Vikan - 22.08.1991, Blaðsíða 36

ÞORDIS BACHMANN ÞYDDI
KYNNGIMÖGNUÐ FRAMHALDSSAGA EFTIR
MEISTARA SPENNUSAGNA - STEPHEN KING
ÁÐUR BIRT
Johnny Smith reynir að hefja líf sitt að
nýju eftir tæpra fimm ára dauðadá.
Hann hefur vaknað úr dáinu með hæfi-
leikann til að vita ýmislegt um fólk og
atburði með því einu að snerta við-
komandi. Eftir dauða móður hans sest
hann að á heimili föður síns í smábæ í
Maine-fylki.
Skyggnigáfa hans er orðin umtöluð
og til hans streyma bögglar og bréf frá
fólki á öllum stigum vanlíðunar. Einn-
ig leitar til hans blaðamaður frá tíma-
riti sem vill fá hann til að skrifa sig fyrir
spádómum sem aðrir semja út í loftið.
Greg Stillson er borgarstjóri í lítilli
borg í New Hampshire. Hann beitir
fjárkúgunum og ógnunum til að fá
sínu framgengt. Næsta skref hans er
að bjóða sig fram á löggjafarþing
Bandaríkjanna. Leiðir hans og Johnn-
ys eiga eftir að liggja saman og það
verður þeim báðum afdrifaríkt.
ELLEFTI HLUTI
20. KAFLI
* 1 *
Um miöjan ágúst var Johnny einn eftir á Chats-
worth-eigninni utan Ngos Phat, sem bjó fyrir ofan
bílskúrinn. Chatsworth fjölskyldan hafði lokað
húsinu og farið í þriggja vikna frí til Montreal áður
en skólaárið og haustannir í verksmiðjunni
hæfust.
Roger hafði eftirlátið Johnny lyklana að Benz
konu sinnar og hann ók til föður síns í Pownal
og leið eins og burgeis. Faðir hans hafði kynnst
læknisekkju sem misst hafði mann sinn 1973 og
aðstoðað hana við viðhald á húsi hennar. „Húsið
var bókstaflega að hrynja ofan á hana,“ hafði
Herb sagt þegar hann hitti hana fyrst. En nú var
hann hættur að hafa fyrir því að láta sem hann
hefði einungis áhuga á að sjá til þess að húsið
hryndi ekki yfir konuna. Hann var kominn á biðils-
buxurnar og gerði Johnny svolítið taugaveiklað-
an. Þremur dögum síðar fór Johnny heim aftur,
sat við laugina og las og naut kyrrðarinnar.
Hann sat á vindsæng í miðri lauginni þegar Ngo
kom út að laug, tók af sér sandalana og dýfði fót-
unum í vatnið.
„Hvernig gengur ríkisborgaranámskeiðið,
Ngo?“ spurði Johnny.
„Gengur mjög vel,“ sagði Ngo. Allur bekkurinn
ætlartil Trimbull á laugardaginn að hlusta á kosn-
ingaræðu Gregs Stillson."
„Finnst þér Stillson svolítið undarlegur?"
„Hann er kannski undarlegur í Ameríku,“ sagði
Ngo. „í Víetnam voru margir eins og hann. Fólk
sem er...“ Hann sat og hugsaði og leit síðan upp
á Johnny aftur.
„Ég veit ekki hvernig á að segja þetta á ensku.
Landar mínir leika stundum leik sem kallast tígris-
dýrið hlæjandi. Hann er gamall og vinsæll, eins og
hafnaboltinn hjá ykkur. Eitt barn klæðir sig upp
sem tígrisdýr. Það fer í feld. Og hin börnin reyna
að ná því meðan það hleypur og dansar. Barnið í
feldinum hlær en urrar líka og bítur því þannig er
leikurinn. Áður en kommúnistar tóku völdin í
heimalandi mínu, léku margir þorpsleiðtogar
tígrisdýrið hlæjandi. Ég held að þessi Stillson
kunni líka þann leik."
Johnny var brugðið en umræðuefnið virtist ekki
trufla Ngo á nokkurn hátt. Hann kvaðst ætla að
leggja sig og gekk á brott, grannur og liðugur.
Bamið í feldinum hlær en urrar líka og bítur því
þannig er leikurinn... Ég held að þessi Stillson
kunni lika þann leik.
Þarna kom þessi óróleikatilfinning aftur.
Trimbull var í innan við fimmtíu kílómetra
fjarlægð. Kannski að hann æki þangað í Benzin-
um á laugardaginn. Sæi Greg Stillson í eigin per-
sónu. Kannski... kannski heilsa honum með
handabandi.
Nei. Nei!
En hvers vegna ekki? Stjórnmálamenn voru
svo gott sem orðnir tómstundagaman hans þetta
kosningaár. Hvers vegna ætti það að koma hon-
um í uppnám að hitta einn í viðbót.
En hann varí uppnámi, þaðvarengin spurning.
Á einhvern hátt kom tilhugsunin um Greg Stillson
honum til að minnast Franks Dodd.
Haltu þig þaðan.
Kannski og kannski ekki. Kannski hann færi til
Boston á laugardaginn í staðinn. í bíó.
Síðar gat Johnny engan veginn munað hvernig
eða hvers vegna hann hafnaði í Trimbull eftir allt
saman. Hann hafði tekið með sér samlokur og
Tuborg bjór og liðið frábærlega þegar hann lagði
upp í ferðina. En í bílnum höfðu læðst að honum
hugsanir. Fyrst hugsanir um móður hans á bana-
beðinum.
Hann hefurætlað þér verkað vinna. Ekki hlaup-
ast á brott, Johnny.
Hann hækkaði útvarpið en það náði ekki að yfir-
gnæfa rödd móður hans. Móðir hans heitin ætlaði
að segja sitt álit og það jafnvel að handan.
Ekki fela þig í helli og láta hann senda stóran
fisk til að gleypa þig.
Hann varð að losna við þetta úr huganum. Móð-
ir hans hafði verið trúarbrjálæðingur. Það var ekki
fallega sagt en samt sem áður satt. Á sinn hátt
hafði hún verið alveg jafn brjáluð og Greg Stillson
var.
Roger Chatsworth, sem var enginn nýgræðing-
ur, hafði hlegið að Stillson eins og hann væri nýj-
asti grínleikarinn það árið. Hann er trúður,
Johnny.
Og það var líklega allt og sumt sem hann var.
Aðeins meinlaus rugludallur og engin þörf á að
tengja hann við eyðandi geðveilu Franks Dodd.
En þrátt fyrir það ... tengdi hann þá ... á ein-
hvern hátt.
Framundan skiptist vegurinn. Vinstri akrein til
Berlin og Ridder’s Mill, hægri reinin til Trimbull og
Concord. Johnny beygði til hægri.
En það gerir ekkert til að taka i hönd hans, er
það?
Kannski ekki. Einn stjórnmálamaðurinn enn í
safnið hans. Sumir söfnuðu frímerkjum, aðrir
mynt en Johnny Smith safnaði handaböndum og
- og viðurkenndu það. Þú hefur verið að leita að
jóker í stokknum allan tímann.
Honum brá svo við tilhugsunina að hann var
næstum búinn að aka út af. Hann sá sig í spegl-
inum andartak og það var ekki rósemisandlitið
sem hann hafði vaknað með í morgun. Nú var
það blaðamannafundarandlitið og andlit manns-
ins sem skriðið hafði í snjónum í almenningsgarði
Castle Rock.
Nei. Það er ekki satt.
En það var satt. Og hann gat ekki neitað því
núna. Hafði hann ekki verið að leita að pólitísku
jafngildi Franks Dodd undanfarna sjö mánuði?
Jú. Það var satt.
Sannleikurinn var sá að þótt hann hefði aðeitis
séð Greg Stillson í sjónvarpi fannst honum sem
Stillson hefði tekið leikinn um tigrisdýrið hlæjandi
skrefi lengra. Undir dýrshamnum var maður, já.
En undir mannshamnum var dýr.
*2*
Johnny kom til Trimbull eftir hádegi og sá auglýs-
ingu um að fundurinn hæfist klukkan þrjú.
36 VIKAN 17. TBL.1991