Vikan - 10.08.1989, Blaðsíða 9

LEIKLI5T
fallega söngrödd og var söngur aðal-
aukafagið hennar í skólanum, eins og hún
segir. Hún á ekki langt að sækja sönghæfi-
leikann, móðir hennar Helga Guðmunds-
dóttir ætlaði sér að verða söngkona og
móðurfólk hennar, sem ættað er úr Hrísey,
er þekkt sem mikið söngfólk — lífsglatt og
söngelskt.
„En það var hún amma mín, Sigríður,
sem mér flnnst svo sérstaklega merkileg
kona. Hún var í námi í Kaupmannahöfn
fyrir aldamót, þar sem hún lærði klæð-
skeraiðn og bakaraiðn. Þegar hún kom
heim þá giftist hún Guðmundi Jörunds-
syni — Hákarla-Jörundar sem var einn rík-
asti maður á Norðurlandi á sínum tíma.
Hún og afi bjuggu á Þönglabakka í Þor-
geirsfirði og voru mjög stórhuga því að
þau lögðu allan föðurarfinn hans undir og
ætluðu að kaupa togara — sem hefði þá
verið fyrsti togari íslands! Afi var að undir-
búa förina út til að sækja togarann en áður
en til þess kom þá drukknaði hann. Amma
stóð nú ein uppi með stóran barnahóp og
var búin að missa nær allt sitt. Ýmsir lögðu
hart að henni að leysa upp heimilið, en
hún gat víst ekki hugsað sér að sjá af einu
einasta barni. Kannski hefur það líka hjálp-
að til að hún var búin að afla sér menntun-
ar og um leið víðsýni, þannig að hún hefur
frekar en margar aðrar konur treyst sér til
að standa á eigin fótum. Alla vega neitaði
að leysa upp heimilið og það sem
meira er: hún gekk inn í banka á Siglufirði
og bað um lán, sem hún fékk og fyrir það
byggði hún sér steinhús. Hún vann síðan
fyrir sér með klæðskerastörfum, saumaði
karlmannaföt, og tókst að koma öllum
börnum sínum tii manns.
Hún hefur verið mjög merkileg kona og
sósíalísk, því hún var einnig mikil baráttu-
kona og hélt því alltaf fram að það að vera
sósíalisti og að vera kristinn ætti saman.
Mamma mín elst sem sagt upp á hjá þess-
ari konu. Mamma fékk snemma áhuga á
tónlistinni og amma studdi öll sín börn til
að gera það sem þau langaði til, sem varð
síðan til þess að mamma fór í Tónlistar-
skólann í Reykjavík. Mamma spilaði meira
að segja í hljómsveit Karls Runólfssonar á
ísafirði. Hún og systir hennar ætluðu síðan
í ffamhaldsnám til Vínar, en áður en til
þess kom þá veiktist systir hennar af berkl-
um og dó. Þetta hefur verið mikið áfall, því
önnur systir þeirra dó líka, mamma fór því
ekki í frekara nám enda hitti hún pabba
um þetta leyti og þau giítu sig. Ég ólst því
upp á miklu tónlistarheimili og fékk góðan
stuðning í tónheyrn og raddbeitingu sem
hefur komið sér til góða í starfmu."
Alltaf að ala upp
annarra börn
Margrét er farin að líta á klukkuna og
Helga er búin að koma og spyrja hana
hvort þær þurfi ekki að fara að fara — hjálp-
ar mömmu sinni að passa upp á tímann.
Ekki eru nema örfáar mínútur þar til hún á
að vera mætt niður í Óperu, en þangað er
stutt. Við eigum því að venjast að leikhús-
in starfi á fullu yfir vetrarmánuðina — þeg-
ar veðrið er vont og erfitt að drífa sig út úr
húsi - og séu lokuð á sumrin, hvernig
stendur því á þessari leiksýningu núna um
hásumar?
„Þetta er tilraun hjá okkur til að lífga
upp á sumarið þegar lítið er að gerast í
menningarlífinu. Við köllum þetta Hunda-
aga ’89 og þeir sem að þeim standa eru
ónlistarfélag Kristskirkju, Alþýðuleikhús-
og Listasafn Sigurjóns Ólafssonar.
erndari daganna er dr. Alfreð Jolson SJ,
úskup. Listin gerir allt fyrir mann — gerir
ífið þess virði að lifa því; gleður, vekur,
eitir ánægju. Hún verður ekki metin til
ár. Listina má ekki heldur færa úr tengsl-
við fólkið; það á enginn að þurfa að
gsa sem svo: ‘Þetta er of merkilegt fyrir
g.’ Listamenn mega ekki heldur sýna
oka. Þú ferð inn í listgrein með lítillæti
síðan getur það gerst að það er eins og
ðin séu af þér tekin og þú veist ekkert
vernig þetta fer. Og mér finnst að þeir
em búa yfir einhverjum hæfileikum verði
láta aðra njóta þeirra."
Þær drífa sig að lokum mæðgurnar,
orðnar 5 mínútum of seinar, en það var
erfitt að slíta talinu. Áður en Margrét fer
fær Egill nokkur orð í eyra frá henni, því
hann var reglulega ókurteis. „Ég er alltaf
að ala upp annarra manna börn,“ segir hún
og það gerir varla nema gott — allavega ef
'afhvel tekst til og með uppeldið á Helgu.
■ Ég var á sínum tíma í
hópi þar sem spennan
var ráðandi. Við vorum
sífellt að gera eitthvað
sem æsti það vonda upp
í manni, en allt í einu var
eins og ég fengi nóg ...
■ Margir leikarar L.R.
þurftu að vinna aðra
vinnu með leiklistinni til
að geta framfleytt sér og
sínum. Þetta fólk er svo
búið að gefa svo óskap-
lega mikla vinnu og
30-40 ár af ævi sinni og
er kannski ekki enn með
mannsæmandi laun!
■ Ýmsir lögðu hart að
henni að leysa upp
heimilið, en hún gat víst
ekki hugsað sér að sjá af
einu einasta barni.
■ Listina má ekki heldur
færa úr tengslum við
fólkið; það á enginn að
þurfa að hugsa sem svo:
’Þetta er of merkilegt
fyrir mig.’
16. TBL 1989 VIKAN 9