Vikan - 29.09.1983, Blaðsíða 46

bankastjóri og virðist hafa nóg fé
milli handa, en Adelaide ákvað að
halda áfram að vinna. Hún er
hamingjusöm og róleg.
Og núna, á þessum kalda janú-
armorgni, er ég að leggja síðustu
hönd á nauösynlegan undirbúning
svo aö ég komist heim. Ég stika
einu sinni enn um þessi litlu gráu
herbergi, fer yfir allt til að sjá
hvort ég hef gleymt einhverju. Ég
staldra við til að horfa út um
gluggann á gráan Helsinki-himin,
á stílhreinar, nýtísku blokkir og
hraðbrautina. Eftir stundarkorn
ekur Charlie okkur öllum út á flug-
völl og þetta verður allt að baki.
Mér þykir ekkert leitt að vera á
förum en ég iðrast heldur ekki að
hafa komið hingaö.
Ég sé að ég hef gleymt nokkru.
Finnsku spánni minni. Þetta er lít-
ill, snúinn, silfurlitur blýbútur
sem skapaði sig fyrir mig í
finnskri áramótaveislu fyrir fá-
einum kvöldum. Það er siður í
Finnlandi að spá um framtíðina á
gamlárskvöld með því aö bræða
lítinn blýbút í sérstakri pönnu með
löngu skafti yfir arineldi og kasta
blýinu svo snarlega í fötu með
köldu vatni. Bráðið blýið storknar
þegar og myndar eitthvert form
og lögunin er táknræn fyrir hvern-
ig gengur næsta árið. Sumt var
léttara en annað. Ef við beittum
öll ímyndunaraflinu líktist bútur-
inn hans Charlies flugvél. Það var
vel við hæfi því að hann á fleiri
fyrirlestraferðir fram undan á
næsta ári en nokkru sinni fyrr.
Öllum bar saman um að blýbút-
urinn minn minnti á röö af hnúð-
óttum, snúnum, bugðóttum og
skrautlegum þrepum.
Fyrr á þessari nýársnótt, þegar
klukkan sló á miðnætti og við
horfðum út um gluggann á himin-
inn fyllast af skærum flugeldum,
grét ég. Ég grét af hamingju og
þreytu, ótta og von. Charlie lagði
handleggina utan um mig og
þrýsti mér að sér og ég grét enn-
þá meira vegna þess að ég vissi að
næstu mánuðina átti ég eftir að
sakna huggunarinnar sem þessir
handleggir veittu mér.
Og nú stend ég hérna, nudda
snúinn bútinn minn úr finnsku
blýi, horfi á himininn, græt aftur.
Ég er döpur yfir að vera að fara
frá Helsinki og vinunum sem ég
er búin aö eignast hérna. Ég er
ákaflega döpur yfir að vera að
fara frá Charlie, jafnvel þótt það
sé ekki lengi. En ég er að fara, ég
hef tekið ákvöröun sem ég ætla að
standa við. Þó held ég að ég venj-
ist því aldrei hvað sambönd og
fólk og merkingar breytast.
I september síðasta haust, ekki
nema tveimur dögum áður en við
fórum til Finnlands, kom Caroline
á býlið til aö heimsækja okkur og
kveðja. Kvöldið áður en hún fór
sátum við umhverfis eikarhring-
borðið, borðuðum pizzu og
drukkum kampavín. Caroline,
grönn og ljóshærö, sat á eldhússtól
með Lucy í fanginu. Lucy var
sofnuð og lá upp aö henni, fullkom-
lega máttlaus.
Það var undarlegt að sjá þær
tvær, dætur Charlies, aðra tuttugu
og þriggja ára gamla, hina ekki
nema tveggja ára, aðra sofandi í
fangi hinnar. Ég velti fyrir mér
hvort það hvarflaði að Charlie að
Caroline sýndist fremur móðir
Lucy en ég. Þær hafa sama
litaraft, sömu beinabyggingu. Ég
mundi eftir því þegar ég hafði
þráö að eiga litla telpu, telpu sem
liti út alveg eins og ég. Núna átti
ég litla telpu og hún leit nákvæm-
lega eins út og stjúpdóttir mín.
Mikið er lífið einkennilegt! Ég
hugsaði um hvort Caroline sæti
kannski á sama stólnum og tveim-
ur árum áður meðan ég sat með
Lucy viö brjóstið og mataði okkur
Adam með lausu hendinni meðan
ég hataöi Caroline og Cathy af öllu
hjarta.
0, ástin. Hún er ekki óbreytan-
legt fyrirbæri, þó að viö kysum öll
heldur að hún væri það. Það yrði
áreiðanlega til þess að lífið yrði
rólegra. Ástin þarf tíma — ástin
veröur að klífa tímann eins og
tíminn væri röð af fallegum, undn-
um og bugðóttum þrepum, með
stigapalla til að hvílast — og
kannski, kannski herbergi með
visku og þekkingu við síðasta
þrepiö, allra efst.
Hér í Helsinki er ég hvergi nærri
visku þessa síðasta þreps en ég er
komin þetta langt: Ég veit núna
að ég elska Charlie og aö ég mun
Stjúpan
IGNISi ódýr og vönduð heimilistæki

ARMULA8 &19294
AKSTURS
HÆFN!
i gæðasamanburði hjá þýska bílablaðinu
AUTO MOTOR UND SPORT fékk FIAT
UNO 9.5 í einkunn fyrir aksturshæfni.
i þremur af þeim fimm atriðum sem
prófuð voru fékk UNO hæstu einkunn
sem gefin er, eða 20 stig.
Samtals fékk UNO 95 stig af 100 mögu-
legum. Semsagt 9.5 í aðaleinkunn eins
og sagt er í skólanum.
i umræddum samanburði var UNO jafn-
framt efstur að heildarstigafjölda, fyrir
ofan VVJ Polo, Peugot 205, Opel Corsa,
Ford Fiesta og Nissan Micra. UNO þýðir
fyrsti. engin furða!
EGILL
VILHJÁLMSSON HF.
Smiðjuvegi 4, Kópavogi. Símar 77200 - 77202
TOPPBILL FRA KR. 229.100.
46 Vikan 39. tbl.