Vikan - 22.08.1991, Blaðsíða 40

andi undir verkamannahjálminum, var frambjóð-
andinn sjálfur.
Hann stökk léttilega niður af þaki bílsins,
klæddur eins og Johnny hafði séð hann í fréttun-
um, í gallabuxur og kakískyrtu. Á leiðinni að pall-
inum tók hann í hendur margra og snerti hendur
annarra sem teygðar voru yfir höfuð fólksins í
fremstu röðunum.
Ég ætla ekki að snerta hann. Kemur ekki til
mála.
En fyrir framan hann riðlaðist hópurinn skyndi-
lega og þegar hann tók skref framávið var hann
skyndilega kominn í fremstu röðina. Stillson var
farinn að heilsa fólki hinum megin við hljómsveit-
ina og Johnny sá ekkert nema gula hjálminn.
Honum létti. Gott. Frábært. Og þegar hann
kæmist að pallinum ætlaði Johnny að tína saman
föggur sínar og laumast á brott.
Niðurinn frá hópnum var yfirgengilegur og
Johnny varð aftur hugsað til þeirra tónleika sem
hann hafði farið á. Svona myndi það vera ef Paul
McCartney eða Elvis Presley ákvæðu að heilsa
fólki með handabandi.
Þau hrópuðu nafn hans, söngluðu það:
„GREG ... GREG ... GREG ...“ Grátlega
falleg átján ára stúlka veifaði stórri sneið af vatns-
melónu og bleikur safinn rann niður brúnan hand-
legg hennar. Uppnámið var algert. Spennan í
hópnum var eins og í háspennuköplum.
Og skyndilega var Greg Stillson kominn aftur.
Hann nam ekki staðar en gaf sér tíma til að slá
hjartanlega á bakið á túbuleikaranum.
Síðar reyndi Johnny að telja sjálfum sér trú um
að hann hefði ekki haft tækifæri né tíma til að
hverfa inn í hópinn; hann reyndi að telja sjálfum
sér trú um að fólk hefði nánast ýtt honum í arma
Stillsons. Hann reyndi að telja sér trú um að Still-
son hefði allt að því þrifið eftir hönd hans. Ekkert
af þessu var satt. Hann hafði tíma því að feit kona
kastaði sér um háls Stillsons og rak honum remb-
ingskoss sem Greg endurgalt hlæjandi.
Johnny fann kunnuglegan doða koma yfir sig,
transtilfinninguna. Honum fannst ekkert annað
skipta máli en að vita. Hann brosti en það var ekki
hans bros. Hann rétti fram höndina og Stillson tók
hana í báðar sínar.
„Vona að þú ætlir að styðja okkur í...“ Svo
þagnaði Stillson. Á sama hátt og Eileen Magown.
Sama hátt og Roger Dussault. Augu hans stækk-
uðu og síðan fylltust þau af - ótta? Nei. í augum
Stillsons var skelfing.
Andartakið var óendanlegt. í stað tímans kom
eitthvað annað er þeir störðu hvor í annars augu.
Hvað Johnny varðaði var það eins og að vera í
krómganginum aftur nema í þetta sinn var Stillson
með honum og þeir deildu ... deildu
(öllu)
Johnny hafði aldrei fundið jafnsterkt fyrir því,
aldrei. Allt geystist að honum í einu, eins og hrika-
leg svört flutningalest á fullri ferð gegnum þröng
göng með eitt skerandi framljós og framljósið vissi
allt og birta þess stjaksetti Johnny Smith eins og
flugu á prjón. Hann gat ekki forðað sér og fullkom-
in vissan skellti honum um koll, flatti hann út eins
og pappírsblað meðan næturlestin þaut yfir hann.
Hann langaði til að öskra en hafði ekki röddina
til þess.
Imyndin sem hann losnaði ekki við
(í því að blái filterinn fór að renna yfir)
var Greg Stillson að taka embættiseið. Gamall
maður var að taka af honum eiðinn. Hann hafði
auðmjúk, óttaslegin augu hagamúsar sem gengið
hefur í gildru hrikalega leikins, margreynds
(tígrisdýrs)
útigangshögna. Önnur hönd Stillsons var á Biblí-
unni, hin upprétt. Þetta lá mörg ár í framtíðinni
vegna þess að Stillson var búinn að missa mest-
allt hárið. Gamli maðurinn talaði, Stillson endur-
tók. Stillson var að segja
(blái filterinn hylur, miskunnsami blái filter, andlit
Stillsons er á bak við það bláa.. .og það gula...
gulu tígrisrendurnar)
að hann myndi gera það „í Guðs nafni“. Andlit
hans var alvörugefið en heit gleðin svall honum í
brjósti. Vegna þess að maðurinn með hræddu
hagamúsaraugun var forseti hæstaréttar Banda-
ríkjanna og
(Ó góði Guð filterinn filterinn blái filterinn gulu
rendurnar)
nú fór allt að hverfa hægt á bak við bláa filterinn -
nema það var ekki filter; það var eitthvað raun-
verulegt. Það var
(í framtiðinni á dauða svæðinu)
eitthvað í framtíðinni. Hans? Stillsons? Johnny
vissi það ekki.
Honum fannst hann fljúga - fljúga gegnum
blámann - fyrir ofan algera eyðileggingu sem
hann sá ekki alveg. Svo leystist það allt upp,
myndir, ímyndir og orð, í svellandi óminninu. Eitt
andartak virtist innra augað opnast upp á gátt,
leitandi; hið bláa og gula sem skyggt hafði á allt
virtist vera að storkna í... í eitthvað og einhvers
staðar innanfrá, fjarlægt og fullt skelfingar heyrði
hann konu hrópa: „Láttu mig fá hann, skepnan
þínl"
Svo var það farið.
Hve lengi stóðum við svona saman? spurði
hann sjálfan sig síðar. Hann giskaði á að það
hefðu verið fimm sekúndur. Svo var Stillson að
draga höndina til sín, þrifa hana burtu, starandi á
Johnny með opinn munninn, allur litur að hverfa
undan djúpri brúnku sumarframbjóðandans. Svip-
ur hans lýsti viðbjóðshryllingi.
Goff/langaði Johnny að öskra. GottiKeyrðu þig
í klessu! Hryndu saman! Sundrastu! Gerðu heim-
inum greiðai
Tveir mótorhjólaútlaganna þutu í átt til þeirra og
nú var búið að taka afsöguðu billjarðkjuðana fram
og Johnny fann til fáránlegrar skelfingar vegna
þess að þeir ætluðu að slá hann, slá hann i höfuð-
ið með kjuðunum, slá hann beint inn í svartnætti
dauðadásins og í þetta sinn myndi hann aldrei
vakna úr því aftur, aldrei geta sagt neinum hvað
hann hefði séð né breytt neinu.
Þessi eyðileggingartilfinning - Guð! Það hafði
verið allt!
Hann reyndi að hörfa. Fólk dreifðist, þrýsti á
móti, hrópaði af ótta (eða máski af æsingi). Still-
son var að snúa sér í átt að lífvörðum sínum, þeg-
ar farinn að ná sér, hristandi höfuðið, reyndi að
halda aftur af þeim.
Johnny sá aldrei hvað gerðist næst. Hann rið-
aði á fótunum, beygði höfuðið, deplaði augunum
hægt eins og fyllibytta við bitur endalok vikutúrs.
Svo þyrmdi svellandi óminnið yfir hann og hann
leyfði því það; leyfði það með ánægju. Það leið
yfir hann.
40 VIKAN 17. TBL.1991