Vikan - 29.09.1983, Blaðsíða 47

ævinlega gera þaö. Hann elskar
mig. Viö höfum farið langt saman.
í okkar tilviki mun aðskilnaðurinn
gera ást okkar ríkulegri, sam-
vistir hefðu eyðilagt hana. Hann
ferðast og heldur fyrirlestra, ég
kenni og við skrifum hvort öðru
bréf. Eftir fáeina stutta mánuöi
verðum við aftur saman. Ég mun
elska hann heitar fyrir að ég verð
óháð honum. Hann mun elska mig
heitar, hugsa ég, vegna þess að ég
verð þá oröin betri manneskja að
elska. Þetta er æsandi. Eftir
þrettán ára hjónaband lítur út
fyrir aö við séum að byrja á nýjan
leik.
Og ég elska börnin mín. Ég
elska þau nóg til að vita, til að
sætta mig við þá vitneskju, aö þær
stundir eiga eftir að renna upp að
ég hata þau, þau hata mig, við
vekjum sorg og grát hvert hjá
öðru. En yfirleitt á ég eftir að
drekka ánægö í mig gleðina yfir að
búa með þessu unga fólki.
Ég elska stjúpdætur mínar. Já,
ég hef klifið nægilega hátt til aö
geta sagt hreinskilnislega að ég
elska þær. Það verður athyglis-
verð reynsla að búa með Caroline.
Ég hlakka til aö deila lífinu með
henni. Það er greinilegt að mér
þykir vænna um hana — elska
hana meira — en Cathy. Það hefur
ævinlega verið þannig. En ég er
ekkert gröm við Cathy og ég held
að hún sé ekki gröm viö mig. Ef til
vill, þegar Cathy kemur aftur
hingað einhvern daginn tekur hún
Adam og Caroline tekur Lucy og
þau fara í bíó, sitja og borða popp-
korn og hlæja saman, og ef til vill,
fyrst þau geta aldrei verið eins og
systkini, ef til vill verða þau vinir.
Eg vona að þau auðgi líf hvert
annars. Það yrði ákaflega gott.
En svo mikið veit ég: þessu
lýkur ekki hér. Samband okkar
verður hvorki nú né nokkru sinni
stöðugt, afmarkað, fullmótað. Við
munum aldrei nokkru sinni búa
við frið. Það verður ekkert ein-
dregið. Það verður ævinlega
breytingum undirorpið. Eg verð
að muna það og ekki vera lang-
rækin. Það er allt eins trúlegt að
við stjúpdætur mínar deyjum
fullar af hatri hver á annarri eins
og við deyjum með ást hver til
annarrar. I okkar sambandi er
ekkert tryggt. Ég get bara notið
góðra stunda og látið hinar sem
vind um eyru þjóta. Lucy sofnaði í
fanginu á Caroline. Það var mjög
mikið.
Núna, á þessum kalda janúar-
morgni, tek ég upp snúinn blýbút-
inn minn, finnsku spána mína, og
sting honum í vasann. Það er
hvergi annars staöar hægt að
setja hann því það er búið að setja
niður í allar töskur og loka þeim.
Mig langar að taka spána heim
með mér sem minjagrip, verndar-
grip. Mig langar til að muna allt
sem gekk á hérna, allt sem ég
hugsaði um og fræddist um, öll
þrepin sem ég kleif, líkamlega og í
huganum. Mig langar til að hafa
hana nálægt mér á einhverjum
hversdagslegum staö þar sem ég
rek augun stöku sinnum í hana.
Mig langar til að hún hjálpi mér til
að muna hversu langt ég er
komin.
Og ég vil að hún blessi mig ævin-
lega og verndi á sinn stranga og
skínandi hátt. Með kærleika klíf
ég þrep tímans, það er enn svo
langtaðfara. Endir.
i V| nær til allra stétta og allra aldurshópa. Auglýsing í Vikunni nær því til
\ " fjöldans en ekki aðeins takmarkaðra starfs- eða áhugahópa.
VIKAX Auglýsingasími: 85320
UÓMA-RALLY1983
Þessi bíli, SUZUKI ALTO árgerð 1981, tók þátt í Ljómarallýi BÍKR í
ágúst 1983 og varð í 8. sæti.
18 bílar tóku þátt í keppninni sem stóð í 3 daga. Eknir voru 1700
km um nokkra af erfiðustu vegum landsins svo sem Kjalveg,
Fjallabaksleið, Kaldadal o. fl. Þess skal getið að bíllinn var óbreyttur
frá verksmiðjunni nema að því leyti sem keppnisreglur krefjast, auk
þess var hann með hlífðarpönnu.
SUZUKIALTO
Sparneytinn og sterkur

Sveinn Egi/sson hf.
Skeifan 17. Sími 85100
39. tbl. Víkan 47