Vikan - 10.08.1989, Blaðsíða 42

5MÁ5AC5A
nauðbeygður að fara mér hægt, tók það
mig lengri tíma en ella að fara til dyra.
Hann laut höfði lítið eitt og bætti síðan
við. — Mig langar til að biðja þig að fylgja
mér inn í stsofuna. Ég hef mikla þörf fyrir
að fa mér sæti.
Hún gekk á undan honum inn í stofuna.
Það var að sjálfsögðu ímyndun, en henni
fannst sem skammbyssuhlaupinu væri
þrýst í bak sér. — Leggurðu það kannski í
vana þinn að heimsækja bláókunnugt fólk
fyrirvaralaust um lágnættið? spurði hann.
— Nei, svaraði hún og það fór kulda-
hrollur um hana alla. — Bíllinn minn situr
fastur fyrir utan veginn spölkorn hérna frá.
Og ég... ég hef að öllum líkindum villst...
Inni í stofunni blakti ljós á kertum í silf-
urstjökum og flöktandi skuggar stigu ann-
arlegan dans um veggina, en ffam á gólfið
lagði rauðgullinn heitan bjarma frá eldin-
um í arninum. Hún sneri sér að manninum
með skammbyssuna og einhvern veginn
tókst henni að þvinga sig til að segja: — Ég
átti ekki annað erindi en það að biðja um
að fá að hringja. Dyrnar voru ólæstar og
þar sem enginn svaraði, þá... þá anaði ég
inn í einhverju hugsunarleysi. Hún leit
undan hvössu og föstu augnaráði hans það
var eins og hann horfði í gegnum hana. —
Ég þráði það eitt að mega komast í skjól
andartak, mælti hún enn veikri röddu. —
Það er ekki nein ástæða til að miða stöðugt
á mig skammbyssu.
— Kæra unga kona, mælti hann hæversk-
lega og nú gætti ekki lengur tortryggni eða
kulda í rödd hans. Þú hafðir vissulega lög
að mæla. Ég hef sýnt þér óafsakanlega ó-
kurteisi. Að svo mæltu stakk hann skamm-
byssunni í vasann og haltraði þungum
skrefum að næsta hægindastól. — Það leyn-
ir sér vissulega ekki að þú hefur strítt í
ströngu við storminn og slydduna, bætti
hann við og hlammaði sér í stólinn. Það
vottaði fyrir brosi á fölu andlitinu. — Þú ert
holdvot. Færðu þig nær arninum og yljaðu
þér um stund...“
Henni varð litið á gólfábreiðuna. Slóð
hans yfir að stólnum var mörkuð dökkum,
votum flekkjum. Ósjálfrátt laut hún niður
og brá lófanum á flekkinn sem næstur var.
— En ... þetta er blóð, hrópaði hún upp yfir
sig og fölnaði. — Hér er allt útatað blóði.
Þú hefur þá... skotið hann...
Hann laut ffam í sætinu og virti fyrir sér
flekkina. — Já, en væna mín, sagði hann, ef
þú athugar þetta nánar þá hlýtur þú að sjá
að blóðflekkirnir liggja hingað yfir að
stólnum, þar sem ég sit nú. Nei, ég skaut
hann ekki heldur þvert á móti. Hann skaut
mig. Þú ert náföl, rétt eins og þú hafir séð
draug. Hvað heldur þú eiginlega að ég sé?
Brjálaður morðingi kannski, eða eitthvað
þess háttar? Þessi óboðni gestur, náunginn
sem liggur bundinn þarna frammi í and-
dyrinu, ruddist hingað inn í því skyni að
ræna mig. Ég gerði ekki annað en að af-
vopna hann og berja í rot. Hann var ekki
líkt því eins tillitssamur, eins og þér sjáið.
Ég batt eins fast og ég þorði að slagæðinni
til að stöðva bloðrásina úr sárinu, en ann-
að hvort hefur losnað um bandíð eða að
ég hef ekki bundið það á réttum stað. Ég
verð að viðurkenna, að ég kann ekki neitt
þess háttar. Það blæðir mikið, sýnist þér
það ekki?
Hann dró buxnaskálmina dálítið upp á
legginn og hún sá að hann var illa særður.
Hann hafði bundið vasaklút rétt ofan við
sárið og hún horfði þegjandi á hann, á
meðan hann reyndi að herða hann fastar
að fætinum. Það dró eilítið úr blóðrásinni.
— Ég hef fengið nokkra þjálfun í hjálp í
viðlögum, sagði hún rólega. — Viltu ekki
leyfa mér að hjálpa þér?
— Værir þú fáanleg til þess? Ég yrði inni-
lega þakklátur, sagði hann.
Hún kraup á kné við fætur hans. — Viss-
irðu ekki sjálfur að þér blæddi svona
mikið? spurði hún.
Hann hristi höfuðið — Ef svo hefði verið,
mundi ég strax hafa hert á vasaklútnum,
sagði hann.
— Finnurðu þá alls ekki neinn sársauka?
— Alls ekki, svaraði hann enn. Fóturinn
virðist algerlega dofinn. Ég finn meira að
segja alls ekki fyrir klútnum hve fast sem
ég herði hann.
— Gott, svarði hún. — Þá þjáistu þó ekki.
Hún þrýsti fingurgómnum að vöðvunum
ofan við sárið. — Finnurðu ekki til neins?
— Það er rétt svo að ég finn snertingu,
sagði hann. Og þó ekki svo að heitið geti...
Hún leit á hann. — Er nokkuð hér við
höndina sem hægt er að nota sem sára-
bindi? spurði hún.
Hann benti á lítinn stokk sem lá opinn á
stól rétt hjá. t stokknum þarna, sagði hann.
Ég ætlaði einmitt að fara að binda um sárið
þegar ég varð komu þinnar var.
Hún reis á fætur náði í stokkinn og
kraup enn á kné. — Ef þér er sama, þá
skaltu ekki vera að horfa neitt á á meðan
ég geng frá því, sagði hún.
— Það lítur frekar út fyrir að það sért þú
sjálf sem ekki þolir að horfa á það, varð
honum að orði. — Líður þér eitthvað illa?
— Það eru aðeins smávægileg óþægindi
sem ég finn alltaf fyrir þegar ég sé blóð,
svaraði hún og fann hvemig svitinn spratt
ffam á enninu. En það líður frá. Hallaðu
þér bara aftur á bak í stólnum og reyndu
að láta fara vel um þig á meðan. Það hefur
enn óþægilegri áhrif á mig ef þú horfir á
mig...
— Þá það, svaraði hann góðlátlega og
hallaði sér aftur á bak í stólnum eins og
hún bað.
- Ég verð víst að leysa vasaklútinn, taut-
aði hún lágt. Þú hefur ekki bundið á rétt-
um stað og þess vegna blæðir svona mikið.
Hún hreyfði fingurna hratt og fimlega eins
og hún væri þessum starfa alvön. Leysti
vasaklútinn, tók sárabindi, braut það saman
og lagði það allfast að sjálfu sárinu. Eftir
nokkra stund sagði hún hljómvana röddu:
— Svona, þá er þessu lokið. Það ætti að
minnsta kosti að duga, þangað til næst í
lækni. Að svo mæltu dró hún buxnaskálm-
ina aftur niður yfir sárið. Þú verður að vísu
dálítið máttvana, en það er ekki nema eðli-
legt eins og þér hefur blætt.
Hann kinkaði kolli. Varir hans vom
orðnar bleikar og andlitið náfölt. — Mér
finnst ég eitthvað svo notalega léttur í
höfðinu, varð honum að orði og brosti við.
Mér líður í rauninni mjög vel. Hann hneig
dálítið dýpra ofan í stólinn og lokaði aug-
unum. Hún starði á hann af hljóðri athygli
nokkra stund. Slagæðin á hálsi hennar tif-
aði ótt og títt.
Loks spurði hún nærfærnislega: — Líður
þér illa?
— Alls ekki, svaraði hann dræmt. Síður
en svo. Ég finn ekki hið minnsta til.
Hún gekk yfir að arninum og vermdi
kaldar hendur sínar í ylnum af eldinum. —
Þetta er ljótt sár, sagði hún. — Er læknirinn
ekki væntalegur?
— Síminn, umlaði hann. - Síminn... lög-
regluna, eða nokkra hjálp. Hann reyndi að
herða sig upp. — Kannski maður ætti að
reyna einu sinni enn, sagði hann. — Get-
urðu rétt mér símann?
Hún gekk nokkur skref en nam skyndi-
lega staðar, eins og hún myndi allt í einu
eftir einhverju. — Hvar er síminn eigin-
lega? spurði hún.
— Hann stendur á borðinu þama út við
vegginn.
Hún náði í símann og dró leiðsluna eftir
gólfábreiðunni.
— Viltu ekki að ég reyni að hringja fyrir
þig? spurði hún.
— Nei, svo hjálparvana er ég ekki, svar-
aði hann og reyndi að teygja ffam höndina
en hún var svo máttlaus að við lá að hann
hefði misst tækið niður á gólf. Hún virti
hann fyrir sér á meðan hann hreyfði
skífuna með mestu erfiðismunum. Hann
hristi höfuðið öðm hverju, eins og hann
sæi allt í móðu. Eftir nokkur andartök lagði
hann tólið á aftur. — Ekkert svar, sagði
hann. — Enginn sónn. Línan er steindauð.
Aftur hallaði hann sér aftur á bak í
stólinn. Andlit hans var nú orðið náhvítt. —
Við verðum víst bæði að halda hérna kyrm
fyrir, umlaði hann svo lágt og óskýrt að
varla skildist... þangað til óveðrinu slotar...
Hún fann hvernig svitinn draup af enni
henanr og rann niður vangana og hvernig
titringurinn fikraði sig upp eftir örmunum,
upp í axlir og herðar og niður bakið. Hún
færði sig afutrt nær aminum og hélt hönd-
unum fast um olnbogana í því skyni að
stöðva titringinn.
Hann virti hana fyrir sér af forvitni og
deplaði augunum til að sjá betur í gegnum
móiðuna sem lagðist á sjónir hans. — það...
það gengur eitthvað... að þér, sagði hann
með erfiðismunum. Þú hefur þó vonandi
ekki fengið lungnabólgu?
— Nei, nei, flýtti hún sér að svara. — Ég
er einungis kvíðin þín vegna.
— Ekki neina vitleysu, umlaði hann. —
Mér... mér líður Ijómandi... vel. Bara dálít-
ið syfjaður... Hvað kemur til... að þú ert
kvíðandi mín vegna?
— Ég er hrædd um að ég hafi kannski
gengið helst til langt, hvíslaði hún. Ég
batt ekki að slagæðinni til að stöðva blóð-
rásina úr sárinu. Þér er í þann veginn að
blæða út.
Hann starði á hana galopnum augum. —
40 VIKAN 16. TBL 1989