Vikan - 20.12.1984, Qupperneq 42

I* Framhaldssaga
Tíundi hluti.
c&STIR ^EMMU
Þeir voru þegar byrjaðir að
leggja hendur á Maríu. Fötin
hennar voru rifin og hún grét.
Ungu, litlu brjóstin hennar...”
„Hættu! Hættu!” veinaði
Emma, þrýsti höndunum að eyr-
um sínum. „Ekki meira — ekki
meira!”
Trumbusláttur írókanna barst
dauft til eyma henni. Andlit hans
var í djúpum skugga svo hún
greindi ekki hvort hann var enn að
tala. Hún lét hendurnar síga. Það
heyrðist bara trumbuslátturinn.
Hann sagöi: „Ég grátbiö þig að
hlýða á mig til enda.”
Hún kinkaði kolli. „Já, ef það
hjálpar þér.” Hvað annað var
hægt að segja, hvað annaö hægt að
gera frammi fyrir harmleik sem
frá fyrstu tíð teygði úr sér fram á
við með skelfilegum óumflýjan-
leika?
Hann dró djúpt andann og tók að
stika fram og aftur: fimm skref
aðra leiðina, fimm til baka, en
alltaf svo hún heyröi til hans.
Undir rödd hans drundi villimann-
legur hávaöinn fyrir ofan þau.
„Þeir voru vopnaðir kylfum,”
sagöi hann, „og einn þeirra var
með hníf. Hann hélt Maríu. Þess
vegna barðist ég ekki á móti þegar
þeir bundu hendur mínar og
fleygðu reipinu yfir bjálka í loft-
inu, kipptu þétt í það til aö draga
mig upp, varnarlausan, þannig að
ég stóð næstum á tánum. Og svo
sögðu þeir mér hvað þeir hefðu í
hyggju. Þeir voru komnir eftir
peningunum — sparifé okkar.
Ég er enginn kjáni. Eg vissi að
ég hafði viss spil á hendi og ég lék
þeim af mikilli leikni. Ég hugsaði.
0, já, ég hafði verið að spyrjast
fyrir um eignir í Quebec, sagöi ég
þeim, en þaö var að fyrirmælum
landeigandans,monsieur Hoskins.
Hann vildi leggja fé í fasteign.
Tveir þeirra trúöu sögu minni; ég
sá vonbrigöin á andliti þeirra. En
sá þriðji, sá sem ég þekkti í sjón
og með nafni — og nafnið var
Jacques Martin — var klókari en
þeir. Hann sagði: „Við látum
reyna á sannleiksgildi orða þinna,
Janette Seymour
Hver er Emma? Hún er ung og falleg stúlka sem kemst
aö raun um aö lífiö er enginn dans á rósum og allt krefst
nokkurra fórna. — Þegar sagan hefst munar minnstu að
hún verði fómarlamb siðlausra óþokka en í þaö skiptið
sleppur hún meö skrekkinn. Hún neyöist til að ganga aö
eiga mann sem er henni lítt að skapi sem eiginmaður, en
ævintýraferlinum er síður en svo lokið þótt hún sé gengin
í það heilaga — þá fyrst fer að færast fjör í leikinn. Ein-
hver leyndardómsfullur huldumaður gerir henni lífið
leitt, þar til að lokum að hún uppgötvar hver hann er — og
þá verða lesendumir væntanlega ekki síður undrandi en
hún sjálf....
Æsispennandi ævintýraróman —- um lífsreynslu sem
ekki fyrirfinnst lengur, ástir og hrakninga — mannvíg
og mansal — látið ÁSTIR EMMU ekki fram hjá ykkur
fara!
maður.” Og svo sneri hann sér að
félögum sínum og sagði: „Klæðið
stúlkunaúr.” ”
„0, nei!” hvíslaöi Emma. „Nei-
ei-ei!”
„Sagði ég þér að hún var falleg
og óspjölluð?” spurði Yves, talaði
til hennar frá enda gönguleiðar
sinnar, aðeins dökk mynd í
skugga. „Því það var hún og ég
haföi aldrei séö hana nakta áður.
Hún var svo siðprúð að hún af-
klæddist aldrei í návist minni og
hafði aldrei leyft gömlu indíána-
konunni að vera viðstödd þegar
hún afklæddist síðan hún var lítil
telpa.
Ég skal viöurkenna eitt: Þeir
voru ekki harðhentir við hana,
leyfðu henni að klæða sig úr
sjálfri, sem hún gerði, hrædd,
blygðunarfull. En þeir horföu á.
Og enn horfðu þeir á, drukku í sig
ungan líkama hennar þegar hún
þrýsti sér upp að veggnum, reyndi
aö skýla sér sem best hún gat með
höndunum.
Svo sneri spyrillinn, Jacques
þessi Martin, sér aftur að mér.
„Ég held að þú sért að ljúga,
maður. Því ætti húsbóndi þinn,
sem hefur lögfræðinga, ráösmenn
og fógeta til að starfa fyrir sig, að
senda venjulegan leiguliða til að
reka erindi sín í Quebec, ha?
Svaraðu því.” Og ég svaraði
honum: „Ég er ekki venjulegur
leiguliði heldur fágaður maður.
Afi minn þjónaði Montcalm og var
útskrifaður frá Sorbonne. Sjáðu,
þarna yfir arnimun er sverðið
hans og prófskírteiniö til að sanna
þetta. Monsieur Hoskins, sem er
ólæs og kvittar með krossi, metur
mig ákaflega mikils. Þegar ég fer
til Quebec rek ég oft minni erindi
fyrirhann.”
Allan tímann æddi hugur minn
áfram. Ég var að meta kostina,
annars vegar peningana —
peningana okkar, Maríu og mína,
sem voru í leynigeymslu í garöin-
um sem bara við tvö vissum af,
María og ég. Þeir voru árangur
nítján ára strits sem María hafði
tekið þátt í frá því að hún var nógu
42 Vikan 45. tbl.