Vikan - 20.12.1984, Page 15

gaman aö gera viö píanó, sem fólk
vill fá gert við, og vita að þau
veröa aldrei fugl eða fiskur. Eins
og það er reglulega gaman að eiga
við hljóðfæri þar sem maður heyr-
ir og finnur geysilegan mun.
1974 byrjaði ég að flytja inn
píanó — amerísk píanó sem heita
Sohmer. Síöan rakst ég á píanó
sem heita Rippen og eru fram-
leidd í Hollandi. 1976 fórum við
hjónin til Hollands að skoða þessi
píanó og urðum svo ánægð með
þessa gripi að við gátum hugsað
okkur að eiga þannig píanó sjálf,
og okkur er ekki sama hvaða
hljóðfæri er. Viö kunnum vel að
meta fallega píanóhljóma. Nú
seljum viö þessi Rippen píanó og
líka japönsk Atlas píanó og flygla
— en Rippen framleiðir ekki
flygla. A þau rákumst við á
sýningu í Þýskalandi í fyrra. Þar
fylgist að falleg vinna, góöur
ásláttur og góður tónn. Þaö er það
sem maður sækist eftir og ekki
sakar að þessir gripir eru hátt í
helmingi ódýrari en evrópskir.”
„Hvernig er þegar fólk hefur
ákveðið að kaupa hljóðfæri — vill
það ekki fá þau í hvelli? ”
„Jú. Við leggjum líka mikla
áherslu á að taka öll hljóðfæri
heim strax en geyma þau ekki í
vörugeymslu. Þess vegna getur
fólk gengið hér á milli hljóðfæra
og valið því engin tvö eru eins. Ég
tek yfirleitt alltaf fjórtán stykki í
einu þannig að þaö er nokkru úr aö
velja.”
„Það hlýtur að vera dýrt að
liggja með svona mörg hljóöfæri.”
„Já, nokkuð, en þau standa
yfirleitt ekki lengi við. Skemmsti
tími sem ég hef verið að selja 14
hljóðfæri er tíu dagar. Og fyrst
eftir að tollarnir voru felldir niður
fékk ég fjórtán píanó á þriggja
vikna fresti.”
„Ég heyri það á þér aö það
hefur aldrei hvarflaö að þér að
gefast upp.”
„Gefast upp?” tekur Leifur
undrandi eftir mér. „Nei, það er
ekki hægt. Hvað ætti maöur þá aö
gera? Þá er í rauninni ekki nema
eitt að gera og það dytti mér
aldrei íhug.”
„Sumir leggjast nú í brennivín
og þvílíkt.”
„Sumir grípa raunar til enn rót-
tækari ráða. Nú, úr því þú minnist
á þaö, ég hef svo sem prófaö að
drekka. En það var bara ekkert
fyrir mig. Og ég lagði það á
hilluna þegar við byrjuðum á
þessu húsi hérna, sem mörgum
þótti frámunaleg vitleysa af fólki
sem — ja — átti ekkert. . .
En þetta var minn stærsti
draumur, að eignast einbýlishús.
Ég sagði við sjálfan mig og kon-
una að okkur skyldi takast þetta.
1978 byrjuöum við á húsinu — og
börnin fóru að fæðast — það fór
allt af stað. Við eignuðumst okkar
fyrsta barn 1979, annað barn 1980
og fluttum innl980.”
„Og þá er komið að konunni
þinni. Hver er hún? Við höfum
hingaö til aðeins minnst á að hún
vildi ekki leyfa þér aö keyra bíl! ”
„Já, Guðleif Guðlaugsdóttir
heitir hún og hefur vissulega mik-
ið á sinni könnu. Hún sér um allar
skriftir í kringum fyrirtækið og út-
réttingar, banka, toll og þess hátt-
ar, fyrir utan húsmóðurstarfiö og
barnauppeldið. Ég sé um það
verklega í kringum stillingarnar
og viögerðirnar en hún um allt
annað. Og það er mjög stór liður.
Við giftum okkur árið 1975 og
síðan hefur allt verið á uppleið hjá
mér eins og þú sérð. ”
„Hvað gerir svo Leifur
Magnússon í frístundum?”
„Stillir píanó.” Svarið er
hiklaust, snöggt og afdráttarlaust.
„Þaö er, má segja, afskaplega
stutt í vinnuna, hérna niður. Ef ég
er ekki úti í bæ aö stilla er ég
hérna niðri að vinna. Lífið er
píanó. Ég á hérna eldgamla
píanettu inni á lofti. Hún á að vera
tómstundavinnan mín. Mig langar
að gera hana upp einhvern tíma.
Það eru mjög fá svona hljóðfæri til
hér á landi. Ég keypti annað af
sama tagi árið 1974 og fór með það
til Ameríku og gaf það á gamla
skólann minn. Það þótti góð gjöf
því þar hafði aldrei sést svona
skrýtinn gripur fyrr.
Það er allt öfugt í þessum hljóð-
færum. Hamraverkið er til dæmis
að aftan og stilliskrúfurnar undir
nótnaborðinu. Éyrst þegar ég sá
svona hljóðfæri var ég einar tíu,
fimmtán mínútur að finna þær.
Það lá viö að ég væri búinn að tæta
allt í sundur þegar ég loksins fann
þær því undir nótnaborðinu datt
mér ekki í hug að leita. Sú
píanetta er á Ásgrímssafninu —
Ásgrímur átti hana.
Nú, við höfum gaman af því
hjónin að fara í leikhús og bíó en
gerum hvort tveggja allt of sjald-
an.”
„Hvernig gengur þér að njóta
þess sem f ram f er í bíó ? ”
„Alveg eins og í leikhúsi. Fyrir
mér er þetta sama og að hlusta á
leikrit í útvarpi. I kvikmyndahúsi
nýt ég náttúrlega góðs af því að
kunna ensku og sama er það með
sjónvarpið. Ef kaflar koma þar
sem lítið er talað segir konan mín
mér frá. Þannig að ég nýt þess
alveg fullkomlega að fara í bíó.
Það hefur svo sem komið fyrir að
fólk sem þekkir mig stansar viö
þegar það sér mig í bíó.
En eins og ég sagði þér áöan
hugsa ég afskaplega sjaldan um
aö ég sjái ekki, það einfaldlega
þýðir ekkert að vera að velta sér
upp úr því. Það verður bara að
taka því eins og hverju ööru
hundsbiti og gera þaö besta úr því.
Þegar við vorum til dæmis að
byrja á þessu húsi kom
arkitektinn inn á hvort það væru
einhverjar sérþarfir. Þær eru
engar. Ég vil engin hliö viö
stigaop, nema meðan börnin voru
lítil. Eg vil búa í hinum sjáandi
heimi og laga mig að honum en
ekki hann að mér. Eg er bara
svona geröur.”
„Eitt enn: Þegar þig dreymir
ertu sjáandi. Er þaö ekki rétt? ”
„Jú, þaö er rétt. I draumi hef
ég fulla sjón.”
46. tbl. Vikan is