Vikan - 10.08.1989, Blaðsíða 17

EFRI ARIN
Það gerir manni goft að
hafa eHthvað að hugsa
María Helgadóttir er fædd á ísaflrði
árið 1914. Hún hefur alltaf verið
starfsöm kona. Eftir lát mannsins síns hóf
hún starf á símstöðinni við símaafgreiðslu.
Þá voru öll símtöl, jafnt innan- sem utan-
bæjar, afgreidd í gegnum símstöðina.
María vann þar frá 1955 til 1962 þegar
hún flutti til Reykjavíkur og starfaði þá hjá
símanum, á skrifstoíú og á 02 og 03. Hún
var ein þeirra ómetanlegu kvenna sem
mynduðu árum saman einu tengsl okkar
við önnur byggðarlög og sem veita okkur
enn upplýsingar um símanúmer. Mér hef-
ur löngum þótt það göldrum líkt hvað
konunum á stöðinni tekst að finna síma-
númer út frá oft á tíðum ógreinilegum eða
lítt skiljanlegum upplýsingum frá fólki.
Árið 1984, þegar hún varð sjötug, hætti
María störfum hjá símanum.
„Ég var ekki tilbúin að hætta að vinna. Af
tilviljun fékk ég hálfsdagsstarf við sauma á
Hótel Sögu og var í því starfi þangað til ég
veiktist, en þá hætti ég.
Það er eðlilegt að fólk fari að hafa
áhyggjur af því á effi árum hvað taka eigi
við eftir að það hættir störfum, hvað það
eigi að gera við tímann, sérstaklega ef
heilsan helst góð. Þegar það er svo hætt
störfum verður það að grípa til einhvers.
Og jafnvel þótt maður missi heilsuna að
einhverju leyti en geti lifað með því með
sæmilegu móti, þá getur maður samt haft
eitthvað fyrir stafni. Það gerir manni gott
að hafa eitthvað um að hugsa og er eigin-
lega alveg nauðsynlegt."
Það er svo 1987 að María kynnist félags-
starfi aldraðra í Gerðubergi. Hún komst að
því að þar væri boðið upp á saumaskap,
vefhað, föndur, leirvinnu, málun,
bókband, bastvinnu, kór, dans og spila-
mennsku. Hún varð himinlifandi þegar
hún sá að boðið var upp á bókband og á-
kvað að skella sér í það.
„Þegar ég var stelpa bjuggum við við
hliðina á bókbindara. Það voru tveir slíkir
á ísafirði sem höfðu það starf eitt að binda
inn bækur. Slíkt gerði almenningur ekki
þá. Svo tók faðir minn, Helgi Guðbjarts-
son, upp bókband í tómstundum á effi
árum. Ég er þess vegna ekki óvön hug-
myndinni.
Ég átti óinnbundnar bækur frá því í
gamla daga og byrjaði á þeim en svo fóru
dætur mínar að senda mér bækur sem þær
höfðu erft frá afa sínum, Þorsteini Guð-
mundssyni klæðskera á ísafirði, og ömmu
sinni Þórdísi Egilsdóttur.“
Af bókum sem María hefur bundið inn
má nefna sem dæmi Sakamálasögur Jónas-
ar frá Hrafnagili frá 1947, Eitt veit ég eftir
Einar H. Kvaran ffá 1959, Galdur og
galdramál á íslandi eftir Ólaf Davíðsson frá
Það var ekki fyrr en María komst í kynni við félagsstarf aldraðra í Gerðubergi að hún
lærði bókband,
1940, Vestfirskar þjóðsögur í samantekt
Arngríms Bjarnasonar ffá 1909, íslenskar
þjóðsögur sem Einar Guðmundsson safn-
aði, frá 1932, Eddu Þorbergs Þórðarsonar
ffá 1941 og Sögu Natans Ketilssonar og
Skálda Rósu eftir Brynjúlf Jónsson frá
Minna Núpi ffá 1912. Hún batt einnig inn
allt ritsafn Vilhjálms Stefánssonar fýrir
Steingerði dóttur sína.
Er einhver áhugi á svona bókum?
,Já, mér finnst vera mikill áhugi. Fólkið
sem er að vinna í bókbandinu í Gerðu-
bergi er með margt góðra bóka. Bækurnar
verða líka eigulegri og varðveitast lengur
ef þær eru innbundnar. Kennarinn okkar
er með afskaplega fallegt efni í bækurnar.
Mér finnst hann sérstaklega smekklegur í
vali, enda hef ég samanburð."
Þegar María sýnir okkur bækurnar verð-
um við að samsinna því. Það hlýtur að vera
hverri manneskju ánægja að hafa svo
fallega gripi í bókahillunni.
16. TBL 1989 VIKAN 17