Vikan - 19.12.1940, Blaðsíða 14

12
VIKAN, nr. 51, 1940
En Loyd átti það til, að leika á fólk og
fá þeim þrautir, sem ekki var nein ráðn-
ing á. Af þeim var 14—15 þrautin fræg-
ust. Hann reyndi að fá einkarétt á útgáfu
þessa leikfangs, sem var þannig, að 15
kubbum með tölunum 1—15 var raðað í
kassa með 16 reitum í réttri töluröð, nema
15 var fyrir framan 14 og 16. reiturinn
auður, og nú átti að flytja kubbana til,
þangað til 14 væri komið fram fyrir 15
og röðin rétt. Þetta var ekki hægt, og þeg-
ar einkaleyfisskrifstofan krafði hann um
rétta lýsingu á ráðningunni, varð hann að
segja eins og var og fékk því ekki einka-
leyfið. „Þrátt fyrir það,“ segir Loyd, „eru
þúsundir manna í Bandaríkjunum, sem
trúa því statt og stöðugt, að þeir hafi ráð-
ið þrautina. Ég var um daginn að tala við
skósmiðinn minn, þegar gríðarstór Irlend-
ingur, sem var nærstaddur og heyrði á tal
okkar, sagði: „Er þetta maðurinn, sem
bjó til 14—15 þrautina? Eg hefi nú ráðið
hana.“ Ég hló og sagði, að það gæti ekki
verið. „Ef þú dirfist að segja, að ég hafi
ekki ráðið hana, skal ég gefa þér á hann,“
sagði sá írski. Hann var sterklegur og ég
sá minn kost vænstan að andmæla ekki.
Já, þeir voru margir, sem þóttust hafa
fundið ráðninguna, en þúsund dala verð-
launanna, sem ég bauð fyrir hana, hefir
aldrei verið vitjað. Fyrir skömmu vildi rit-
stjóri sunnudagsblaðs í New York fá að
birta hana og ég stakk upp á því við hann,
að hann skyldi bjóða þúsund dala verð-
laun fyrir hana. Hann neitaði. Hann mundi
það vel, að hann hafði einu sinni ráðið
hana, og kærði sig ekki um að kasta þús-
und dölum út um gluggann. Ég varð
sjálfur að leggja fram verðlaunin; ég kom
með 1000 dali og hann lét þá inn í pen-
ingaskápinn sinn. Þeirra var aldrei vitjað."
Þá varð jálkurinn allfrægur. Loyd var
á ferð frá Evrópu, og samskipa honum var
Andrew G. Curtin, sem þá var sendiherra
Bandaríkjanna í Rússlandi, en hafði áður
verið ríkisstjóri í Pennsylvaníu. Einu sinni
barst í tal frægt minnismerki í Berkshire
í Englandi, það er geysistór hvítur hestur,
sem er högginn inn í bratta hlíð og sést
víðs vegar að. Það er sagt að hann sé
meira en 1000 ára gamall. Mr. Curtin vakti
máls á því, hvort hesturinn gæti ekki gefið
Loyd efni í einhverja gestaþraut. Loyd
sótti sér þá svartan pappír og skæri og
klippti út myndina hér að ofan, klippti
hana síðan í 6 hluta, eins og sést á mynd-
inni, og bað hinn að búa til úr henni gráan
hest! Jálknum var afar vel tekið í Banda-
ríkjunum og Loyd seldi hann í milljónum
eintaka til auglýsinga.
Gosinn var ein af skemmtilegustu þraut-
um Loyds. Hann var þannig, að skeifa var
prentuð á pappaspjald, og á hausana á
hóffjöðrunum voru prentaðar tölur, allar
fyrir neðan 7. Innan í skeifunni var reykj-
Skiptið réttinni i 7 dilka með 3 beinum línum,
þannig að hver kind verði sér i dilki.
arpípa og á henni talan 13. Þá tölu kallaði
Loyd gosann. Leikurinn var þannig, að 2
léku og bentu til skiptis á tölurnar og
lögðu saman; sá sem var á undan upp í
51 hafði unnið. Þetta seldi hann líka kaup-
mönnum til auglýsinga og bauð 25 dala
virði úr verzlun auglýsandans hverjum
þeim, sem ynni leik á móti „heppninni,
pósthólf 826, New York“! Loyd sagðist
hafa leikið meira en hundrað þúsund leiki
og aldrei tapað. Hann hafði lykil, og kunni
hann utan að, sem gaf rétt svar við hverj-
um leik, sem andstæðingurinn lék. Pró-
fessor nokkur frá Columbía-háskólanum
vildi veðja við hann 100 dölum, að hann
gæti unnið leik af honum. Loyd neitaði og
kvaðst ekki vilja hafa af honum fé. Þeir
léku, og prófessorinn stóð honum ekki
snúning. Loyd var spurður að því, hvernig
á því stæði, að góðir stærðfræðingar gætu
ekki fundið þennan lykil. „Ég skil ekki í
því, hvernig þeir ættu að geta það,“ svar-
aði Loyd. „En þér hafið þó fundið hann.“
„Nei,“ sagði Loyd, „lykillinn var foreldrið,
en ekki afkvæmið. Og hann byggist á út-
reikningi."
Pelumynd. Hvar er hundurinn ?
Sumar af þrautum Loyds voru í sam-
bandi við skákborðið, eins og vænta mátti.
Ein þeirra er þessi, sem hann kallaði yfir
ána: Leikið hvítu riddurunum yfir á
vinstra helming borðsins og þeim svörtu
yfir á hægra helming, án þess að leika
nokkurn tíma aftur á bak, en aldrei mega
tveir riddarar vera í senn á sömu reitaröð
(a, b, c o. s. frv.).
Setjið drottninguna á borðið og leikið
henni þannig, að hún fari yfir alla 64 reit-
ina í 14 leikjum. Þetta má gera á marga
vegu.
En Loyd gat ekki aðeins samið þrautir,
hann gat einnig sýnt ýmis konar galdra.
Hann var mesti snillingur með spil og
kunni marga furðulega spilagaldra. Hann
var líka æfður búktalari, og ein list sem
hann lék oft, var það, sem hann kallaði
hugsanaflutning. Hann batt fyrir augu
sonar síns, tók síðan spil og hélt því
þannig, að bakið sneri að drengnum.
Drengurinn sagði viðstöðulaust, hvaða spil
það væri, og skeikaði aldrei. Þetta vakti
alltaf mikla furðu, en skýringin var ein-
föld: Drengurinn bærði aðeins varirnar, en
sagði ekki orð; það var Loyd sjálfur, sem
með búktali sínu lét mönnum virðast orðin
koma af vörum drengsins.
Að lokum er hér reikningsdæmi, sem er
auðveldara en í fljótu bragði virðist.
Afi sagði: María og Anna eru samtals 44 ára
að aldri. María er helmingi eldri en Anna var,
þegar María var helmingi yngri en Anna verður,
þegar Anna er orðin þrisvar sinnum eldri en
María var, þegar María var þrisvar sinnum eldri
en Anna. Hve gömul er María?
„Guð minn góður, ég hefi þyngst um átta pund!"