Vikan - 19.12.1940, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 51, 1940
5
eJ/jtói síha. SújiOi&iö.hn &y<.a.hsjon:
„Nema þér snúið við og
verðið eins og börnin ..."
ENGILL Drottins stóð hjá þeim og dýrð
Drottins ljómaði í kringum þá.
Þegar vér vorum börn var jólaguðspjallið ekki
aðeins frásaga, sem vér hlustuðum á, heldur
veruleiki, sem vér lifðum í, þegar íburðarlaus,
látlaus en háleit helgi jólakvöldsins fyllti híbýl-
in og umvafði vora eigin sál. Engill Drottins
stóð hjá oss og dýrð Drottins ljómaði í kring-
um oss, vér sáum himnana opna þetta kvöld og
það var í rauninni svo augljóst mál fyrir opinni,
lotningarfullri skynjun barnsins, að geisli guð-
dómsins sjálfs hafði brúað fjarlægðina milli
himinsins og jarðarinnar, og þessi geisli var
barnið í fjárhúsjötu hirðingjans, friðurinn, sem
umvafði það, var friður Guðs á jörðu, birtan í
skimandi augum þess var velþóknun Guðs yfir
mönnunum. Það var ekkert ævintýri, engin vafa-
söm, guðfræðileg fullyrðing, að Guð væri sjálfur
gestur hér á meðal vor mannanna, það var stað-
reynd jólanna, veruleiki og innihald hinnar helgu
nætur. Og vér minnumst þess ef til vill, að vér
sungum með titrandi, tilbiðjandi fögnuði: ,,Sá
Guð, er ræður himni háum, hann hvílir nú í dýra-
stalli lágum.“ — „Hann þína tötra tók á sig, að
tign Guðs dýrðar skrýði þig.“
Oss er ef til vill ekki eins auðvelt nú að finna
staðreyndir og veruleika bak við helgimál jól-
anna. Er það ekki með sum af oss, eins og vér
höfum týnt einhverju og er ekki skarkalasemi,
ys og þys jólaundirbúningsins fálmkennd til-
raun hins fullorðna manns til þess að finna aft-
ur það, sem mætti barnssálinni í tign og friði
hinnar heilögu nætur áður fyrri? Eitt skáldið
hefir kveðið um sitt glataða jólakerti. Það er
................................................................. i ■ 11■■■■ ■ ■■■■■■■■■■■■■■i■■■■■11■■■■■ ■ ■ ■■■11■ ■■11 ■ i ■ ■ ■ 11 ■ i ■ 11 ■ ■ iii ■ ■ 111 ■■ i ii■■■■■111■■■■■11/^
átakanleg mynd: Barn, sem er búið að týna kert-
inu sínu á jólanóttina, horfir ráðvillt, stúrið og
utanveltu á jólakrásir og jólaskraut, kertislaust,
ljósvana, finnur, að það hefir glatað því, sem
gerði jólin að öðru en erilsamri tyllistund í röð
hinna rúmhelgu daga. En hvað erum vér nú-
tímamenn? Erum vér ekki mörg eins og börn,
sem hafa glatað jólakertinu sínu, tómhent, ljós-
laus, snauð og öreiga mitt í gnægðum tilbrigð-
anna, mitt í umsvifum og íburði hátíðahalds-
ins? Ef til vill andar nóttin að oss söknuði eftir
einhverju, sem vér áttum, en eigum ekki nú, ef
til vill hvíslar þögnin að oss látlausum, en alvar-
legum orðum hins mikla meistara: „Nema þér
snúið við og verðið eins og börnin ....“
En samt er þessi nótt öðruvísi en allar aðrar
stundir. Hin jarðneska tilvera er blævuð af
himneskum bjarma, sem stafar frá stjörnudýrð
að baki allra stjarna, mannlífið sveipað í fegurð
og blíðu, sem ekki er hátíðarslikjan ein. Hver
maður, sem einhverntíma hefir haldið kristin
jól, á einhverja hlutdeild í þessari dularfullu
skynjun jólakvöldsins, einhverja meðvitund um
návist hins himneska og heilaga, einhvern grun,
eitthvert hugboð um nærveru himnanna þessa
nótt, nærveru Guðs. Ef til vill er það barnið, sem
blundar í hverjum fullorðnum manni, ef til vill
hið sannasta, dýpsta, innsta og upprunalegasta
í oss sjálfum, sem bærir á sér og lætur oss fá
að sjá endurskinið af dýrð Drottins, sem ljómar
í kringum oss, vegna þess að almáttugur skap-
ari himins og jarðar hefir birzt oss, opinberazt
í barninu í jötunni sem elskandi, frelsandi faðir.
Tökum á móti gjöf hinnar heilögu nætur eins
og börn, fögnum hátíð ljóssins í skammdegis-
myrkrunum, hátíð friðarins á friðvana tíma,
snúum við og verður eins og börnin í lotningar-
fullri, námfúsri afstöðu til hans, sem er friðar-
höfðinginn, ljós heimsins. Hann er ekki aðeins
fegursta og helgasta minning mannkynsins,
heldur dýrasta fyrirheit þess og bjartasta von,
sem aldrei verður frá því tekin. Og þú átt hlut-
deild í þessu fyrirheiti og þessari von. Guð gefi
þér gleðileg jól! Megi engill hans standa hjá þér
og dýrð hans ljóma í kringum þig!