Vikan - 27.07.1989, Page 12

FOLK
Þau Ágúst Már og Guðný búa um þessar mundir í Svíþjóð og áttu aðeins fárra daga viðdvöl er þau
komu hlngað til lands til að láta gefa sig saman.
Það er rétt að spyrja hvenær fótboltaá-
huginn hafl byrjað.
„Ég hef verið um það bil sjö ára gamall
þegar ég byrjaði að sparka eitthvað að ráði
og ef ég man rétt þá æfði ég reglulega þar
til ég var um flmmtán ára gamall. Þá tók ég
mér alveg tveggja ára hlé og æfði ein-
göngu badminton en ég hafði verið að
dútla í því frá því ég var ellefu ára gamall.
Ég varð að hætta á tímabili í boltanum eða
þangað til ég varð sextán ára vegna þess
að ég tók þá ákvörðun að einbeita mér að
badmintoninu til að ná einhverjum
árangri. Ég hætti reyndar í því þegar ég var
átján ára, var þá byrjaður aftur í fótbolta
og hef verið í honum áfallalaust síðan."
Fannst þér þú fá meira út úr því per-
sónulega að æfa badminton, sem er ein-
staklingsíþrótt, heldur en að æfa hópíþrótt
eins og knattspyrnu?
„Nei, nei, alls ekki. Það er samt augljóst
að í fótboltanum er það liðsheildin sem
öllu máli skiptir en í hinu treystir maður
aftur á móti fullkomlega á sjálfan sig. Það
er nú líka alltaf aðeins skemmtilegra að
eiga árangurinn alveg einn heldur en að
deila honum með heilu liði. Mér finnst
stemningin í kringum fótboltann hins veg-
ar frábær og hún hefur hingað til vegið
meir.“
Það er ljóst að Ágúst hefúr verið viðloð-
andi íþróttir meirihluta ævi sinnar og náð
mjög góðum árangri. Hann er tuttugu og
átta ára gamall og hlaut titilinn íþrótta-
maður KR árið 1988. Það þýðir að hann er
miklum hæfileikum gæddur.
Liði sem notar flesta
leikmenn gengur oft illa
Hvenær byrjaðir þú að spila með meist-
araflokki?
„Ég var um það bil átján ára gamall og
var á síðasta ári í 2. flokki þegar ég fékk að
spreyta mig með meistaraflokki. Ég hef
spilað alla flokka með KR enda mikill vest-
urbæingur í mér!!“
Hvernig er andinn í fótboltanum þegar
komið er yfir í meistaraflokk?
„Yfirleitt er andinn mjög góður og þjálf-
arinn reynir að gera sitt besta hverju sinni
þegar hann velur liðið. En það er samt allt-
af matsatriði hvaða lið er best og menn
gera sér fulla grein fyrir því. Leikmenn eru
líka það þroskaðir að þeir eru ekki að láta
það fara í taugarnar á sér. Það kemur nátt-
úrlega stundum upp að þjálfarar geta verið
ósanngjarnir og ef liði gengur kannski illa
finnst mönnum að þeir eigi að fá að vera í
liðinu. í heildina ríkir almennt ánægja með
liðin og maður verður nánast aldrei var
við leiðindi. Það er að vísu misjafnt eftir
þjálfúrum hvernig þeir nota þann mann-
skap sem þeir hafa. Það hefúr oft verið
þannig að í liði, sem gengur vel og hefúr
oft náð að verða íslandsmeistari, hafa orð-
ið fæstar mannabreytingar. En það er ekk-
ert algilt samt og fer alveg eftir þjálfúrum
og þeirri fjölbreytni sem liðið hefur yflr að
búa. Það hefúr líka sést að liði, sem notar
flesta leikmenn, gengur oft illa og er
kannski í fallhættu fyrir þær sakir að það
nær ekki samspili og heildarmynd þess er
brotin á mörgum stöðum. Þetta er ótrú-
lega misjafnt hverju sinni og í raun aldrei
hægt að segja neitt fyrirffam um ákveðið
lið. Það er svo margt í boltanum sem kem-
ur ekki í ljós fyrr en eftir tiltekna leiki og
þá fyrst er hægt að sjá ýmislegt sem vantar
upp á og um leið hægt að spá í einhverjar
breytingar ef liðið þarf á þeim að halda."
Hvað getur samkeppni meðal leik-
manna gert fyrir liðið í heild?
,Alveg tvímælalaust mikið því menn
reyna þá að leggja meira á sig til þess að
vera betri en hinir og til þess að tryggja sig
í liði. Það er líka alveg nauðsynlegt fyrir
liðið að hafa úr góðum hópi að velja og
ekki spillir fyrir að hafa sem fjölbreyttast
lið því þá ætti heildarmynd þess að vera
nokkuð trygg. Samkeppnin leiðir líka til
þess að leikmenn fara ekkert ósjálfrátt að
slaka á þó að þeir séu fastir í liði vegna
þess að þeir vita að baráttan um stöðurnar
er mikil og þeir komast ekki upp með að
gefa neitt eftir. Þetta er nú oft undir mönn-
um komið og fer eftir skapgerð hvers og
eins. Sumir þurfa ekki neina samkeppni en
aðrir brotna niður því samkeppnin hefur
mikil áhrif á þá sem leikmenn."
Það er greinilegt að þróunarkenning
Darwins fellur einstaklega vel að fótbolt-
anum; ...þeir lifa af sem skara ffam úr...
Enda er ljóst að þeir leikmenn, sem skipa
liðið, eru þeir sem standa sig best. Leik-
menn verða að sanna sig sem slíkir til þess
að fá uppreisn æru og til þess að verða
ekki undir í baráttunni, það er baráttunni
um stöðurnar.
Stórir, þungir, litlir, snöggir
Það tengist oft íþróttagreinum að fólk
þarf að vera með sérstakt líkamslag til að
falla vel að greininni. Til dæmis eru há-
vaxnir leikmenn í körfubolta, lyftinga-
menn eru þrekvaxnir og fimleikastelpur
léttar og grannar svo dæmi séu nefnd. Er
þetta líka einkennandi í fótboltanum?
„Ekki get ég nú sagt það því að á fót-
boltavellinum sér maður alls konar leik-
menn, stóra og þunga, litla og snögga. Það
er að einhverju leyti bundið við ákveðnar
stöður hvers konar leikmenn spila þær.
Það eru gjarnan stórir og sterkir menn í
vörninni en litlir og snöggir í sókn.“
Nú hefúr þú spilað fótbolta nokkuð
lengi og átt eflaust heilmikið eftir. Hvernig
hefúr sá tími reynst þér og hvað hefur gef-
ið þér mest?
„Svona eftir á að hyggja finnst mér
ómetanlegt að hafa fengið öll þau tækifæri
sem fótboltinn hefur veitt mér. Það sem
mér finnst einnig vega mikið er sá félags-
skapur sem er í boltanum. Hann er mjög
góður og maður hefur kynnst mörgum
manninum og eignast marga góða vini.
Það er líka alveg ótrúlegt hvað maður
kynnist margs konar persónum í gegnum
fótboltann. Ég tala nú ekki um ef farið er í
keppnisferðir. Þá kemur oft rétti maður-
inn í ljós og er kannski allt öðruvísi en
maður hafði haldið sig þekkja. Eg hef líka
rekið mig á það að oft heldur maður að
menn séu örgustu fúlmenni jafnt utan vall-
ar sem innan. Yfirleitt kemur í ljós að þetta
eru hin mestu ljúfmenni utan vallar þegar
þeir eru ekki að spila. Það er allt önnur
stemning yflr mönnum innan vallar. Bar-
áttan er það mikil og menn hugsa um það
eitt að sigra. Það er alltaf hiti í leikjunum
og menn láta oft einhver orð falla sín á
milli en það er nú fljótt að gleymast og oft-
ast eru leikmenn andstæðra liða ágætis
kunningjar."
Hvað er það sem kemur íslenskum
knattspyrnumönnum áffarn?
„Það er engin spurning um að þeir kom-
ast alveg ótrúlega langt á skapinu sem þeir
hafa — eru miklir skaphundar. Baráttuskap-
ið er geysimikið og þegar við spilum við
erlendar þjóðir fljótum við ansi langt á
því.“
Aðeins nánar um þig sjálfan, Gústi. Áttir
þú þér þann draum, þegar þú varst yngri,
12 VIKAN 15. TBL1989