Vikan - 10.08.1989, Blaðsíða 41

Hve margir snilldarlega
úthugsaðir, vandlega
skipulagðir og hdr-
ndkvœmt útreiknaðir
glœpir skyldu farast fyrir
ó óri hverju sökum þess
að aðalmaðurinn til
framkvœmdanna fœr
allt í einu tannpínu,
þursabit eða einhvern
annan slœman kvilla,
einmitt þegar til ó að
taka? Þótt einkennielgt
kunni að virðast, þd
mun það staðreynd að
engin stofnun hefur enn
reynt að safna um
þetta skýrslum og gera
nauðsynlegar
athuganir.
hverflð væri önnur eins auðn og það virt-
ist í myrkrinu. Vafalaust höfðu raflínurnar
slitnað í rokinu eins og símalínurnar, og
fyrir bragðið sást hvergi ljósglæta. Einhver
byggð hlaut að vera hér. Átti hún að snúa
við og setjast aftur inn í bílinn? Ef storm-
sveipirnir höfðu ekki þegar velt honum,
þá var ólíklegt að þeir hefðu það. af. Enn
nam hún staðar og var í þann veginn að
snúa við þegar hún kom auga á daufa ljós-
glætu í myrkrinu. Hún hafði ekki lengur
minnstu hugmynd um áttir, ekki einu
sinni hvaða stefnu hún ætti að taka til að
finna bílinn; hún var orðin rammvillt - en
það gerði í rauninni ekkert til fyrst að hún
hafði komið auga á þessa flöktandi ljós-
glætu. Hún tók stefhuna á hana, hallaði sér
í óveðrið og fetaði sig áffam, reikandi í
spori og sá að hún nálgaðist ljósið við
hvert skref þó að seint sæktist.
Og eftir því sem hún gekk lengur, fannst
henni sem ljósin yrðu fleiri, en var þó ekki
viss um það. Mundi að shkar sjónhverfing-
ar geta orðið þegar lengi er starað á fjar-
lægt ljós í myrkri. Hún gekk út af veginum,
þegar hann lá ekki lengur í beinni stefhu á
Ijósglætuna, öslaði yfir grasflöt, kleif yfir
limgerði og komst loks á innkeyrslu að
heimahúsi.
Þá gat hún loks greint form og útlínur
byggingarinnar í myrkrinu; hvítar súlurnar
báðum megin við aðaldyrnar, sem ljósið
úr gluggunum lýsti daufum bjarma. Hún
varð gripin ósegjanlegum fögnuði. Hvílík
heppni. Og hún greikkaði sporið eftir
megni heim að húsinu.
Andartak nam hún staðar á dyraþrepinu,
leit niður um sig og gretti sig þegar hún sá
hvernig hún var útleikin eftir veðrið og
forarleðjuna. „Eins og hundur dreginn af
sundi,“ hugsaði hún með sér. Svo knúði
hún dyra og beið þess að þeim yrði lokið
upp; lagði við hlustirnar eftir fótataki í
anddyrinu. Það leið góð stund án þess
nokkuð gerðist eða heyrðist og hún knúði
enn dyra, fastar en áður. Og enn leið löng
stund. Þetta var harla einkennilegt. Ein-
hver hlaut að vera heima. Hún tók hönd-
inni um snerilinn og varð enn meira undr-
andi, þegar hún komst að raun um að
dyrnar voru ólæstar.
Hún ýtti hurðinni ffá stöfum. En það
reyndist ekki unnt að opna hana nema lít-
ið eitt, því að eitthvað virtist vera á gólfinu
í anddyrinu sem ekki varð þokað til. Hún
hikaði andartak en beit svo á jaxlinn, herti
upp hugann, beitti öxlunum og tókst með
erfiðismunum að smeygja sér inn um gætt-
ina milli stafs og hurðar. Það var myrkt
inni í anddyrinu; hún rak fótinn í eitthvað
sem lá á gólfábreiðunni, missti jafnvægið
og skall fram fyrir sig. Og þegar hún komst
að raun um það, um leið og hún bar hend-
ur fyrir sig, að það var maður sem lá þarna,
bundinn og hreyfingarlaus þá rak hún upp
vein.
Hún reis í skyndi á kné við hlið honum
og stirnaði upp þegar vindhviða feykti úti-
dyrahurðinni upp og hún gat greint höfuð
og herðar mannsins í dauffi skímunni sem
lagði inn um gættina. Hún þreifaði eftir
slagæðinni á úlnlið hins bundna manns og
veitti því þess vegna ekki athygli að fóta-
tak nálgaðist. Hún fékk ekki greint neitt
annað en sinn eigin hjartaslátt uns hæ-
versk karlmannsrödd talaði til hennar: —
Gott kvöld... Hverju á ég þennan heiður að
þakka?
Hún hrökk við, leit um öxl þangað sem
röddin átti upptök sín; sá fyrst gjáburstaða
skóna, síðan langröndóttar buxumar; leit
hærra uns augu hennar staðnæmdust við
svartgljáandi marghleypuna sem að henni
var beint. Hún spratt á fetur. - Hver...
hver ert þú? spurði hún.
- Catchart heiti ég, svaraði hann virðu-
lega. — Og þú hefúr hér með gerst óboð-
inn gestur í húsi mínu. Heimsókn þín
verður að minnsta kosti að teljast harla
óformleg...
Nú fann hún slagæðina á máttvana úln-
lið hins bundna manns hrærast við góma
sér. Hann var þá að minnsta kosti með lífs-
marki. Hún reis óstyrk og hikandi á fætur.
- Hvers vegna miðarðu skammbyssu á
mig? spurði hún titrandi röddu.
— Vegna þess að annar óbðinn gestur
heimsótti mig fýrr í kvöld, svaraði maður-
inn og benti með skammbyssuhlaupinu á
þann sem lá bundinn á gólfinu. Og hann
hagaði sér þannig að ég er ekki viss um að
ég taki sérlega vel á móti óboðnum gest-
um ffamvegis.
— Já... en ég barði að dyrum, stamaði
hún. - Og þegar... þegar enginn svaraði...
— Þér hefði verið svarað, ef þú hefðir
haft þolinmæði til að bíða örlítið lengur,
svaraði hann. - Það stendur þannig á að
þjónustufólkið á ffí í kvöld — og að ég á
dálítið örðugt með gang. Ég var lagður af
stað til að opna fyrir þér, en þar sem ég var
16. TBL 1989 VIKAN 39