Vikan - 14.06.1984, Blaðsíða 58

Barna— Vikan
Ævintýrið um risann og
Langt, langt í burtu frá okkur er
framandi land sem þú getur alls ekki
fundið á landabréfinu. Þar átti
heima risi sem hét Stóri-Dóri.
Hann átti stóra og fallega höll sem
var full af dýrindis húsgögnum og
myndum, gulli og gimsteinum en
honum leiddist óskaplega mikið.
„Hvað gagnar það mér aö ég er
ríkasti risi í heimi?” andvarpaöi
Stóri-Dóri. „Það vill enginn heim-
sækja mig.” Og úr því að honum
fannst ekkert gaman að búa í
höllinni og njóta allra dýrgripanna
hélt hann af stað til að finna ein-
hvern sem gæti verið honum til
skemmtunar. Dag nokkurn kom
hann í skóla. Það var söngtími hjá
börnunum og allir gluggar stóðu
opnir svo risinn gat heyrt hvað þau
voru að syngja:
Hann Stubbur litli labbar
með landpóstinum yfir fjöll.
Hann langaði að líta
á landsins stærsta tröll.
„Stærsta tröll í landinu . . . þaö
hlýtur að vera ég,” hugsaði risinn.
„Ef börnin vilja hitta mig þá er það
enginn vandi og mér þykir gaman að
heyra þau syngja svona fallega.”
Svo kallaði risinn með bylmings-
rödd sinni: „Komið bara hingað út
ef þið viljið sjá stærsta risa í heimi.”
Börnin í skólastofunni urðu skelf-
ingu lostin. Kennarinn leit út um
gluggann ásamt nokkrum hugrökk-
ustu börnunum en þegar þau komu
auga á Stóra-Dóra skelltu þau
glugganum aftur og földu sig hver
sem betur gat.
Stóri-Dóri varð reiður . . . hann
vildi hlusta á börnin syngja. Hann
kallaði til þeirra en þá urðu þau enn
hræddari.
Ég skal ná í þau,” hugsaöi hann og
gekk inn í skóginn þarna rétt hjá og
faldi sig. Þegar kyrrð færðist yfir
allt gægðist kennarinn varlega fram
og athugaöi hvort risinn væri farinn.
Þegar hann kom ekki auga á hann
sagði hann börnunum að flýta sér
heim. Úr fylgsni sínu sá Stóri-Dóri
þegar börnin hlupu í allar áttir. Þrjú
börn komu í áttina að skóginum því
þau áttu heima rétt hjá honum.
Þetta voru þau Lalli, Lína og Hans.
Þegar þau voru komin nálægt Stóra-
Dóra stökk hann upp og greip Lalla
og Línu, en skildi Hans litla eftir.
Síðan hljóp hann eins og fætur
toguðu til hallar sinnar og Lalli og
Þýðandi: Jóhann J. Kristjánsson
börnin
Lína dingluðu í stóru krumlunum
hans. Hans, sem varð eftir, hrópaði
á hjálp en enginn heyrði til hans.
Þegar risinn kom í höllina læsti hann
Lalla og Línu inni í stóru og fallegu
herbergi og sagði síöan við þau:
„Syngið fyrir mig, litlu söngfugl-
arnir mínir. Syngið um tröllið og
litla Stubb.”
En Lalli og Lína grétu bara og
vildu ekki segja eitt einasta orð og
enn síður syngja og risinn varð
reiður. í þorpinu sagði Hans frá því
sem haföi gerst og allir urðu mjög
hræddir. En hver gat ráðið við
risann? Tveimur dögum síðar kom
risinn aftur og náði tveimur börnum
og þannig endurtók þetta sig hvað
eftir annað þangað til enginn þorði
að vera utanhúss. Loksins var Stóri-
Dóri kominn með heilan hóp barna.
„Syngið nú, söngfuglarnir mínir,”
sagði hann, „annars fáið þið ekkert
aðborða.”
Börnin sungu, en ekki eins fallega
og áður. Risinn var annars góður við
þau og gaf þeim allt sem þau báðu
um en þó máttu þau ekki fara úr
höllinni.
Hans, sem risinn haföi ekki náð,
velti því fyrir sér hvernig hann gæti
hjálpað félögum sínum og einn
góðan veðurdag herti hann sig upp
og hélt til hallarinnar. „Hvaö vilt
þú?” spurði Stóri-Dóri steinhissa
þegar hann sá Hans. Hans sagðist
vilja ganga í þjónustu risans og enda
þótt Stóri-Dóri væri heldur vantrú-
aður á þetta réð hann Hans til sín.
Hann sagði Hans að sér gengi illa að
fá söngfuglana sína til að syngja vel.
„Það skal ég nú laga fljótlega,”
sagði Hans, „lofaðu mér bara að
tala dálítiðviðþau.”
Hans talaði nú við börnin án þess
að risinn heyrði og einn góðan veður-
dag sagði hann:
„Nú geta söngfuglarnir þínir
sungið vel. . . hlustaðu bara.” Og
börnin sungu fullum hálsi um Stubb
litla og risinn komst í ljómandi skap.
Börnin sungu á meðan risinn var
að boröa og loksins var hann orðinn
syfjaður og þreyttur og lagðist endi-
langur á gólfið og teygöi úr sér. Þau
58 Vikan 24. tbl.