers
annars.”
„Heyrðu, Charlie,” grátbað ég,
„ekki láta svona. Vertu svo vænn
að líta á mína hlið málsins. Þú hef-
ur mig, börnin þín og vinnuna
þína. Ég veit að vinnan þín er hluti
af þér. Geturöu ekki séð aö mín
vinna skiptir mig alveg jafnmiklu
máli?”
„Ég hélt að þú vildir börn, að
þig langaði til að vera móðir,”
sagði hann.
„Mig langaði til þess. Mig lang-
ar til þess. En ég vil líka vinnuna
mína. Þú hefur allt — því skyldi ég
ekki hafaþaðlíka?”
Straumhvörfin urðu fjórum dög-
um fyrir jól.
Við sátum enn langt fram á nótt,
en nú ræddum við skynsamlega
saman fremur en rifumst. Þennan
dag hafði komið til mín umslag í
póstinum frá litla menntaskólan-
um þar sem ég átti að kenna. Þar í
var samningur til eins árs.
Kennsla á seinni önn hæfist fyrsta
febrúar og ég sagði Charlie að ég
vildi fara heim eftir áramótin til
að mér gæfist tími til að koma
börnunum inn á dagheimili og
skipuleggja starf mitt.
„Zelda,” sagði Charlie, „ertu
viss um að þú viljir þetta? Ertu
viss um að þú þurfir aö gera þetta
núna?”
„Ég er viss,” sagði ég. „Ég er
fullkomlega viss.”
„Ég veit það ekki, Zelda,” sagði
Charlie. „Ég veit það eiginlega
ekki. Mér finnst ég ákaflega bund-
inn þér, jafnvel núna. Ekki síst
núna. Og ég veit ekki hvort ég af-
ber að hafa börnin ekki hérna. Það
verður hræðilegt aö hafa ekki Ad-
am og Lucy. Það kemur mér til að
klökkna að hugsa til þess.”
Þá leit ég á hann, leit raunveru-
lega á hann, þennan mann sem ég
hef séð nærri því daglega í þrettán
ár. Hann elskaði hávaðasömu
börnin mín, hann elskaöi mig.
Hann var að gera sitt besta, hann
var að sleppa mér lausri en viður-
kenndi þó að viö værum helguð
hvort öðru.
„Guð minn góður,” sagöi ég,
„ég elska þig svo heitt. Þú ert svo
góður!” Ég hvarf í faðm hans og
fór að gráta. „Ég vil ekki vera
fjarri þér,” sagði ég. „Ég vil ekki
að börnin séu fjarri þér og þau
munu sakna þín hræðilega. En
Charlie, mér finnst þetta vera
eina stóra tækifærið mitt til að öðl-
ast þetta allt — starfið, börnin og
þig. Ég þrái þetta svo heitt.”
„Gráttu þá ekki,” sagði Charlie.
„Þú virðist búin að fá það. ’ ’
Við elskuðumst þessa nótt í
fyrsta sinn í langan tíma og það
var ríkulegt og hlýtt, ástúðlegt og
snortið annarlegri hrifningu eins
og við værum að elska með ein-
hverjum svolítið nýlegum. Eftir
það nefndum við Stephen æ sjaldn-
ar og ræddum meira og meira um
framtíð okkar. Mér leiö betur með
sjálfri mér. Ég gerði mér grein
fyrir því að lífið yrði aldrei full-
komið, alltaf yrðu fyrir hendi erf-
iðleikar og reynslustundir, en frá
mínum bæjardyrum séð var það
rétt. Fullkomnun er köld, tær og
óbifanleg. Lífið er hlýtt, gruggugt
og flókið. Og gott.
Það er fjórði janúar 1978 og
þetta hefur gerst.
Cathy, sem er nú orðin tvítug, er
hætt í háskólanum á miðri önn og
stungin af til Kaliforníu með lag-
legum strák sem leikur á gítar.
Caroline fékk inngöngu í líf-
fræðideildina í skólanum þar sem
Charlie kennir. Hún segist vera
hundleið á New Haven og vill fá að
vita hvort hún megi koma og búa
hjá okkur á býlinu í janúar.
Adelaide er búin að gifta sig aft-
ur, skrifaði Caroline okkur. Nýi
maðurinn hennar er aðstoöar--
OC
<
Q
O
00
2
<
00
H-
<
.00
o
Áttu: VASADISKÓ _
FERÐ AKASSETTUT ÆKI7
FJARSTÝRÐAN BÍL
eða annað tæki fyrir rafhlöður sem þú
notar mikið.
Ef svo er þá eru Sanyo-cadnica
rafhlöðurnar og hleðslutækið fyrir þig.
Meira en
500 hleðslur.
o
30
*
>
H
33
>
2
00
C'
o
>
33
Gerið
verðsamanburð.
SPARNAÐUR - ÞÆGINDI
FÆSTIVERSLUNUM UM LAND ALLT
0G ESS0 BENSÍNSTÖÐVUM.
CADNICA
DIESELVELAR HF., SUÐURLANDSBRAUT 16, SÍNII 35200.
39. tbl. Vikan 45