Vikan - 27.07.1989, Qupperneq 54

5MA5AC5A
Eftir Robert Edmond Alter
Ég hef ekki trú
á skttvopnum
Hann var gamall einstæðingur
sem hafði aðsetur sitt úti í
skógarfenjunum við fljótið;
borinn og barnfæddur þarna í
Okefenokee og hafði aldrei borg augum
litið, ekki einu sinni komið í þorp sem vert
væri að nefna því nafni. Hann sá sjónvarp í
íyrsta skipti þegar kosningabarátta þeirra
Lyndons Johnson og Goldwaters var að
heíjast; það var í búðarholunni hjá lend-
ingarstaðnum við fljótið og að hans dómi
át hvor þeirra úr sínum poka, ekki nokkur
leið að gera upp á milli þeirra.
— Þú segir það, varð feita kaupmannin-
um, Joel Stutt, að orði. — Hvorn þeirra
hugsar þú þér þá að kjósa, Jube sæll?
Þá brosti Jube gamli sínu milda, breiða
brosi og hallaði undir flatt. — Hvorugan,
held ég, svaraði hann, mér finnst það ekki
sitja á mér að gera nokkuð það sem styggt
gæti annan hvorn þeirra eða sært; þetta
eru sjálfsagt öðlingsmenn, báðir tveir.
Það gat verið örðugt að átta sig á honum
Jube gamla Wiggs. Það var eins og kaup-
maðurinn sagði á stundum við snörufang-
arana, skytturnar og krókódílaveiðimenn-
ina og konurnar þeirra, þegar sá mann-
skapur var staddur í búðarholunni hans í
viðskiptaerindum eða þó kannski fyrst og
fremst til að rabba saman stundarkorn. -
Maður getur aldrei vitað með vissu hvort
þetta er alvara hans og að hann sé þá eins
heimskur og hann sýnist eða hvort hann
er í rauninni að gera gys að manni.
Meðal þeirra sem þekktu Jube gamla
nokkuð að ráði mundu þeir þó hafa verið
í meirihluta sem álitu að honum væri full
alvara með orðum sínum og væri hann þó
ekki eins heimskur og hann virtist í fljótu
bragði. Og hjartagóður var hann, ekki var
að efast um það; maður sem svo sannar-
lega vildi engum mein gera.
En Joel kaupmaður hafði nú samt nokkr-
ar áhyggjur af Jube gamla. Honum féll við
karlskarið og hann gat ekki litið svo á að
það væri forsvaranlegt að svona aldraður
einbúi hefðist við þarna úti í skógarfenjun-
um, fjarri allri byggð, jafnvel þó að hann
hefði búið þar alla ævi og faðir hans einn-
ig. Afl hans reyndar líka, að minnsta
kosti mestan hluta ævinnar... það var
Wiggs, afinn, það þráablóð, sem lét svo um
mælt, þegar hann kom heim úr borgara-
styrjöldinni, að hann vildi ekkert meira
hafa við þennan heim saman að sælda,
hann mætti fara til fjandans sín vegna. — Ég
er staðráðinn í að taka mér bólfestu ein-
hvers staðar þar sem ég þarf aldrei að líta
lifandi Norðurríkjamann eða uppreisn-
armann augum á meðan ég tóri og farvel
Frans. Svo má sjálfúr neðribyggðarforing-
inn hirða lýðinn...
— En athugaðu það, Jube sæll, sagði
Joel, þá sjaldan gamli maðurinn lét sjá sig
í búðarholunni við lendingarstaðinn. Þeir,
hann afi þinn og hann faðir þinn, þeir
höfðu báðir að minnsta kosti byssu að
vopni. Sérðu það ekki, maður, að þetta
getur verið stórhættulegt! Að hafast ein-
samall við þarna úti í skógarfenjunum,
langt frá allri byggð, innan um slöngur og
krókódíla — og hafa ekki einu sinni byssu!
Það er ekki nokkurt vit, maður! Það fer
varla hjá því að þú ljúkir ævinni annað-
hvort í slöngubúk eða krókódílskjafti!
En Jube hallaði einungis undir flatt.
— Byssu, já, sagði hann. Það er nú einu
sinni sisvona að sá sem hefur byssu við
höndina hleypir af henni skoti fýrr eða
síðar. Afi gamli skaut margan manninn í
borgarastyrjöldinni, faðir minn skaut og
skaut á þá í átökunum við Crane Crick og
svo var drengurinn minn skotinn þarna í
Okinawa. En ég er þannig gerður að ég vil
ekki vinna neinum manni mein. Ég mundi
ekki geta litið til sólar þegar skaparinn léti
hana upp renna morguninn eftir að ég
hefði orðið mannsbani.
Skaparinn var í þann veginn að láta sól
sína ganga undir þegar Jube gamli reri
kænunni sinni inn á síki sem rann út í
Wuwanneefljótið úr dálitlum fenpolli, um-
girtum hávöxnu skógarþykkni. Fugl lét til
sín heyra uppi í liminu og bjöm, sem sat
og sleikti lirfúr af föllnum trjástofni, lyfti
hausnum og hnusaði þegar hann fann þef-
inn af Jube gamla. Stórvaxin vatnaslanga
hlykkjaðist undan þegar báturinn nálgað-
ist og skrifaði hvert a-ið af öðru á myrkan
flöt poilsins.
Bakkar pollsins voru eitt fúafen, að svo
miklu leyti sem þeir vom sjáanlegir fýrir
hávöxnu sefinu, slútandi greinum og
fljótandi trjábolum, og yfir þá gnæfði svo
þéttur og hávaxinn frumskógurinn allt um
kring eins og leiktjöld á sviði. Jube reri
yfir þveran pollinn að bakkanum.
Þar gat að líta híbýli hans. Gamlan og
grautfúinn húsbát sem lá bundinn við
miklar og kræklóttar trjárætur. Þarna á
pollinum, undir myrku laufþakinu, var
dvalarstaður hans að þessu sinni. Hann
flutti nefhilega húsbátinn úr stað öðru
hverju; það fór eftir því hvar vænlegast var
að leggja gildrurnar í það og það skiptið.
Það var mesta strit að færa húsbátinn; Jube
gamli varð að binda hann aftan í kænuna
og þá varð þungur róðurinn, eins og hús-
bátsskriflið var vatnssósa orðið. Hann
hafði aldrei haft þau peningaráð að hann
gæti keypt sér utanborðsmótor og þó að
það hefði kannski verið vinnandi vegur að
spara saman fýrir honum hefði hann eytt
þeim ósköpum í bensín að það var ekkert
viðlit.
Jube var ekki sem ánægðastur með stað-
inn þar sem húsbáturinn lá að þessu sinni.
Þama var nefnilega krökkt af krókódílum
allt um kring. Krókódílamæðurnar hreiðr-
uðu um sig inni í sefinu og þær voru ekki
lambið að leika sér við um meðgöngutím-
ann og fýrstu vikurnar eftir að þær gutu.
En það var gnægð loðdýra í skóginum
þarna í grennd við bakkana og það var
honum í rauninni ærumál að viðhalda
erfðavenjunni og hafa veiðigildrurnar
þarna þá mánuðina sem þær gáfú mestan
feng.
Gamli maðurinn lagði kænunni að hús-
bátnum og batt hana með kaðalspotta. Síð-
an dró hann pokana með niðursuðudósun-
um upp úr kænunni um borð í bátinn og
dröslaði þeim aftur á veröndina. Þar var
verkstæðið hans, ef svo mátti að orði
komast. Þar stóð fláningarborðið hans og
grindurnar þar sem hann strengdi skinnin.
Jube gamli gekk út á landgöngubrúna á
stjómborða. Tveggja metra langur krók-
ódíll lá í sefinu og starði á hann köldum
glyrnum. Krókódílunum þótti matur í
dýraskrokkunum sem Jube fleygði fyrir
borð þegar hann hafði flegið af þeim
skinnið en eigi að síður fór fjarri að þeir
auðsýndu honum nokkurt þakklæti. Þessi
glennti til dæmis upp efri skoltinn, svo að
sá í oddhvassa tanngarðana og rauðan
52 VIKAN 15. TBL 1989