Vikan - 10.08.1989, Síða 7

LEIKLI5T
MARGRÉT ÁKADÓTTIR LEIKKONA:
Verdum að leyfa öðrum
að nióta hæfileikanna
„Ég skil stundum ekki hvemig mér tókst að eignast svona bam ... annar eins galla-
gripur og ég er.“ Margrét Ákadóttir með dóttur sinni Helgu Amardóttur.
TEXTI: BRYNDÍS KRISTJÁNSDÓTTIR
LITLJÓSM.: KATRÍN ELVARSDÓTTIR
í útlöndum eru leikarar það fólk
sem almenningur virðist einna helst
vilja fylgjast með og fá allt um að
vita. Að vísu veitir leiklistin mönnum
innsýn í annan heim og kannski
meira spennandi heim en þeirra eig-
in - heim þar sem gleðin og ævin-
týramennskan eru oft ráðandi -
þannig að margir virðast standa í
þeirri trú að líf leikara hljóti að vera
eins og í þessum tilbúna heimi.
Önnur ástæða fyrir áhuga fólks á
leikurum er að þeir eru listamenn og
með list sinni tekst þeim að vekja
ýmsar tilfinningar í brjósti fólks -
aðdáun, gleði, sorg, öfund... sem
gera það að verkum að fólk vill
gjarnan fá meira um listamanninn að
vita; kynnast því hvaða mann hann
hefur að geyma og á þetta jafnt við
um ísland sem útlönd. Einn slíkra
listamanna er Margrét Ákadóttir leik-
kona og féllst hún á að leyfa Vikules-
endum að kynnast sér nánar.
„Vertu komin í Óperuna klukkan átta á
mánudagskvöldið." Stundvíslega er mætt
en dyrnar eru læstar. Ungan mann ber sem
betur fer þarna að í sömu svifum og hann
hleypir blaðamanni inn. Enginn er á svið-
inu né í salnum. Von bráðar fer þó fólk að
streyma í salinn, leikarar, leikstjóri og aðr-
ir sem standa að sýningunni á leikriti Will-
iams Shakespeare Macbeth. Margrét er
aðalleikkonan í leikritinu, leikur lafði Mac-
beth en hann sjálfan leikur Erlingur Gísla-
son. Margréti höfðum við beðið um viðtal
fyrir þó nokkuð löngu en henni fannst það
ekki tímabært fyrr en hún væri að leika í
Macbeth og hún vildi líka að blaðamaður
kæmi að horfa á hana í rennsli á leikritinu
áður viðtalið hæflst.
Það er spennandi að fá að vera á æfingu
í leikhúsi. Sjö rennsli yfír leikritið í heild
eru áætluð til viðbótar við rennslið þetta
kvöld, þannig að margt á eftir að breytast
og batna ffam að frumsýningarkvöldinu
30. júlí. Áður en leikritið hefst fer leik-
stjóri með leikurunum yfir það sem betur
hefði mátt fara í síðasta rennsli:
Haddi, vertu ekki með hendur á mjöðm
í atriðinu...
Strákar, þegar þið voruð að sýna sorgina
þá sneruð þið allir baki í áhorfendur.
...þá gleymir þú því sem ég sagði síðast og
segir nú: Eyru þín...
Bjössi minn, þú þarft að vera kominn
miklu fyrr inn...
„Förum þá í gengum þetta, en hröðum
þessu öllu og þéttum," segir Inga Bjarna-
»on leikstjóri að lokum. Ljósin slokkna og
Inga hrópar-. „Gjörið svo vel að byrja.“
Leiktjöldin voru öll tilbúin og komin á
sinn stað, en þau gerði Gunnar Örn list-
málari og er þetta frumraun hans á þessu
sviði. Ljósin eru að dofna en þá vill leik-
stjóri fá að vita hvort hægt sé að beina ljós-
um þangað sem hún situr, hún þurfi að
geta lesið handritið. Svo reynist ekki vera
og henni er í staðinn boðið vasaljós, sem
híft er niður af svölunum í snúrunni á
krullujárni. „Hvað með mig?“ segir aðstoð-
arleikstjórinn, Ingunn Ásdísardóttir. „Ég á
að sitja hér til hliðar og þarf líka að lesa.“
„Fleiri vasaljós eru ekki til,“ segir maður-
inn á svölunum ákveðnum rómi sem segir
að hann vilji ekki heyra orð um þetta meir,
en hann bætir þó við: „Það er sjaldnast
sem ekki er lesbjart." Og það er ekki laust
við að manni finnist maður vera hluti af
leiksýningunni þetta kvöld, jafnvel þó set-
ið sé úti í sal sem óbreyttur áhorfandi.
Macbeth í daglegu tali
Þó Inga hafi beðið um að að öllum atrið-
um yrði hraðað og þau þétt, þá lýkur
16. TBL. 1989 VIKAN 7