Vikan - 22.08.1991, Blaðsíða 42

„Ég get alveg sagt þér aö svona mál hafa
komið upp á fundum hans áður,“ sagði Lancte. „í
Ridgeway var ung, ófrísk kona barin svo illa að
hún missti fóstrið. Hún sagðist ekki geta borið
kennsl á árásarmanninn en við höldum að það
geti hafa verið einn mótorhjólamanna Stillsons.
Fyrir mánuði náði fjórtán ára strákur sér í brotna
höfuðkúpu. Hann var með litla plastbyssu. Hann
gat heldur ekki borið kennsl á árásarmanninn. En
vegna byssunnar teljum við aö um of harkaleg
viðbrögð hafi verið að ræða hjá öryggisvörðum."
En vel að orði komist, hugsaði Johnny.
„Funduð þið engan sem sá það gerast?"
„Engan sem vildi segja neitt." Lancte brosti
gleðisnauðu brosi. „Hann er maður fólksins."
„Og er með sinn eigin alríkislögreglumann."
Lancte yppti öxlum. „Hvað get ég sagt? Ég verð
skelkaður stundum. Hann hefur heilmikla
persónutöfra. Ef hann benti á mig úr púltinu og
segði fólkinu á einum þessara funda hver ég væri,
hugsa ég að það myndi ganga frá mér.“
Johnny hugsaði til hópsins síðdegis og til
fallegu stúlkunnar sem veifaði vatnsmelónunni
móðursýkislega. „Þetta gæti vel verið rétt hjá
þér,“ sagði hann.
„Svo vitir þú eitthvað sem gæti komið okkur að
gagni...“ Lancte hallaði sérfram á við. „Kannski
fékkstu jafnvel vitrun um hann. Kannski var það
hún sem kom þér úr jafnvægi."
„Það má vel vera,“ sagði Johnny alvarlegur.
„Nú?“
Eitt tryllt andartak íhugaði Johnny að segja
þeim allt. Svo vísaði hann því á bug. „Ég sá hann
í sjónvarpinu. Ég hafði ekkert sérstakt að gera í
dag svo ég ákvað að koma hingað og sjá hann í
eigin persónu. Ég býst ekki við að hafa verið eini
utanbæjarmaðurinn sem það gerði."
„Það er áreiðanlegt," sagði Bass af ofsa.
„Og er það allt og sumt?“ spurði Lancte.
„Allt og surnt," sagði Johnny og hikaði síðan.
„Nema ... að ég held að hann vinni þessar kosn-
ingar.“
„Við erum vissir um það,“ sagði Lancte. „Nema
við fáum eitthvað á hann. Fram að því er ég alveg
sammála Bass lögreglustjóra. Haltu þig fjarri
fundum hans.“
„Hafið ekki áhyggjur af því." Johnny leit frá
Lancte til Bass. „Álítið þið að hann muni reyna að
ná lengra fái hann sætið í fulltrúadeildinni?"
„Jesús grét,“ sagði Bass og ranghvolfdi augun-
um.
„Þeir koma og fara, þessir náungar," sagði
Lancte. Augu hans höfðu ekki hvikað af Johnny.
„Náungar eins og Stillson eiga sér engan stöðug-
an pólitískan grunn, aðeins tímabundna sam-
steypu sem hangir saman í smátíma og hrynur
svo. Sástu hópinn í dag? Menntaskólakrakkar og
verkamenn að hrópa húrra fyrir sama manninum.
Það er ekki stjórnmálalegs eðiis, það er æði á
borð við húla-hopp hringi eða bítlahárkollur. Hann
fær sitt kjörtímabil í deildinni og snæðir ókeypis til
1978 og þar með búið. Það máttu reiða þig á.“
En Johnny hafði sínar efasemdir.
* 2 *
Næsta dag var vinstri helmingur ennis Johnnys
orðinn afar litríkur. Dökkfjólublátt - næstum svart
- fyrir ofan augabrún fór yfir í rautt og síðan í
glaðlega gult við hársvörðinn.
Hann synti tuttugu sinnum yfir laugina og lá síð-
an másandi á sólstól. Honum leið hræðilega.
Hann hafði sofið í innan við fjóra tíma nóttina áður
og öllum svefninum höfðu fylgt erfiðir draumar.
„Hæ, Johnny ... hvað segirðu gott?“
Hann sneri sér við. Ngo stóð fyrir aftan hann og
brosti. „Hvernig líkaði þér fundurinn?" spurði
hann.
Ngo brosti. „Afar áhugaverður," sagði hann.
Það var engin leið að lesa neitt úr augum hans.
„Við skemmtum okkur öll vel, en þú?“
„Ekki sérlega vel,“ sagði Johnny og snerti kúl-
una með fingurgómunum. Hún var mjög aum.
„Já, þú ættir að setja steik á þetta,“ sagði Ngo
og brosti enn blíðlega.
„Hvað fannst þér um hann, Ngo?“
„Við eigum að skrifa ritgerð um hann. næsta
þriðjudag en kennararnir báðu okkur að ræða ekki
um hann fram að því.“
„Hvað ætlar þú að segja í ritgerðinni?“
Ngo horfði á bláan sumarhimininn. Hann og
himinninn brostu hvor við öðrum. Hann var lág-
vaxinn maður og fyrstu gráu hárin voru að koma.
Johnny vissi nánast ekkert um hann; vissi ekki
hvort hann hefði veriið giftur, ætti börn, hvort hann
hefi flúið áður en víetkongmenn náðu stjórninni,
hvort hann væri frá Saigon eða nærliggjandi hér-
uðum. Hann hafði ekki hugmynd um stjórnmála-
skoðun Ngos.
„Manstu þegar við ræddum leikinn um tígris-
dýrið hlæjandi?" spurði Ngo.
„Já,“ sagði Johnny.
„Ég skal segja þér frá raunverulegu tígrisdýri.
Þegar ég var drengur kom grimmt tígrisdýr heim
að þorþinu mínu. Það var le manger d’homme,.
mannæta, nema það var það ekki, það át drengi
og stúlkur og gamlar konur vegna þess að þetta
var í stríðinu og það voru engir menn til að éta.
Ekki stríðið sem þú veist um, heldur síðari heims-
styrjöldin. Hann var kominn upp á mannakjöts-
bragðið, þessi tígur. Hver átti að drepa þessa
hryllilegu skeþnu í litlu þorpi þar sem yngsti mað-
urinn var sextugur og einhentur og elsti drengur-
inn var ég sjálfur, aðeins sjö ára gamall? Og dag
einn fannst þessi tígur í gryfju sem konulík hafði
verið sett í sem tálbeita. Það er hryllilegt að beita
gildru með manneskju sem sköpuð er í mynd
Guðs, ætla ég að segja í ritgerðinni, en ennþá
hræðilegra að gera ekkert meðan tígurinn ber lítil
börn á brott. Og ég ætla að segja í ritgerðinni að
vondi tígurinn hafi enn verið á lífi þegar við fund-
um hann. Þó stjaki stæði í gegnum búk hans var
hann enn á lífi. Við börðum hann til dauða með
hlújárnum og lurkum. Gamlir menn og konur og
börn, sum börnin^svo hrædd og æst að þau vættu
sig. Tígurinn féll fgryfjuna og við börðum hann til
bana með hlújárnunum okkar vegna þess að
mennirnir í þorpinu voru farnir að berjast við Jap-
ani. Ég er að hugsa að þessi Stillson sé eins og
þessi vondi tígur sem kominn var með smekk fyrir
mannakjöti. Mérfinnst það ætti að egna fyrir hann
gildru og að hann ætti að falla í hana. Og lifi hann
það af finnst mér að það ætti að berja hann til
dauða.“
Hann brosti blítt við Johnny í sumarsólinni.
„Finnst þér það í alvöru?" spurði Johnny.
„Ó, já,“ sagði Ngo. Hann talaði frjálslega, eins
og þetta skipti engu máli. „Hvað kennarinn minn
segir þegar ég skila inn svona ritgerð, veit ég
ekki.“ Hann yppti öxlum. „Líklega segir hann að
ég sé ekki búinn að ná bandarískum hugsunar-
hætti. Hvað fannst þér, Johnny?“
„Ég held að hann sé hættulegur," sagði
Johnny. „Ég ... ég veit að hann er hættulegur."
„Já, ég held að þú vitir það,“ sagði Ngo. „Aðrir
hér í New Hampshire sjá hann sem viðfelldinn
trúð. Þeir sjá hann eins og margir hér sjá svarta
manninn, Idi Amin Dada. En ekki þú.“
„Nei,“ sagði Johnny. „En að leggja til að hann
verði myrtur...“
„Ég er aðeins að tala um pó//f/sWmorð,“ sagði
Ngo, brosandi.
„Og sé ekki hægt að myrða hann pólitískt?"
Ngo brosti til Johnnys. Hann rétti úr vísifingri,
beygði þumalinn og smellti honum svo niður.
„Bang,“ sagði hann mjúklega. „Bang, bang,
bang.“
„Nei,“ sagði Johnny, hissa á hæsinni í rödd
sinni. „Það er aldrei lausn. Aldrei.
„Er það ekki? Ég hélt að það væri lausn sem
þið Amerikanar beittuð mjög oft. Ég verð að halda
áfram að vinna. Sjáumst síðar.“
Johnny horfði á eftir lágvaxna manninum hverfa
fyrir hornið á húsinu.
Nei. Manndráp sáir aðeins fleiri höggormstönn-
um. Ég trúi því. Ég trúi því af öllu hjarta.
FRAMHALD í NÆSTU VIKU
Tölvugrunnur Töflureiknir Skýrslugerð Ritvinnsla Bókfærsla
Windows Gagnagrunnur Lokaverkefni Tölvubókhald Verslunarreikningur
Tölvuskóli íslands
/ famrbroddi
lnnritun og upplýsingar
ö Hofðabakka 9 Innntun hafin !
® 67 14 66 Skrifstofutækninám
0 08:00 tU 22:00 Nám sem nýtist
Alla daga
Skrifstofutækni
42 VIKAN 17 TBL. 1991