Vikan - 19.12.1940, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 51, 1940
9
Jólagjöfin hennar.
Margrét kom inn í herbergið með
Finn, yngri drenginn sinn, sem var
fjögra ára. Sjálf settist hún á stól
út við gluggann, en leyfði drengnum að
hlaupa um herbergið. Margt var þar að
sjá, sem líka þurfti að handleika og snáð-
inn gerði sig ærið heima kominn. Elsa
hafði hallað sér, ofan á sængurfötin í rúm-
inu, til þess að hvíla sig ofurlítið eftir ferð-
ina. Hún hafði gát á Finni, því að hann
var að handleika glös og skálar á snyrti-
borðinu.
— Hann hlakkar svo mikið til morgun-
dagsins, að hann er hálftrylltur, varð Mar-
gréti að orði. — Ég vona, að þú sinnir
honum ofurlítið fyrir mig seinna í dag.
Satt að segja liggur við, að þeir séu mér
stundum ofviða, drengirnir mínir.
— Hvað um hana ömmu þeirra? sagði
Elsa. Henni var nú ekkert sérstaklega um
það gefið, að vera barnfóstra.
Margrét brosti hróðug.
— Mamma er eiginlega allt of hrifin af
drengjunum. Hún eyðileggur þá alveg með
eftirlæti. Núna getur hún ekki um annað
hugsað en það, hvernig Þorbirni litla muni
verða við, þegar hann sér jólatréð.
Elsa mjakaði sér til í rúminu, til þess
að sjá systur sína betur. Það var ekki um
það að villast, að Margrét hafði breytzt
til batnaðar. Fyrir átta árum var hún ekki
annað en stuttur og digur stelpugopi. Núna
var hún eins og nýútsprungin rós. Og hún
var prýðilega til fara.
— Hjónabandið virðist geta valdið
furðulegum hlutum, tautaði Elsa eins og
við sjálfa sig. Systir hennar leit til henn-
ar, undrandi. Svo hló hún.
— Ég er ákaflega hamingjusöm og
ánægð. Og Óh vill, að ég sé vel til fara.
Ég reyni þess vegna að halda mér ofur-
lítið til ....
— Með ágætum árangri! greip Elsa
fram í. — En, Magga mín, gætir þú nú
ekki komið af þér þessum stórgáfuðu af-
kvæmum þínum ofurlitla stund, — þó ekki
væri nema fáeinar mínútur, svo að við
gætum rabbað saman í rólegheitum, eins
og í gamla daga. Ég er hrædd um, þrátt
fyrir allt, að ég sé hálf klökk yfir því, að
vera komin heim. Mamma hefði átt að hafa
hugsun á því, að láta ekki herbergið mitt
vera s v o n a nákvæmlega eins og það var
þegar ég yar stelpa.
Hún gat séð gömlu húsagarðana út um
gluggann, þar sem Margrét sat. Fáeinum
nýjum dráttum hafði verið bætt við í þessa
mynd á þessum átta árum. Og breyting-
arnar, sem höfðu orðið á henni sjálfri, virt-
ust verða að engu hér í þessu umhverfi.
Það snjóaði ofurlítið, og snjórinn þyrlaðist
upp, fyrir snörpum næðingi. Jörðin var að
verða alhvít, en tré og runnar teygðu kol-
svartar greinarnar upp úr hvítri mjallar-
voðinni.
Margrét stóð upp og tók Finn litla við
hönd sér.
— Við skulum ekki vera að trufla hana
Elsu frænku, sagði hún. — Elsa er þreytt
eftir ferðalagið og hana langar til að hvíla
sig. Við skulum fara til hennar ömmu.
Elsa horfði á eftir þeim, þegar þau
hurfu út um dyrnar, og var hugsi. Mar-
gréti hafði sýnilega þótt það, þegar hún
fann, að drengurinn myndi ekki mega vera
þarna . . . Drottinn minn dýri! Hún hefði
átt að muna, hvað Magga var tiltektarsöm.
En systir hennar kom aftur að vörmu
spori. Hún hafði sennilega farið að hugsa
Smásaga
eftir E. B/V. Jensen. I
..............................
sig um. Að minnsta kosti settist hún aftur
í sæti sitt og virtist ekkert eiga annríkt.
— Nú er hann að hjálpa henni ömmu
sinni, að búa um jólagjafir, sagði hún bros-
andi. — Hlakkarðu ekki til, að sjá hann
Þorbjörn litla, þegar hann vaknar.
Elsa kinkaði kolli.
— Foreldrar eru auðvitað alltaf að
hugsa um börnin sín, varð henni að orði.
— Auðvitað. Annars eru nú drengirnir
náfrændur þínir.
— Já, og það er ákaflega gaman að því.
En þetta er allt einhvern veginn svo trufl-
andi.
— Ertu nú farin að iðrast eftir því, að
þú skyldir koma heim? spurði Margrét
forviða.
— Þegar maður ferðast langar leiðir,
eins og til Ameríku — eða Indlands, býst
maður víst alltaf við, að allt sé óbreytt
og standi í stað heima. Og þegar allt er
svo orðið öðru vísi en áður var, þá verður
manni ónotalega hverft við, — þó að mað-
ur kunni að átta sig fljótlega. I þessu til-
felli liggja mistökin í því, að mamma skyldi
búa um mig í þessu gamla herbergi mínu,
þar sem allt er nákvæmlega eins og það
var, þegar ég var hjá málaflutningsmann-
inum og var á kvöldskóla. Og svo það, að
þú, Gréta mín, ert orðin yndisleg kona,
— og átt mann og börn, sem þú sérð ekki
sólina fyrir. Það verður ekki eins erfitt og
ég hélt, að hverfa héðan aftur.
— Héðan aftur — og hvert? Margrét
leit út um gluggann. — Er þig ennþá að
dreyma um að komast í einhverja virð-
ingarstöðu ?
Elsa stundi við.
— Þetta er kaldranalega að orði kom-
ist! Ég veit ekki betur en að ég sé k o m -
in býsna hátt, eftir því sem hér gerist!
— Það er hverju orði sannara! En ég
var nú að hugsa um, hvernig þér myndi
líða. Þú ert svo óvær og áf jáð í að komast
lengra — eins og þú hefir alltaf verið.
Hvert er næsta takmarkið? Aðstoðar-for-
stjóri í fyrirtækinu?
— Fulltrúi í bráðina .. . Það er erfið-
ara þar en hér, fyrir kvenmann, að kom-
ast alla leið upp á efsta tindinn.
— Hvernig borg er Chicago eiginlega?
Margrét hagræddi sér í stólnum, eins og
hún ætti von á æfintýri.
— Hávaða-borg! sagði systir hennar
hlæjandi. — Til samanburðar, þá er það
eins og að vera komin til himnaríkis, að
vera hérna í þessu herbergi.
— Er eitthvað ... Margrét hikaði. —
Er eitthvað, sem bindur þig, þarna hinu-
megin hafsins?
— Elsa hló. — Starf mitt!
— Er nú fullnæging í því fyrir konu?
Það leggur að mér grun um það, að þú
hafir orðið fyrir vonbrigðum, hvað .. .
— Hvað karlmenn snertir, áttu ekki við
það, barnið gott? Elsa sveiflaði fótunum
fram úr rúminu og seildist eftir sígarettu-
hylkinu á snyrtiborðinu. Hún bauð systur
sinni, en Margrét hristi höfuðið. Sjálf teyg-
aði hún reykinn úr Lucky Strike með
áfergi.
— Maður jafnar sig fljótlega eftir slík
vonbrigði, sagði hún hlæjandi. — Karl-
mennirnir í viðskiptaheiminum hafa engin
áhrif á mig lengur sem karlmenn. Fyrir
mér eru þeir ekki annað en fésýslumenn.
Annars hefi ég átt allt of annríkt síðustu
árin til þess að hafa tíma til að dubla.
— Þú ert nú samt agalega heillandi,
sagði Margrét, og það var auðheyrt að hún
talaði af sannfæringu.
— Það er áríðandi skilyrði, til þess að
komast nokkuð áfram. Allt í einu stökk
hún á fætur og tók utan um herðarnar á
systur sinni.
— Sannleikurinn er sá, að þetta ætlar
að fara í taugarnar á mér. Ég er ekki í
skapi til þess að taka þátt í fjölskyldu-
jólagleðskap, í þessari útgáfu. Hún tók
eftir því að Margrétu sárnaði þetta og
flýtti sér að bæta við: — Auðvitað sé ég
að drengirnir þínir eru fallegir og yndis-
legir og maðurinn þinn elskulegur, hann
er höfðingi, og ég skil það vel, að mamma
hlakkar til þessara merkilegu jóla eins og
barn .... En ég fell svo hjárænulega inn
í þessa mynd. Skilurðu mig?
— Þú átt rétt á því að eiga notaleg og
ánægjuleg jól, hérna á heimilinu, alveg
eins og við! maldaði Margrét í móinn.
— Já, þið munuð ætla að hafa vakandi
auga á því, að ég njóti þess réttar míns.
Þetta verður eins konar meðaumkunarat-
höfn, af ykkar hálfu.
— Þetta mátt þú ekki segja. Þú hefir
fulla ástæðu til að vera glöð og hreykin
yfir því, hve vel þér hefir gengið, en ég
held, að nú liggi bara illa á þér, af því að
þú ert þreytt. Þú varst miklu kátari um
daginn, þegar við tókum á móti þér á hafn-
arbakkanum. Framhald á bls. 32.