Vikan - 01.10.1992, Blaðsíða 15

„Ég man ekki hvaða mynd
ég sá - það var einhver af
þessum nýlegu dönsku slór-
myndum þar sem sýnt er
strand - og ég verð að segja
að ég hló að því. Fyrir utan
að vera íslendingur sem býr í
nálægð við sjóinn er ég búinn
að sigla í kringum landið á lít-
illi seglskel og veit hvernig
hafið getur orðið.
Að geta skilað frá sér sjó-
slysi þannig að maður trúi því
er alveg frábært. Ég held að
þetta sé í fyrsta sinn sem það
er gert og maður kemst ekki
nær raunveruleikanum. Einnig
er fullt af gullfallegum og hár-
fínum atriðum í þessari mynd.
Nefna má sem dæmi þegar
franska skipið á að leggjast
að bryggju í Reykjavík. Auð-
vitað er ekki til nein svona
gömul Reykjavík en það mál
var leyst frábærlega skemmti-
lega og mér fannst það mjög
heillandi."
SIFJASPELL KOMU
UPP f HUGANNi
- Hvernig fannst þér að vinna
með Álfrúnu?
„Mér fannst mjög gaman að
vinna með þessari stelpu. Við
náðum einhverju sambandi á
ofsalega eðlilegum nótum.
Við urðum góðir vinir og ég
held að það skili sér vel í
myndinni.
í allri þessari umræðu um
sifjaspell og þess háttar mál
finnst mér mjög gott að það
sé hægt að setja upp á tjald
einlæga vináttu tveggja aðila
sem þessara.
Við spáðum töluvert í þetta
atriði og vorum að velta fyrir
okkur hvort einhver hætta
væri á því að fólk færi að
velta einhverju svona fyrir sér
en komumst að þeirri niður-
stöðu að það gæti ekki verið,
enda hefur maður það aldrei
á tilfinningunni þegar maður
horfir á myndina.
Mér finnst þessi mál um
sifjaspell ein þau hræðileg-
ustu sem maður getur hugsað
sér en maður má ekki láta
þau hafa áhrif á samband sitt
við barnið sitt eða önnur börn.
Það finnst mér álíka hræði-
legt."
- Er einhver af þínum sen-
um í uppáhaldi?
Valdimar hugsar sig lengi
um. „Mér finnst alltaf vænt um
þá senu sem gerist í kjallaran-
um þegar ég er að lesa fyrir
hana sögu á meðan hún er i
baðinu og einnig situr eftir í
huganum senan milli mín og
Tinnu þarna á fjórtándu öld-
inni þar sem við höngum utan
í bjarginu. Ég er ekkert sér-
lega lofthræddur maður og
mér leið alveg ágætiega á
meðan við vorum að leika en
síðan fæ ég svimatilfinningu í
hvert einasta skipti sem ég
hugsa um þetta atriði, hvernig
við veltumst þarna um í mikl-
um ham á bjargbrúninni.
Þarna eru um sextíu metrar
niður og við vorum gjörsam-
lega á brúninni. Það var ekk-
ert „feik" í þessu.
í endurminningunni finnst
mér ég hafa verið ansi nálægt
því að hrapa þarna niður í
grjótið i fjörunni og meðal
annars þess vegna lifir þessi
sena einna sterkast í hugan-
um. Það situr líka í mér
hvernig náttúran á öllum töku-
stöðunum gagntók mig og
hvernig birtan breyttist og
gjörbylti öllu umhverfinu."
- Ég heyrði að þú hefðir
næstum drukknað í einn sen-
unni. Er það rétt?
„Já, það má eiginlega segja
það. Það var í senunni þar
sem ég hljóp á stigann og var
að bjarga þessum Frans-
manni ef björgun skyldi kalla.
Við björguðum eiginlega hvor
öðrum þarna á þurrt þrátt fyrir
að hann ætti að vera meðvit-
undarlaus í myndinni.
Það sem gerðist var að
rosaleg alda kom inn í víkina,
stærri alda hafði ekki komið
þarna inn áður meðan á tök-
unum stóð. Þegar hún ríður
yfir fer gjörsamlega allt á flot.
Frakkinn var alveg örugglega
yfir hundrað kíló í blautum ull-
arfötunum, blautbúningnum
og öllu saman, þannig að það
segir sig sjálft að maður kippir
ekkert slíkum manni upp á
öxlina í hálu grjótinu. Aðstoð-
arleikstjórinn, sem átti að
bjarga okkur ef við skyldum
fljóta á haf út, flaut inn i mynd
því það var eins og heil sund-
laug sturtaðist þarna yfir okk-
ur á svipstundu. Við flutum
þarna um allt og björguðumst
á þurrt fyrir náð og miskunn
almættisins, sem hefur vafa-
laust fundist að við þyrftum
alla vega að fá að klára þessa
mynd.
Það má því segja að maður
hafi næstum því hrapað fyrir
björg og allt að því drukknað í
þessari mynd en allt var þetta
gert af fyllstu væntumþykju.
Maður skilur leikstjórann vel
þegar hann vill ekki láta mann
gera suma hluti því það væri
ansi stór biti að kyngja ef
maður dræpist og hann þyrfti
að taka alla myndina upp á
nýtt.
Ég hef samt gaman af því
að tefla á tæpasta vað og
gera ýmislegt bíræfið eins og
til dæmis að þvælast um á
mótorhjóli. Ég hef oftar en
einu sinni rúllað af þvi og eng-
inn skilið í því hvernig ég fór
að því að standa upp aftur."
VINNA MEÐ SKÓFLU
EÐA LOFTPRESSU
„Að visu er maður farinn að
róast í kringum kúluna á kon-
unni sinni því maður hefur
það á tilfinningunni að einhver
þurfi á manni að halda og fer
því hægar [ sakirnar."
- Hvernig var að leika á
móti Tinnu?
„Henni er hægt að lýsa
með því að segja að hún sé
margræð. Það er ekki allt sem
sýnist í sambandi við hana
Tinnu. Það er mjög margt
sem gerist hjá henni í einu.
Hún er dularfull og spennandi.
Hún er frænka konunnar
minnar og það er ótrúlegt að í
fyrsta sinn í þessari mynd hef
ég tekið eftir því að hún líktist
konunni minni æ meir eftir því
sem á leið.“
- Það hefur þá verið auð-
veldara fyrir þig að leika þess-
ar ástarsenur?
„Já, það var sko enginn
vandi að leika þessar ástarsen-
ur,“ segir Valdimar og hlær.
„Tinna er fagmanneskja
fram í fingurgóma og það eru
aldrei nein vandræði að leika
á móti henni.“
- Nú hefur þú bæði leikið
mikið í kvikmyndum og á
sviði. í hvaða hlutföllum
myndirðu vilja hafa þessa
vinnu efþú mættir ráða?
„Ef ég mætti ráða myndi ég
vilja fá svona þriðja hvern dag
kvikmyndahandrit sem ég
gæti lesið yfir
og tekið á-
kvörðun um
hvort ég vildi
leika í mynd-
inni eða ekki.
Síðan vildi ég
leika í bíó-
myndum lung-
ann úr árinu,
ýmis hlutverk
sem ég hefði
valið úr tugum
kvikmynda-
handrita. Þess
á milli væri ég
að leika veru-
lega góð og krefjandi hlutverk
í leikhúsi, svona tvö til þrjú á
ári,“ segir Valdimar og hlær
prakkaralega.
- Hver er að þínu mati
munurinn á þessum tveimur
miðlum?
„Kvikmyndavélin krefst
miklu nákvæmari vinnubragða
en sviðið og leikurinn er á
miklu fínni nótum, eins og til
dæmis einhverjum litlum and-
litshreyfingum. Ef maður
hreyfir augun um einhverja
millímetra þýðir það einhvern
helling á tjaldinu. Á móti kem-
ur að maður er ekki að leika í
samfellu, ekki í réttri tímaröð.
Það þarf því bæði mikla
reynslu og yfirsýn til að gera
þessu góð skil, ásamt góðum
undirbúningi.
Mér finnst maður fá miklu
heilsteyptari upplifun í leik-
AST, ORLOG, DULUÐ, DAUÐI