Vikan - 23.05.1985, Qupperneq 23

á kvennadeild östra-sjúkra-
hússins sem framkvæmdi sko5-
unina meö hátíönitækinu. Það var
ákveðiö að leggja mig inn til
frekari rannsókna en fyrst var ég
beðin að hringja í eiginmanninn
og fá hann til að koma á sjúkra-
húsið til viðr æðna. ’ ’
Þegar þau hjónin voru komin á
skrifstofu yfirlæknisins fengu þau
að heyra ótíðindin:
„Barnið vantar hvirfilbeinið og
jafnvel mestan hluta höfuð-
kúpunnar. Þótt það lifi fæðinguna
af er ekki hægt að gefa vonir um
að það lifi lengi. Bamið er svo
gjörsamlega vanskapað að það
verður aldrei meðvitað um tilvist
sína.”
„Ég skildi ekki neitt í neinu,”
segir Louise. Eiginmaðurinn er
kominn inn úr garðinum og kinkar
kolli til samþykkis.
„Oft stendur vansköpun í
sambandi við ofnotkun eða ranga
Alsxandra er glsðlynd . . .
notkun á lyfjum. Ég gat ekki
fundið neina ástæðu fyrir þessu.
Eg hef aldrei neytt áfengis og
ekki tekið töflur af neinu tagi. Ég
hef alltaf haldið mér í góðu formi
líkamlega. Ég vildi ekki trúa
lækninum og sagði honum það.
Auk þess er þessi vansköpun af-
skaplega sjaldgæf, það hafa aldrei
fæðst fleiri en þrjú böm á ári án
höfuðkúpu. 1 mörgum tilfellum
var um að ræða misnotkun ýmissa
eiturefna.”
„Én læknirinn lagði hart að
okkur,” bætir Olle við. „Hann bað
okkur að hugsa máliö, kvaðst haf a
mestar áhyggjur af okkur sjálf-
um. Við ættum að leiða hjá okkur
hugaræsing vegna svona bams.
Við ættum að samþykkja fóstur-
deyðingu áður en það væri um
seinan.”
Louise var lögð inn á sjúkra-
húsið og gengið frá formsatriðum
vegna fósturdeyðingarinnar. Hún
beið í rúminu. Bamiö átti, ef allt
væri 'eðlilegt, að fæðast í byrjun
maímánaðar, en núna var febrú-
ar.
„Okkur Olle fannst þetta
hræðilegt. Eftir að við höfðum
rætt við lækninn á skrifstofunni
ræddum við allt sem hann hafði
sagt. Við skildum þetta alls ekki.
Hvemig gat vantað höfuðið á
bamið? Ég hafði fætt Alexander
tveim árum áður og núna fannst
mér meðgangan vera alveg eins,
ég hafði ekki tekið eftir neinum
mismun. Hvemig gat þetta verið
öðmvísi núna?”
Louise var færð inn á
dauðhreinsaða skurðstofu, þar
sem hún beið ein klukkustundum
saman. Síðan fékk hún sprautu í
legið, í því skyni að deyða fóstrið.
„Ég man vel hve lengi tíminn
var að líða meðan ég lá og beið.
Eg svitnaði af kvíða og velti mér
til og frá. Þaö rann á mig mók en
. . . ótrúlega happin . . .
svo vaknaði ég og sá ílát við
rúmið. Yfir flátið var breiddur
dúkur. Ég öskraði og hélt að þama
lægibamið.”
Ljósmóðirin róaði Louise og
sagði henni að þetta væri alls ekki
bamið. Á sama tíma fann Louise
fyrir greinflegu sparki frá
barainu. Ljósmóöirin hristí bara
höfuðiö þegar Louisesagði frá því.
„Nei, nei, það getur ekki verið,
bamið lifir ekki lengur,” sagði
ljósmóðirin.
„Mér hafði bmgðið svo mjög að
ég reis upp þótt ég væri enn undir
áhrifum lyfja. Ég ákallaði guð. Eg
hrópaði á hann að bamið væri
heilbrigt og hann yrði að gera eitt-
hvað.”
Aftur vom henni gefin lyf og
hún missti meðvitund. Þegar hún
vaknaði á ný hvíslaði fæðingar-
læknir í eyra henni:
„Það var lítil stúlka, það var
lítilstúlka.”
„Ég veit það,” svaraði ég.
„Hún heitir Alexandra og hefur
átt það nafn frá upphafi. Ég veit
að hún lifir og er heflbrigð.
Síðan sofnaði Louise aftur. Hún
fékk ekki að sjá Alexöndru vegna
þess að hópur lækna hafði tekið tfl
við að reyna að bjarga lífi þessa
litla bams sem vó einungis 6
merkur (1450 grömm). Sú barátta
varaði nokkra mánuði.
Það þurfti að skipa oftsinnis um
blóð í Alexöndm. Henni var gefið
mótefni gegn eitrinu sem átti að
deyða hana og síðan þurfti að
hreinsa blóðið. öðm hverju þurfti
að hafa hana í öndunarvél.
Stundum hjamaði Alexandra
við en svo versnaði henni aftur.
Meðal annars þurfti að
framkvæma skurðaðgerö á hálsi
hennar til að fjarlægja slím sem
hafði sest að í hálsinum.
„Ég fann það á mér í hvert
skipti sem Alexandra átti í ein-
. . . vanjuleg urnik stelpa. . .
hverjum erfiðleikum, bæði á
sjúkrahúsinu og eftir að ég fékk að
fara af því. Ég man eftir því aö
einu sinni fann ég á mér að eitthvað
væri að. Ég hringdi á sjúkrahúsið
og sagðist ætla að koma við. Þar
kom í ljós að hún átti í erfiðleikum
meö andardrátt og tókst að bjarga
henni á síðustu stundu.
Læknunum til undrunar hafði ég
fundið þetta á mér. Ég bara vissi
það. Ég sagði ljósmóöurinni frá
þessu og hún var alveg undrandi
yfir því að ég skyldi hafa vitað að
Alexöndm leið ekki vel.
Svo sagði hún að nú tryði hún
líka á guö.
Fyrsta árið var erfitt, heilsa
Alexöndm var góð og slæm tfl
skiptis. Ég hafði hins vegar vilja-
styrkinn, ég vfldi að hún lifði.
Samt sem áður var ég alltaf
haldin kvíða. Én í dag er ég mjög
ánægð hennar vegna. Hún er
engillinn okkar.”
Yfirlækninum, sem fyrir-
skipaði fósturdeyðinguna, urðu á
þau mistök að láta ekki röntgen-
mynda Louise. Ef það hefði verið
tekin röntgenmynd hefði komið í
ljós að fóstrið var eðlilegt og engin
ástæða til að framkalla fósturlát.
Hvorki Olle né Louise láta í
ljósi biturð. Þeim finnst að vísu að
læknirinn hefði átt að lita inn hjá
Louise og kanna hvemig hún hefði
það. Það er mannlegt að gera mis-
tök. Þeim finnst lítið til þagnar-
innarkoma.
Hjónunum finnst hinir
læknamir og hjúkrunarfólkið á
östra-sjúkrahúsinu hafa unniö
kraftaverk.
„Samt líður mér stundum illa
þegar ég keyri framhjá östra-
sjúkrahúsinu,” segir Louise.
„Þessari reynslu gleymi ég aldrei
og ég losna aldrei við minning-
amar, kvíðann og óttann.”
Alexandra sjálf tekur öllu meö
. . . f faðml fjölskyldunnar.
ró. Hún er í fjórða bekk í
skólanum og æfir ballett í tóm-
stundum. Hún hefur líka áhuga á
tónlist og glamrar svolítið á
píanóið þótt hún hafi ekki lært á
það. Hins vegar er hún í fiðlutím-
um í skólanum.
„Hún er mjög dugleg heima,”
segir móðir hennar. „Hún heldur
herberginu sinu hreinu og í góöu
standi.”
„Ég les voða mikið,” segir
Alexandra feimnislega. „Það
finnst mér skemmtilegast af
öllu.”
OUe og Louise finnst Alexandra
vera guðsgjöf. Og Louise segir:
„Vissulega á maður að gefa
gaum aö því sem iæknamir segja.
Maður á lika að veita hreyfingum
fóstursins athygU og öðrum vís-
bendingum sem maður verður á-
skynja. En fyrst og fremst á
maður að treysta eigin eölisá-
vísun.”
21. tbl. Víkan 23