Vikan - 10.08.1989, Blaðsíða 46

5MA5AC5A
SEKUR EDA SAKLAUS?
A því leikur enginn vafi að þetta er
erfiðasta mál sem ég hef varið alla
/ % mína lögfiræðingstíð. Og ég tap-
JL JL. aði því! Fyrir stundarfjórðungi
var skjólstæðingur minn tekinn af lífi í raf-
magnsstólnum. Meðan á vörninni stóð
barðist ég eins og sært ljón við að bjarga
lífi hans og eftir að dómurinn var felldur
leitaði ég til fjölda áhrifamanna í von um
náðun, síðast til sjálfe ríkisstjórans. Árang-
urslaust. Klukkan 7.15 nú í morgun færðu
þeir hann úr klefa sínum í dauðadeildinni
yfir í stóra auða herbergið með ferkantaða
stólnum. Hann veitti engan mótþróa, leit
aðeins stjörfúm augum fram fyrir sigþegar
þeir spenntu hann fastan. Nokkrum mínút-
um síðar titraði líkami hans sem snöggvast
og höfúðið lagðist til hliðar. Síðustu orð
EFTIR NIELS BONNIK
hans voru — og ég segi með köldu bióði —
Auðvitað.
Var það satt? Og ef það var satt, hvers
vegna hafði ég þá gefist upp. í heilan mán-
uð hafði ég notað hverja einustu mínútu af
tíma mínum til að kynna mér málið. Full-
yrðingar ákæruvaldsins voru allar mjög
sennilegar, en skjólstæðingur minn neitaði
sekt sinni allan tímann. Hafði mér sést yfir
einhver atriði? Voru veikir hlekkir í sann-
anakeðjunni þannig að ég hefði átt að geta
rofið hana og ffelsað með því manninn frá
rafrnagnsstólnum?
Þessu var ég að velta fyrir mér þegar ég
var á leið til skrifetofu minnar þar opnaði
ég peningaskápinn og tók úr honum stórt,
gult umslag með utanáskriftinni: Opnist
eftir dauða minn.
Nú er ég látinn. Ég get
sagt sannleikann. Og
sannleikurinn er að ég
hef verið líflátinn fyrir
morð sem ég hef
ekki framið. Trúið
mér! Hvers vegna
skyldi ég neita
því núna, þegar
allt er um garð
gengið?
Ég settist við skrifborðið, handlék um-
slagið um stund. Síðan reif ég það upp og
las bréfið sem þar var.
„Nú er ég látinn og get sagt sannleikann.
Og sannleikurinn er að ég hef verið líflát-
inn fyrir morð sem ég hef ekki framið.
Trúið mér! Hvers vegna skyldi ég neita því
núna, þegar allt er um garð gengið?
Ákærulíkurnar voru sterkar — en máls-
atvikin eru þau að ég drap ekki Ken Jon-
athan. Auðvitað beinist grunurinn að mér.
Konan mín hafði haldið fram hjá mér með
Ken, það vissu allir — einnig ég — og í mál-
um sem þessu er hinn kokkálaði eiginmað-
ur efetur á lista yfir þá grunuðu. Hafi hann
fúllgilda fjarvistarsönnun, þá er hann frjáls
ferða sinna, hafi hann hana ekki þá fer
hann í stólinn sem ég var settur í nú í
morgun.
En ég hafði trausta fjarvistarsönnun.
Kvöldið sem Ken var myrtur (eða framdi
sjálfemorð sem mér finnst öllu líklegra)
var ég hjá konunni minni. Hefði hún borið
vitni mundi hún hafa lagt eið að því og
hvers vegna ekki, — það var sannleikurinn.
En hún hélt sig fjarri lögreglan gat ekki
fúndið hana — og ákærandinn notaði það
sem líkur: konan mín kaus fremur að fela
sig en bregðast mér fyrir réttinum. Og þú
kæri verjandi, innst inni heldur þú að
ákærandinn hafi haft rétt fyrir sér! Hvers
vegna gaf kona mín sig ekki fram ef hún
gat með því bjargað lífi mínu? í dag get ég
gefið þér fúllnægjandi skýringu á því hvers
vegna hún gaf sig ekki ffam. En drögum
fyrst nokkur atriði fram í dagsljósið og síð-
an getum við reynt að sýna fram á að Ken
Jonathan hafi framið sjálfsmorð.
Ken lést um það bil kl. 11 að kvöldi
föstudagsins 12. nóvember. Við hliðina á
líkinu fannst Browning byssa. Einu skoti
hafði verið hleypt af. Síðar var kúlunni náð
úr hjarta Kens.
Browning byssan var mín eign. Því hef
ég aldrei neitað. Auk þess voru fingraför
mín á henni — en á skaftinu voru einnig
fingraför Kens. Sjálfemorð var sem sagt
möguleiki.
Ástæða mín virtist augljós. Kona mín var
ástkona Kens. En Ken hafði einnig ástæðu
til að fremja sjálfemorð. Ég held í sannleika
sagt að hann hafi elskað konu mína. Þar
var um að ræða hreina, sanna ást — ekki
aðeins líkamlega ást. Daginn áður en Ken
lést, áttum við uppgjör. Ken hafði komið
upp á skrifetofú mína og beðið mig um að
veita konu minni skilnað. Þetta var í fyrsta
sinn sem ég fékk vitneskju um samband
þeirra sem þó virtist flestum kunnugt.
Auðvitað fékk þetta á mig en ég er — öfugt
við Ken — af þeirri manngerð sem getur
hamið tilfinningar sínar. Ég neitaði að
verða við bón hans. Ken nauðaði óg bað,