Vikan - 22.08.1991, Blaðsíða 10

Helgi Bjarnason uppfræðir soninn um leyndardóma Stórafoss. „Pabbi ákvað að ég yrði að eiga
aðgang að þeirri slökun sem stangveiðin getur verið. Hann „lét“ mig fá áhugann," segir Bjarni Hafþór.
Hann Atli sonur minn og móðir hans, nefnd
Silla, þau plokka þurra kjötið af lærissneiðun-
um, japla á því en mismuna öllu öðru yfir á
diskinn til mín. Ég tek við og úða þessu í mig
með kartöflum og heimagerðri rabarbarasultu.
Mér finnst matur góður! Ég er eins og kötturinn
Bakkabræðra, borða allt og finnst allur ís-
lenskur matur ógurlega góður. Er það að vera
matmaður? Ég borða sauðkindina frá snoppu
aftur á dindil, sleppi engu nema ullinni og horn-
unum. Söltuð, ný, súrsuð, reykt - hún er dá-
samleg. Ég elska íslensku sauðkindina og
undanskil ekki fituna. Svo er það nú fiskmetið.
Ekki er það nú til að fúlsa við. Siginn fiskur
með hangifloti, sigin grásleppa - himnaríkis-
fæða! En fjölskyldan mín er ekki svona ná-
tengd íslenskum matarhefðum svo ég er dálít-
ið einmana í þessu á köflum." Hann lygnir aft-
ur augunum og þaö líður nautnasvipur yfir
andlitið. Þá er víst mál að hrifsa hann út úr
þessum draumum og það dálítið harkalega.
- Þarf Bjarni Hafþór aldrei að fara i
megrun? Lýsingarnar benda nú ekki bein-
línis til meiniætalifnaðar.
„Ég hef einu sinni farið í megrun. Hún fór
þannig fram að ég hringdi í Einar í Einars-
bakaríi 2. janúar síðastliðinn og sagði honum
að þrátt fyrir að hann bakaði dásamlegt kaffi-
brauð ætlaði ég að segja upp samningi okkar
um daglegar sendingar af því til Eyfirska sjón-
varpsfélagsins. Ég hafði nefnilega komist að
því að með þessa bakkelsisfreistingu innan
sífelldrar seilingar var alltaf verið að næla sér í
bita og ákvað að gá hvort brotthvarf sæta-
brauðsins hefði eitthvað að segja. Við þessa
ráðstöfun missti ég nokkur kíló en starfs-
mönnunum líkaði ekkert sérstaklega vel við
mig fyrst eftir þessar breytingar og taldi mig til-
litslausan ( meira lagi að neyða alla meö mér í
megrunina. En það greri nú um heilt með okk-
ur aftur, sem betur fer.“
- Svo við vendum okkar kvæði í kross,
af hverju fórstu að starfa við fjölmiðlun?
„Þórarinn Ágústsson hjá Samveri plataði
mig í þetta síðsumars 1986 og vildi þá endi-
lega fá mig með sér í rekstur á myndvinnslu-
fyrirtæki og apparati sem dreifði dagskrá
Stöðvar 2 í Eyjafirði. Ég er veikur fyrir krefjandi
verkefnum sem eru öðruvísi og ganga kannski
ekki upp, svo ég sló til. Þetta hefur satt að
segja gengið vonum framar."
- En þar áður?
„Það má segja að eftir útskriftina úr há-
skólanum 1983 hafi ég farið í vettvangskönn-
un. Byrjaði hjá Fjórðungssambandi Norðlend-
inga og kynntist þar ýmsum hliðum sveitar-
stjórnarmála. Því næst var ég eitt ár hjá einka-
fyrirtæki í húsgagnaiðnaði. Það rambaði á
barmi gjaldþrots þegar ég byrjaði og varð
endanlega gjaldþrota á þessu ári sem ég starf-
aði þar. En ég get sagt þér að ég lærði alveg
heilmargt á því ári. Ég var að vísu með þrjú
önnur atvinnutilboð í vasanum en valdi hús-
gagnafyrirtækið því ég vildi kynnast sem flestu
í viðskiptalífinu og frumskógum þess. Eftir
reynsluna þarna segi ég hikstalaust að það sé
erfitt að plata mig þegar viðskipti eru annars
vegar! Eftir þetta lá leiðin til KEA sem er ef til
vill flóknasta fyrirtæki landsmanna og í kjölfar
þess komu svo fjölmiðlarnir. En auðvitað getur
vel verið að viðskiptafræðingurinn verði fjöl-
miðlamanninum yfirsterkari einhvern daginn.
Hver veit?“
Meira kaffi, pípan hreinsuð í „hrákadall nú-
tímans" og hann teygir ögn betur úr sér,
íklæddur bláum trimmbuxum og bol. Blaða-
maðurinn býr sig undir nýja spurningahrinu,
vopnaður meira kaffi og nýjum lakkrísmola.
- Nú kemur þú sjónvarpsáhorfendum
yfirleitt fyrir sjónir sem ákaflega glaðbeittur
og hress maður. Er þessi mynd rétt eða er
henni brugðið upp fyrir myndavélina?
„Ég held ég sé nokkuð geðgóður og jafn-
lyndur, já og hress. Ég legg upp úr því að
samskipti séu snurðulaus og létt og er yfirleitt
seinþreyttur til vandræða. Ef það fýkur illa í
mig gusa ég því úr mér og svo er það frá.“
- Þú ert þá ekki langrækinn?
„Nei, það held ég að sé varla hægt að segja.
Hins vegar eru örfá tilvik, teljandi á fingrum
annarrar handar, sem sitja svolítið í mér.
Langrækni held ég að sé mannskemmandi og
tilgangslaus og leiði ekkert gott af sér.“
- Þetta hljómar Ijúflega. Það hljóta samt
að vera einhverjir hlutir sem fara illa í þig
eða þér finnst hundleiðinlegt að gera, er
það ekki?
„Ég held ég staldri nú sem skemmst við þá
þætti og yfirleitt reyni ég að gera allt fremur
skemmtilegt en leiðinlegt. Ef ég á að taka
dæmi um leiðinleg verk get ég fullyrt að þvotta-
vélin og ég finnum engan samhljóm og ég ef-
10 VIKAN 17. TBL.1991
■ Eftir reynsiuna þarna segi ég
hikstalaust að það sé erfitt að
plata mig þegar viðskipti eru
annars vegar!
■ Við þessa ráðstöfun missti
ég nokkur kíló en starfsmönnum
líkaði ekkert sérstaklega vel við
mig fyrst eftir þessar breytingar
og taldi mig tillitslausan í meira
lagi að neyða alla með mér í
megrunina.
■ Ég get sagt þér dæmi: Allar
minningar og myndir úr uppvexti
og skólunum, sem ég hef gengið
í, eru hlaðnar einhverju
skemmtilegu og gleðigefandi.
■ Þegar ég verð stór ætla ég
að verða einn af þessum mönn-
um sem alltaf voru myndir af í
lestrarbókunum í barna-
skólanum.
ast um að við eigum nokkurn tíma eftir að ná
saman. Ég litaði til dæmis bleika splunkunýja,
hvíta íþróttasokka af syni mínum. Því máli var
bjargað með klór ef ég man rétt. Skemmtilegir
hlutir eru hins vegar fjölmargir þó þeir virðist
ekki allir veigamiklir. Það gerast oft skemmti-
legir hlutir innan fjölskyldunnar. Svo er gaman
að semja lög, setja í flugulax þar sem engin
var veiðivonin, skora glæsilegt mark í innan-
hússfótbolta old boys. Nei, ánægjulegu stund-
irnar og atburðirnir eru miklu fleiri en hinir. Ef
þú ert að fiska eftir viðhorfi mínu til fólks, svona
í leiðinni, þá er iilt umtal um fjarstadda eitt af
því sem ég kann sérlega illa við. Þegar búið er
að kjamsa neikvætt á einhverjum fjarstöddum
smástund fer ég að ókyrrast. Já og hroki leiðist
mér. Annars reyni ég alltaf að leiða hjá mér
það sem mér finnst neikvætt. Ég get sagt þér
dæmi: Allar minningar og myndir úr uppvexti
og skólunum, sem ég hef gengið í, eru hlaðnar
einhverju skemmtilegu og gleöigefandi. Ég er
bara svona heppinn; hitt festist miklu síður í
mér.“
- Hvað er það þá sem þú metur mest í
fari fólks?
„Það er nú sennilega hreinskilni, gott skap
og jákvæðni. En ef einhver spyrði mig hvernig
best væri að nálgast mig, bræða mig, spyrði
hvar ég sé veikastur fyrir, ja þá yrði ég heima-
skítsmát því það hef ég ekki hugmynd um!“
- Þú stundar þá ekki naflaskoðun neitt
að marki?
„Nei, það held ég að ég geti fullyrt. Ég nenni
eiginlega ekki að stúdera sjálfan mig enda yrði
ég sjálfsagt fljótt rammvilltur í þeirri rannsókn;
endaði sjálfsagt illa haldinn í einhverju öng-
stræti alveg óskaplega forviða. Ég held ein-
hvern veginn að ég sé voðalega leiðinlegt við-
fangsefni að þessu leyti. Hins vegar á ég minn
einkanaflaskoðara. Þegar ég sit fyrir framan
sjónvarpið kemur hún litla dóttir mín gjarnan,
sest klofvega ofan á mig og hneppir skyrtunni
frá maganum á mér. Og ég er oft svo upptek-
inn af sjónvarpinu að ég veit ekki fyrr til en hún
er búln að lauma fingri í naflann á mér og
hrærir þar og hlær alveg gríðarlega að því
hvað mér bregður. Þetta er eina naflaskoðunin
sem ég hef kynnst og ég vænti þess að henni
Ijúki fljótlega."
- Hvað þá um vináttuna? Áttu trúnaðar-
vini, bestu vini?