Vikan - 15.12.1988, Qupperneq 53

kvöldin, þegar ekki var fundur í skógar-
hússnefnd eða einhver almennileg
kvikmynd, svo að hugmyndin náði engum
heljartökum á honum og fólk tók ekki eftir
neinum breytingum.
Hann hafði þrauthugsað öli smáatriði,
og þess vegna var hann hvorki óundirbú-
inn né óstyrkur á taugum. Sumarið var
mjög heitt og heitu dagarnir fleiri en
venjulega. Á laugardag hafði verið óskap-
legur hiti í tvær vikur stanslaust og fólk var
almennt orðið slæpt og þreytt og flýtti sér
út úr bænum, enda þótt hitinn væri alveg
eins mikill uppi í sveit. Fólk hugsaði ekki
út í það. Börnin voru öll í uppnámi vegna
þess, að brátt yrðu birt úrslitin í ritgerðar-
samkeppninni og fyrstu verðlaun voru
tveggja daga ferðalag til Washington, allt
ffítt - hótelherbergi, þrjár máltíðir á dag
og akstur um borgina í glæsilegri biffeið —
ekki aðeins fyrir þann sem sigraði heldur
einnig fyrir ferðafélaga; svo yrði farið í
Hvíta húsið — forsetanum heilsað - og allt
hvað eina. Hogan fannst þau gera sér of
miklar vonir og vakti athygli á því.
„Þið verðið að vera undir það búin að
tapa,“ sagði hann við börn sín. „Líklega
hafa þúsundir barna einnig tekið þátt í
þessu. Ef þið gerið ykkur of miklar vonir,
verða vonbrigðin meiri en ella. Ég vil ekki
sjá neinn raunarsvip á andlitum ykkar er
samkeppninni er lokið.“
„Ég var á móti þessu ffá upphafi," sagði
hann við ffú Hogan. Það var sama morgun-
inn og hún sá Washington minnismerkið í
tebollanum sínum, en hún sagði engum
frá því nema Ruth Tyler, konu Bob Tyler.
Ruthie kom til hennar með spilin sín og
fór að spá í þau í eldhúsinu hjá frú Hogan
en hún fann enga ferð. Hún sagði ffú Hog-
an reyndar, að spilin hefðu nú ekki alltaf
rétt fyrir sér. Hún las úr spilunum að frú
Winkle ætlaði í ferðalag til Evrópu og
einni viku síðar festist fiskbein í hálsinum
á frú Winkle og hún kafnaði. Ruthie furð-
aði sig á því hvort eitthvert samband gæti
verið á milli fiskbeinsins og sjóferðarinnar
til Evrópu. „Maður verður að túlka þau
rétt.“ Ruthie sagði einnig, að hún sæi pen-
inga streyma til Hoganfjölskydunnar.
„Æ, ég er nú búin að fá þá frá vesalings
Larry," sagði ffú Hogan mæðulega.
„Ég hlýt að hafa ruglað framtíðarspilun-
um saman við fortíðarspilin," sagði Ruthie.
„Maður verður að túlka þau rétt.“-
Laugardagurinn rann upp með þrumu-
veðri. Fyrstu veðurfréttir í útvarpinu um
morguninn hljóðuðu svo: „Áframhaldandi
hiti og rakt loft, smáskúrir á sunnudags-
kvöld og mánudag."
Frú Hogan sagði: „Ég er svo aldeilis
hissa! Kominn verkalýðsdagur."
,Já, við vorum heppin að hafa ekki gert
neinar áætlanir," sagði Hogan, lauk við
eggið sitt og þerraði diskinn sinn með
brauðsneiðinni, sem hann var að borða.
„Setti ég kaffl á listann?"
Hann tók miðann upp úr vasa sínum og
leit á hann. ,Jú, þú gerðir það.“
„Einhvern veginn datt mér í hug, að ég
hefði gleymt því, sagði frú Hogan. „Við
Ruth ætlum á kvenfélagsfúnd síðdegis.
Hann verður hjá frú Alfred Drake. Þú veist
að þau eru nýflutt í bæinn. Ég hlakka svo
mikið til að sjá húsgögnin þeirra."
„Þau versla við okkur,“ sagði Hogan.
„Þau opnuðu reikning í síðustu viku. Eru
mjólkurflöskurnar tilbúnar?"
„Þær eru frammi í gangi.“
Hogan leit á úrið rétt aður en hann tók
flöskurnar upp og sá, að klukkuna vantaði
fimm mínútur í átta. Er hann var í þann
veginn að fara niður stigann sneri hann
sér við og leit aftur á ffú Hogan í gegnum
opnar dyrnar.
„Vantar þig eitthvað, pabbi?“ sagði hún.
„Nei,“ sagði hann. „Nei,“ og hann gekk
niður tröppurnar.
Hann fór niður á hornið, hélt til hægri
inn Spoonergötuna, sem liggur að aðalgöt-
unni í bænum, en verslun Fettucci er
beint á móti Spoonergötu og bankinn er
hinum meginn við næsta horn, en dálítill
stígur er á milli búðarinnar og bankans.
Hogan tók upp lyklana sína og opnaði
dyrnar. Hann gekk í gegnum búðina, opn-
aði dyrnar út að stígnum og gæðist út.
Köttur reyndi að troða sér inn, en Hogan
ýtti við honum með fetinum og lokaði
dyrunum. Hann fór úr jakkanum og setti
upp stóru svuntuna og hnýtti böndin í
slaufú fyrir aftan bak. Þá náði hann í kúst,
sem var fyrir aftan búðarborðið og sópaði
aftan við það og tók upp ruslið og um leið
og hann gekk í gegnum búðina opnaði
hann dyrnar að stígnum. Kötturinn var
farinn. Hann tæmdi nú ruslið úr sorpskúff-
unni í sorptunnuna og hristi hana lítils-
háttar til þess að losa kálblað, sem fests
hafði við hana. Síðan fór hann aftur inn í
búðina og tók að fást við pöntunarlistann.
Frú Clonney kom inn og bað um hálft kíló
af fleski. Hún sagði, að heitt væri í dag og
tók Hogan undir það.
„Sumrin eru stöðugt að verað heitari og
heitari,“ sagði hann.
„Það er alveg rétt,“ sagði frú Clonney.
„Hvernig líður frúnni?"
,Alveg prýðilega," sagði Hogan. „Hún er
að fara á kvenfélagsfund."
„Ég líka, og ég hlakka svo mikið til að sjá
húsgögnin þeirra," sagði frú Clonney og
fór út.
Hogan setti fimm punda fleskstykki á
kjötskerann og skar það niður. Hann lét
sneiðarnar á vaxpappír og bjó um þær í ís-
Frh. á bls. 56
27. TBL. 1988 VIKAN 53