Vikan - 01.10.1992, Blaðsíða 4

1. OKTÓBER 1992
20. TBL. 54. ÁRG.
VERÐ KR. 388
í áskrift kostar VIKAN kr. 310
eintakið ef greitt er með gíró en kr.
272 ef greitt er með VISA, EURO
eða SAMKORTI. Áskriftargjaldið er
innheimt fjórum sinnum á ári, sex
blöð í senn. Athygli skal vakin á því
að greiða má áskriftina með EURO,
VISA eða SAMKORTI og er það
raunar æskilegasti greiðslumátinn.
Tekið er á móti áskriftarbeiðnum í
síma 91-813122.
Útgefandi:
Samútgáfan Korpus hf.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Þórarinn Jón Magnússon
Ritstjórnarf ulltrúi:
Hjalti Jón Sveinsson
Framkvæmdastjóri:
Jóhann Sveinsson
Markaðsstjóri:
Helgi Agnarsson
Innheimtu- og dreifingarstjóri:
Sigurður Fossan Þorleifsson
Framleiðslustjóri:
Sigurður Bjarnason
Sölustjóri:
Pétur Steinn Guðmundsson
Auglýsingastjóri:
Helga Benediktsdóttir
Aðsetur:
Ármúli 20-22, 108 Reykjavík
Sími: 685020
Útlitsteikning:
Þórarinn Jón Magnússon
Hildur Inga Björnsdóttir
Guðmundur Ragnar Steingrímsson
Setning, umbrot, litgreiningar
og filmuskeyting:
Samútgáfan Korpus hf.
Prentun og bókband:
Oddi hf.
Höfundar efnis í þessu tölublaði:
Jónas Jónasson
Þórdís Bachmann
Þorsteinn Erlingsson
Helga Möller
Lína Rut Karlsdóttir
Sigtryggur Jónsson
Jóhann Guðni Reynisson
Jóna Rúna Kvaran
Margrét Hrafnsdóttir
Hallgerður Hádal
Sigrún Sigurðardóttir
Gísli Olafsson
Loftur Atli Eiríksson
Gunnar H. Ársælsson
Esther Finnbogadóttir
Christof Wehmeier
Þórarinn Jón Magnússon
Hjalti Jón Sveinsson
Myndir í þessu tölublaði:
Magnús Hjörleifsson
Þorsteinn Erlingsson
Guðbrandur Örn Arnarson
Gústaf Guðmundsson
Bragi Þ. Jósefsson
Friðrik Friðriksson
Örn Jónsson
Guðmundur Ragnar Steingrímsson
Bonni
Jóhann Guðni Reynisson
Binni, ÞJM o.m.fl.
Forsíðumyndina af
sjötta keppandanum um titilinn
forsiðustúlka ársins,
Brynju Hjörleifsdóttur,
tók Bragi Þór Jósefsson.
Förðun: Kristfn Stefánsdóttir
með No Name Cosmetics.
Sjá viðtal við Brynju bls. 60.
umt man maður enda-
laust. Öðru gleymir mað-
ur fyrr en varir. Stundum
vill maður muna það sem mað-
ur man ekki, oft vill maður helst
gleyma því sem maður man og
kann engin ráð til þess.
Mig minnir að gamalt fólk
muni í smáatriðum allt sem er
löngu horfið og ætti að vera
gleymt en eigi í erfiðleikum
með að muna það sem gerð-
ist hér um bil áðan. Sumir
gleyma loforðum, aðrír góð-
verkum þeim til handa, sumir
^ gleyma að koma heim, aðrir
^ gleyma að fara.
3: Ég er kannski kominn á
53 þann aldur að dunda mér við
lá að muna sitthvað úr fortíð
minni, sem ætti kannski ekki
að skipta máii eins og allt er í
=§= pottinn búið í nútímanum; svo
margt að muna enda látlaust
verið að fóðra mann á ein-
hverju sem aðrir telja að skipti
máli. Ég er löngu orðinn leiður
á því að láta auglýsingastofur
dæla í mig upplýsingum um
eitthvað sem skiptir mig engu,
láta stofurnar reyna að
blekkja mig til að byrja nú að
þarfnaðst einhvers sem ég
hef aldrei á ævi minni saknað.
Það er líka oft verið að
reyna að fá mig til að muna
menn sem eru kynntir þjóðinni
sem snillingar, listamenn
poppsins, og þeir hafa margir
ekkert á móti því að ég setji
þá á hillu dýrlinga, gapi í
undrun yfir færni þeirra til að
yrkja mér söngva sem í á-
heyrn skipta mig engu, eru illa
ortir, á vondu máli, lífsviskan
þunn, rómantíkin orðin að bil-
legu klámi, staðir, fólk, atvik
fært til söngva og látið ólmast
í eyrum í takti þungarokksins
sem ætlar að rífa upp á manni
brjóstkassann.
Stjórnmálamenn sumir eru
uppteknir við að verða dáðir
af þjóðinni, þó að þeir hafi fátt
sem maður vill dá. Þeir hafa
lag á að vera sífellt í fréttum
þó ekkert sé í raun að frétta
og má oft kenna um heimsku
fjölmiðlanna sem þurfa að
fylla í fréttaplássið hvað sem
tautar og raular.
Þeir menn sem hvað oftast
eru á síðum blaðanna í eins
konar Pressuæði eru uppa-
drengir og stásspíur þeirra,
jettgengið með aura í augun-
um, töskur fullar af stressi,
frítt fólk framtíðar, sífellt eld-
hresst og kærulaust, mætir í
öll auglýsingapartíin og text-
arnir undir myndum af þessu
segja að þarna sé Gussi í
Njóla að virða eitthvað fyrir
sér eða Jói Arngríms sé á tali
við Gunnu Gríms í Genúa og
áreiðanlega að segja eitthvað
skemmtilegt því þau séu svo
eldhress að sjá. Maður fær
hins vegar aldrei að vita hvað
skemmtilegt var sagt eða á
hvað var verið að horfa.
Og við, sauðirnir, kaupum
MINNIS
vinsæl blöð eins og Pressuna
því við vonumst til að kannski
verði mynd af okkur og blaðið
láti þess getið að við höfum
verið eldhress á tali við ein-
hvern um eitthvað en enginn
fær að vita hvað. Þetta eru
bara textar um ekkert, undir
myndum af engu.
Svo lifði fólk í landinu og
hefði átt að prýða forsíður en
fáir vissu um því þetta fólk var
ekki í auglýsingapartíum, það
rak ekki fyrirtæki sem á morg-
un fara á hausinn, það var
ekki með stresstöskur, strokið
og fágað og eldhresst. Fólkið,
sem ég er að hugsa um, lifði
einhvers staðar langt fyrir
utan iðuköst Iffsfljótsins, það
átti ekki einu sinni stresstösk-
ur. Einu áhyggjurnar voru á
vorin í sauðburðinum, þegar
risið var úr rekkju um miðjar
nætur til að fara í húsin og gá
að lömbunum og á sumrin ef
það rigndi á flatt heyið og
sumarið kannski vætusamt.
Ég man konu merka sem
bjó í dalnum mfnum. Sú kona
hafði rödd sem heimurinn vildi
kaupa en var ekki föl þvf kon-
an, sem var fædd í útlöndum,
kaus að búa í dalnum í næst-
um vasklausri tilveru en söng
betur en aðrar konur og frítt
oftast nær, fyrir gesti og gang-
andi, hundana á bænum ef
ekki vildi betur, mjög gjarnan í
kirkjum á góðum stundum.
Hún gladdi heilu sveitirnar því
menn voru ekki vanir svona
rödd í einni konu. Ég heyrði
hana syngja er hún var komin
langt yfir sjötugt og gleymi
aldrei er hún söng Home
Sweet Home með tárin titr-
andi á hvörmum, yndisleg við-
kvæm sópranrödd, örlítið farin
að titra í ellinni, en túlkun öll
og hljómun slík að þil litlu stof-
unnar leystust upp í mosann
á heiðinni og þögnuðu allir
fuglar til að geta hlustað.
Svona söngur, langt inni í
fögrum dal, var öllum ógleym-
anlegur og enn liggur við að
ég heyri röddina hennar, muni
augun hennar og feimnisbros-
ið sem fylgdi með þegar
söngnum lauk.
Þessi kona hefði aldrei
komist í Pressuna því að hún
var of ekta. Hún söng sér og
öðrum til gleði, síðan fór hún
að brenna baunir og mala sér
á könnuna og í andliti hennar
var friður og fegurð því höfuð
hennar var fullt af elsku til alls
er lifði. Hún söng frá sér sorg-
ina, með fögrum orðum
manna sem voru raunskáld
meðan þeir voru á dögum.
Svo held ég áfram að freist-
ast til að kaupa Pressuna og
stynja yfir því sem ekkert er. □
4 VIKAN 20. TBL. 1992