Vikan - 01.10.1992, Blaðsíða 34

sjálfsögöu byrjað á því að framleiða kvik-
myndir, finna handrit og leikstjóra og þar fram
eftir götunum. Þetta er bara ekki svona auö-
velt því það er mjög erfitt að komast að hérna.
Þetta er lítill heimur, líkt og fjölmiðlabransinn
heima. Maður kemst inn og vinnur ekki lengur
en tvær vikur á sama staðnum þegar allir vita
hver maður er. Þannig er það hér.
Ég vil helst ekki vera meö miklar yfirlýsing-
ar um hvað ég ætla að gera fyrr en ég hef
framleitt eitthvað. Ég er ekki mikið fyrir að tala
um hlutina fyrr en ég framkvæmi!
EFTIR EINHVERJU AÐ SLÆGJAST
- Hver er ástæöan fyrir því aö þú býrö erlend-
is?
„Ég hef ekki verið á íslandi í nokkur ár. Síð-
an 1985 hef ég verið meira erlendis en heima.
Það er allt í lagi að vera stór fiskur í litlum polli
og mér gekk vel heima. Mér hafa borist at-
vinnutilboð að heiman. Ég afþakkaði þau en
þau urðu til þess að ég vissi að það hlaut að
vera eftir einhverju að slægjast hér fyrst mig
langaði ekki heim. Þar eru svo fáir sem hafa
þaö gott og lifa góðu lífi. Hérna þarf ekki eins
mikið til og þó svo ég verði aldrei stórfiskur
hérna er betra aö synda hór. Ég get þénað
vel ef mér gengur vel en ég hef líka veriö í
verkefnum sem gefa ekki eins mikið."
- Hvernig fannstu þig og hvaö langaöi þig
aö gera?
„Ég vann við eigið verktakafyrirtæki, þá ný-
búinn með stúdentinn. Áður hafði ég unnið
svolítið á Vikunni við að þýða greinar úr popp-
tímaritum en fór svo að taka alvarlegri greinar
og viðtöl. Ég vissi með öðrum orðum ekkert
hvað ég vildi. Að vinna eitthvað með höndun-
um var ágætt svo langt sem þaö náöi en svo
kom að því að mig langaði að breyta til.
Þannig æxlaöist að ég fór til Frakklands í
frönskuskóla undir því yfirskini að fara í kvik-
myndagerð. Það var eiginlega eingöngu af
því að mér datt ekkert betra í hugl Ég hafði
aldrei kynnst neinu í sambandi við kvik-
myndagerð en hugsaði með sjálfum mér að
þetta væri málið. Ég kynntist fólki frá Kanada,
Belgíu, Þýskalandi og Bandaríkjunum og fékk
innsýn í þess heim. Hann vakti athygli mína á
því að fara út fyrir landsteinana og gera eitt-
hvað svo ég ákvaö bara að sækja um í kvik-
myndagerð í flottasta, dýrasta og besta skóla
í kvikmyndagerð í Frakklandi. Auövitað komst
ég ekki inn því ég rétt náði frönskuprófinu og
hafði engan bakgrunn.
Ég var staurblankur og átti ekki fyrir mat,
hvað þá farinu heim, en stoltið var svo mikið
aö í stað þess aö fá lánað fyrir farinu ákvað
ég að leita mér að einhverju til að gera.
Ég fór því bara að vinna sem módel og
gerði nokkrar auglýsingar fyrir sjónvarp og
blöð sem ég sá nú reyndar aldrei. Það var
ekkert brjálað aö gera hjá mér en ég hafði þó
í mig og á og lék meðal annars í norskri mót-
orhjólaauglýsingu sem var sýnd í kvikmynda-
húsum. Þannig lærði ég og hafði gaman af á
meðan á því stóö en samt heföi ég aldrei get-
að lagt fyrir mig að verða módel.
Ég kynntist svo þýskri konu og við bjuggum
í hæðunum f Vence fyrir ofan Rivieruna. Ég
vann sem garðyrkjumaður á milli þess sem ég
var módel og málaði lystisnekkjur og fleira.
Það var eini tíminn sem ég lærði virkilega
frönsku," segir Hörður og hlær. „Svo ákváðum
viö að flytja til Þýskalands og þar bjó ég í
nokkra mánuði. Pabbi hennar átti auglýsinga-
stofu og ég var að spá í að komast að í Ijós-
myndun en svo slitnaði upp úr sambandinu.
Ég var svo heppinn aö hafa verið sendibíl-
stjóri í Frankfurt þannig að ég hafði loksins
efni á að fara heim, reynslunni ríkari.“
REKINN OG ENDURRÁÐINN
„Eftir heimkomuna fór ég að vinna í textagerð
hjá GBB auglýsingaþjónustunni sem var og
hét og vann þar með frábæru fólki sem
kenndi mér mikið. Það var það sem ég þurfti;
mér fannst ég allt í einu vita eitthvað um eitt-
hvaö. Ég vann þar í tæp tvö ár en fór svo að
vinna á næturvöktum á Bylgjunni. Ég varð
strax hugfanginn af útvarpi og langaði að gera
góða hluti þar en vissi þó lítið hvað ég var að
gera og fékk litla leiösögn. Kannski tók ég
ekki leiösögn svo auðveldlega því stærsta
vandamál mitt er hroki. Undanfarið hef ég
hugsað út í hvernig ég kem fram og hef verið
að reyna að taka á því,“ segir hann og glottir.
„Þetta endaði með því að ég var rekinn af
Bylgjunni fyrir að ég vissi ekki hvað ég væri
að gera. Ég stóð mig ekki í stykkinu. Eg hef
aldrei verið hræddur við að reyna nýja hluti,
sumt hefur gengið upp, annaö ekki. Ég tek þá
afleiðingunum því það væri lítið gaman að
vera til ef maður prófaði ekki eitthvað nýtt og
tæki áhættu.
Þetta varð þó til þess að ég settist niður og
fór að hugsa í alvöru um hvernig ég ætti að
ná markmiðum mínum. Ég byrjaði þá með
Jóni Gústafssyni með laugardagsþátt á Bylgj-
unni sem hét Einn, tveir og sextán. Seinna
það ár var verkfall verslunarmanna og því lok-
að á auglýsingastofunni. Það varö til þess að
ég tók að mér verkfallsfréttir á Bylgjunni. Eftir
það bauðst mér fullt starf þar sem ég átti að
sjá um daglegan þátt og ég tók því. Það verð-
ur að segjast alveg eins og er að ég var mjög
taugatrekktur í upphafi en fór svo smám sam-
an að finna mig og ganga betur. Ég var þó all-
an tímann aö hugsa hvað mig langaði að
gera. Það var svo um haustið 1988 sem ég
fór út til að ná mér í B.A. próf.
Ég vissi að best væri að læra fjölmiðlafræði
í Bandaríkjunum og nokkrir vinir mínir bjuggu
þar svo ég sló bara til. Ég var á Flórída í eitt
ár, kom heim um sumarið og vann í útvarpi en
fór svo aftur út og þá til Arizona, ásamt Onnu
Þorláks. Við völdum þann stað þar sem við
gætum bæði gert það sem okkur langaði til.
Þetta gekk vel í fyrstu en svo slitnaði upp úr
sambandinu. Eftir það bjó ég einn I nokkurn
tíma og kláraði B.Á. prófið. Ég var þá þegar
farinn að vinna með skólanum við aö klippa
og „skjóta“ myndbönd.“
TUTTUGU DOLLARA, TAKK
„í árslok 1990 kynntist ég svo Helen, konunni
minni, og við ákváðum aö fljúga til Las Vegas
og láta pússa okkur saman - létum engan
vita og eyddum þarna góöum hveitibrauðs-
dögum eins og margir fleiri. Vegas er vinsæll
staður meðal Kana í skemmti- og giftingar-
hugleiðingum og þarna eyða þeir hveiti-
brauðsdögunum. Við vorum í besta yfirlæti,
keyrðum um í limósínum, stunduðum fjár-
hættuspil og drukkum kokkteila!
Það skemmtilega við þetta var þó athöfnin
sjálf sem var hjá fyrirtæki sem stundar það að
gifta fólk - giftingar á færibandi! Við biðum á
kokkteilbar og drukkum Margarita þar til við
heyrðum einhvern í hátalarakerfinu kalla upp
hr. og frú Arnarson. Þetta var þá tilkynningin
um aö þeir væru tilbúnir í athöfnina. Ef við
vildum eitthvað „extra“ eins og myndir, hrís-
grjón eða brúðarslör urðum við bara að borga
nokkra aukadollara fyrir! Jæja, þegar að gift-
ingunni kom ruglaði presturinn saman nöfnun-
um og allt eftir þessu en kórónaði svo allt
saman með því að hætta í miðri athöfn og
hvísla því að okkur að hann fengi yfirleitt tutt-
ugu dollara í „tips“ fyrir sinn snúð. Svo hélt
hann áfram uns við vorum gift. Þetta er ó-
gleymanlegt og ég ráðlegg þeim sem vilja
hafa brúðkaupið öðruvísi að fara og gifta sig í
Vegas.
Þetta hefur nú gengiö svo langt að nýverið
var frumsýnd kvikmynd um þetta efni. Hún
heitir einfaldlega Honeymoon in Vegas og rifj-
ar ábyggilega upp sæludaga fyrir marga,"
segir Hörður og það er ekki laust við blik í
augunum. „Ég hefði getað verið búinn að gifta
mig þrisvar því ég átti nokkur alvarleg sam-
bönd að baki en það bar allt að sama brunni.
Maður verður að vita hvað maður vill. Loks
var ég viss í minni sök og það er frábær til-
finning.
Við Helen hugsum á svipuðum nótum og
erum ástfangin upp fyrir haus. Við útskrifuð-
umst saman um þetta leyti og langaði að fara
til Los Angeles og láta draumana rætast.
Hennar draumur var að leika, minn aö vinna
að kvikmyndagerð. Ég held að það hafi ekki
verið nein tilviljun að ég notaði kvikmynda-
gerðina sem yfirskin í Frakklandi. Það var það
sem mig langaði alltaf að gera. Þá hafði ég
bara ekki hugmynd um hvernig ég átti að
snúa mér í því.“
- Hvernig kanntu viö þig?
„Mér finnst Los Angeles æðisleg. Fyrst
þegar viö komum var jarðskjálfti, þrem vikum
síðar óeirðirnar miklu og svo annar stór jarð-
skjálfti svo það hefur ekki verið lognmollunni
fyrir að fara,“ segir hann og hlær. „Það sem
ég kann best við er stærðin, Los Angeles er
hrikalega stór og alltaf hægt að finna það
sem mann langar til að gera. Ég hef alltaf
gaman af að fara á ströndina, hér eru
skemmtileg kvikmyndahús og frábærir veit-
ingastaðir. Við Helen keyrum stundum inn í
Hollywood og förum bara inn á þann veitinga-
staö eða bar sem okkur líst best á í það
skiptið, prófum bara. Það er það skemmti-
lega, alltaf verið að prófa eitthvað nýtt. Gall-
inn er auðvitað umferðin, vegalengdirnar eru
rosalegar. Ef til stendur að hitta einhvern i
hádegismat í hinum enda borgarinnar tekur
það allan daginn að komast! Eg hef þó lært
að leggja tímanlega af stað, þaö þýðir ekkert
annað ef ætlunin er að halda geðheilsunni og
því gef ég mér góðan tíma til að koma mér á
milli staða.“
KRÖFUR MARKAÐARINS
- Hvernig myndir ætlaröu aö gera?
„Síöasta ár hef ég verið að finna sjálfan mig
og átta mig á hvernig ég ætla að ná markmið-
um mínum,“ segir hann íbygginn. „Ég er nú
svo kaldrifjaður að ég held að ég geri kvik-
myndir sem hala inn peninga. Eftir að hafa
verið í fjárfestingabransanum veit ég að eng-
inn gerir margar bíómyndir nema hagnast.
Þaö er bláköld staðreynd. Því þarf á hverjum
tíma aö huga að því hvaö markaðurinn vill
innan þess ramma að ég geti horft í sþegil og
verið ánægður með afraksturinn. Hugmynda-
fræði framleiðandans verður aö vera í sam-
ræmi viö kröfur markaöarins því það er hann
sem velur handrit, lagar það til og ræður leik-
stjóra og leikara. Hann veröur að hafa trú á
því sem hann er að gera og sjá verkið fyrir sér
34 VIKAN 20. TBL.1992