Vikan - 19.12.1940, Blaðsíða 18

16
VIKAN, nr. 51, 1940
VIPPA-SÖGUR
Pabbi Allans er að leika sér.
______ Barnasaga eftir Halvor Asklov. -
„Það má nú segja, að þetta sé
hunda-heppni,“ varð Vippa litla að
orði, en hann var alveg frá sér num-
inn af kæti yfir því, að vera nú kom-
inn í vist hjá samlanda sínum. En
það þótti honum taka út yfir allan
þjófabálk, að húsbóndinn skyldi
þekkja sig. Aldrei hafði honum dott-
ið í hug, að hann væri svona frægur.
„Þetta er ákaflega einfalt mál,“
sagði húshóndinn. „Ég er kvikmynda-
leikstjóri, og við höfum sendimenn
úti um víða veröld, — við köllum þá
leikara-snata, því að þeir eru alltaf
og allsstaðar að snuðra uppi fólk,
sem líklegt er til að geta leikið í
kvikmyndum. Einn þessara sendi-
manna sá þig einhvem tíma á sýn-
ingu í „Tívólí“. Hann sendi okkur
tafarlaust mynd af þér og stakk upp
á því, að við skyldum fá þig til að
leika í kvikmynd. En síðan símaði
hann, að ekkert gæti af því orðið,
af því að þú værir týndur. Nú hefir
tilviljunin ráðið því, að þú lentir hér,
í kvikmyndaborginni. Og það tæki-
færi mátt þú ekki láta ganga þér úr
greipum. Hvemig lýst þér á, að gefa
þig að kvikmyndunum ? “
„Ég skil þig nú ekki almennilega,“
svaraði Vippi litli, „en ekki held ég,
að ég fari nú að gefa sjálfan mig.“
„Eg á við, hvort þú • myndir ekki
vilja láta taka af þér kvikmyndir?"
Vippi vildi þá vita fyrst, hvort það
væri nokkuð sárt. Hann vildi ekki
lofa neinu, fyrr en hann vissi, að
hverju hann gengi.
Leikstjórinn sló hendinni á lærið
og skellihló. Hann fullvissaði Vippa
um, að þessu fylgdi ekki nokkur
sársauki, — „það er alveg jafn sárs-
aukalaust og að láta taka af sér
mynd hjá Lofti,“ sagði hann.
„Jæja, — þá getum við byrjað
strax.“
„Það er nú svo sem ekki hlaupið
að því, karl minn, að búa til kvik-
mynd,“ sagði leikstjórinn.
„Við erum heldur ekki á neinum
hlaupum, finnst mér,“ varð Vippa að
orði, „heldur sitjum við hérna.“
„Þetta þarf heilmikinn undirbún-
ing. Þú verður nú hérna hjá mér,
fyrst um sinn, eða á meðan þú ert að
læra enskuna. Og svo þeytum við
þér upp sem stjömu, þegar vel stend-
ur á.“
„Mér er nú ekkert um það, ef þið
ætlið að þeyta mér mjög hátt,“ sagði
Vippi, og gerðist nú ókyrr í sætinu.
„Og ég aftek alveg, að láta hengja
mig upp eins og stjömu," hélt hann
áfram og leit homauga til jólatrés-
ins. Honum datt sem sé í hug, að
húsbóndinn ætlaði að þeyta honum
upp í topp á jólatrénu og hengja hann
þar, því að stjömuna vantaði.
Húsfreyjan sat uppi í rúminu og
var að furða sig á því, hvað maður-
inn hennar tefðist lengi.
„Hvar er hann pabbi?“ spurði All-
an litli, sem var vaknaður líka.
„Hann fór fram í stofu, til þess
að aðgæta, hvort ekki hefði gleymst
að loka útvarpstækinu, ‘ ‘ sagði
mamma hans. „Okkur fannst við
heyra hljóðfæraslátt. En vertu nú
þægur og reyndu að sofa áfram, —
þá verða jólin komin, áður en þú
veizt af, og jólagjafirnar þínar.
„Já, — en mamma mín,“ maldaði
Allan litli í móinn, „ég er alveg viss
um, að jólasveinninn er kominn hing-
að og búinn að fylla sokkana mína
af gjöfum, og nú er hann pabbi lík-
lega frammi að leika sér að þeim.“
„Vertu nú ekki að bulla þetta,
Allan minn! Hann pabbi þinn hefir
Og svo kom Allan til hans og klapp-
aði á kinnina á honum.
ekkert gaman af leikföngunum þín-
um.“
„Manstu ekki á jólunum i fyrra,
mamma?“ hélt Allan áfram. „Þá
drógst það líka, eitt kvöldið, að hann
pabbi háttaði, og þegar við komum
fram í stofuna, sat hann á gólfinu
og var að leika sér að rafmagnsvögn-
unum mínum.“
Frúin fleygði af sér yfirsænginni,
brá sér í inniskóna sína og sagði:
„Farðu x sloppinn þinn, Allan minn!
Við skulum fara bæði, og sækja hann
pabba þinn.“
„Þarna sérðu nú sjálf,“ kallaði litli
drengurinn upp, sigri hrósandi. Þau
höfðu læðst fram í stofuna og stóðu
húsbóndann að verki: Þarna sat hann
og var að leika sér að brúðustrák.
„Og líttu á, — jólasveinninn er búinn
að koma hingað. Sokkarnir mínir eiu
fullir af gjöfum. Húrra!“
„Hann mun vera að leika sér, bless-
aður litli drengurinn! Fyrirgefðu, við
tiuflum þig víst. En okkur langar
ósköp mikið til að hafa svefnfrið,“
sagði húsfreyjan háðslega við mann-
inn sinn.
„En hvað hann er skoplegur, hann
pabbi, — hann er alveg blóðrauður
í framan," kallaði Allan, — „og ___
ja, hérna, — er hann handa mér,
þessi brúðustrákur ? Getur hann tal-
að?“ hélt hann áfram. Og síðan hljóp
hann til pabba síns og rak einn fing-
ur í magann á Vippa.
„Æ, æ!“ hljóðaði Vippi. „Ertu al-
veg frá þér, drengur, ég er nýbúinn
að borða.“
„Hlustaðu! Hann er að segja eitt-
hvað,“ sagði Allan, himinglaður. En
þegar hann ætlaði að fara að reka
fingurinn í hann aftur, þreif pabbi
hans Vippa. Hann var hræddur um
að Allan myndi gera út af við hann.
„TJhú, hú-ú-ú! Hann pabbi er að
taka strákinn minn, mamma,“ vældi
Allan og skældi hástöfum. „Hann er
að striða mér!“
Mamma hans hristi höfuðið, og var
talsvert gröm. „Þú þarft ekki að
halda, að þú sért skemmtilegur,
Georg,“ sagði hún. „Hvers vegna
ertu að stríða baminu, um hánótt?
Fáðu honum brúðuna, og svo skulum
við fara að sofa.“
„Hér vil ég ekki eiga heima, ef ég
á það á hættu, að hann sonur þinn
kremji mig og merji til óbóta,“ sagði
Vippi, og var fokvondur. Leikstjórinn
ætlaði að láta hann á borðið aftur.
„Vertu nú rólegur, Vippa-tetur!“
sagði leikstjórinn og fór svo að tala
á ensku við konuna sína og drenginn.
Vippi þóttist skilja, að hann myndi
vera að skýra fyrir þeim, að þetta
væri alls ekki brúða, heldur bráðlif-
andi maður, því að þau störðu á
hann, alveg forviða, og svo kom All-
an litli til hans og klappaði á kinnina
á honum. Hann gerði það undur var-
lega og blíðlega og aðeins með ein-
um fingri, til þess að láta Vippa
skilja, að hann ætlaði ekki að meiða
hann. Og svo kinkaði hann kolli og
sagði: „Rauðgrautur!" Það var sem
sé eina orðið, sem hann kunni á máli
Vippa.
Vippi kinkaði líka kolli og brosti til
Allans. Þeir myndu geta orðið góð-
ir vinir, hann og þessi drengur, ef
að Allan sýndi honum tilhlýðilega
nærgætni.
Síðan fóru þau öll upp í rúm. All-
an fékk auka-kodda í sitt rúm, og á
honum svaf Vippi litli vært til morg-
uns.
Það fór vel um Vippa hjá þessu
fólki. Og hann komst furðanlega
fljótt á lagið með að gera sig skilj-
anlegan á þessu tungumáli, sem
honum hafði fundist svo kjánalegt,
fyrst í stað. En fyrst og fremst átti
nú Allan litli heiðurinn af þessu, því
að hann var ágætur og óþreytandi
kennari. En oftast kallaði hann Vippa
„Rauðgraut". Þeim kom prýðilega
vel saman. En það þótti Allan litla
sárast, að mega ekki fara með Vippa
út til leikbræðra sinna, eða bjóða
þeim heim, til þess að sýna þeim
hann.
„Þeir segja allir, að ég hafi engan
„Rauðgraut", — eg sé bara að
skrökva þessu og gorta,“ sagði hann,
þegar hann var að fárast út af þessu
við pabba sinn. Hann hafði bannað
þetta í eitt skipti fyrir öll.
„Vippi hefir ekkert að gera í hend-
urnar á félögum þínum. Ég vil ekki
eiga það á hættu, að þeir slíti af hon-
um fætur og handleggi." Og Vippi
var sjálfur ákaflega ánægður með
þessa ráðstöfun. Hann langaði síður
en svo, að lenda í hóp drengja, sem
ef til vill lentu í handalögmáli út af
honum, eða tættu hann í sundur, af
eintómri forvitni.
Fegurðardrottning. •
Þessi stúlka heitir Soffía Feshuk og
vann fyrstu verðlaun í fegurðarsam-
keppni í Quaker City í Bandarikjunum.
Launaður greiði.
Þessi litla stúlka hérna á mynd-
inni fyrir neðan heitir Diana Long
og er sjö ára gömul. Hún er enskt
flóttabarn og er nú hjá Robert P.
Vanderpoel og konu hans í Chi-
cago í Bandaríkjunum. Vanderpoel
fær þannig tækifæri til að endur-
gjalda þá þakklætisskuld, sem
hann stendur í við ömmu Diönu
litlu, sem hjúkraði honum, þegar
hann særðist hættulega í síðustu
heimsstyrjöld.