Vikan - 25.02.1993, Side 19

ins 1985.“ Þriðja strákinn sinn
eignaðist Guðrún árið 1987
en hélt ótrauð áfram og lauk
námi frá skúlptúrdeildinni árið
1989.
„Við hjónin ákváðum síðan
að fara saman til Bretlands,
bæði með framhaldsnám í
huga. Maðurinn minn, Vil-
mundur Guönason læknir, hóf
vinnu við rannsóknir hér sum-
arið 1989 en hann er nú að
vinna að doktorsritgerð. Ég
fór síðan ári seinna í Chelsea
College.“ Upphaflega fór Guð-
rún í Myndlista- og handíða-
skólann með því hugarfari að
gera fallegar grafíkmyndir
sem hún gæti selt og lifað af.
„Ég vissi í sjálfu sér ekki mikið
hvað beið mín en skúlptúr-
formið höfðaði fljótt til mín og
ég hef fundið mig í því.“
Þrátt fyrir að Guðrún sé vel
á veg komin með að kynna
sig með sýningum og þátttöku
í samkeppnum segist hún
stefna að því að fara í eins
árs MA-nám í Wimbledon
School of Arts næsta vetur.
„Það er einhver kraftur tengd-
ur listaskólum sem mér finnst
ég geta nýtt mér betur.“ Um
framtíðina segir hún í sjálfu
sér flest óráðið. Ég veit hvað
ég vil og mun vinna að því að
skapa mér aðstöðu til að
vinna við listgreinina, bæði til
að gera skúlptúra fyrir úti-
svæöi og eins til að vinna
inniverk," segir þessi dug-
mikla listakona að lokum. □
verkið var flutt á milli og bæt-
ist hér við eitt blómið í hreysti-
sögur af íslendingum. „Það
þurfti átta Breta en aðeins
fjóra íslendinga til að lyfta
því,“ segir Guðrún og fullviss-
ar blaðamann um að sagan
sé alveg sönn.
GENGIÐ FRAMHJÁ
ÍSLENDINGUM
Í ÚTLÖNDUM
Guðrúnu hitnar hins vegar í
hamsi þegar hún er spurð um
framhaldið af þeirri sýningu
sem nú er á ferð um Bretland.
„Einhverra hluta vegna voru
verk mín og tveggja annarra
listakvenna, sem tóku þátt í
samsýningunni, tekin út.“
Guðrún segir að ekki hafi
fengist neinar skynsamlegar
skýringar á þeirri ákvörðun.
„Einna helst dettur manni í
hug að það hafi þótt í lagi að
ganga framhjá okkur þar sem
við búum allar erlendis og
erum konur. Það er hins veg-
ar rangt, sem fram hefur kom-
ið, að Art From Above verði
sett upp í fimm borgum utan
Lundúna því aðeins hluti
sýningarinnar er á ferð um
Bretland eftir að verk okkar
þriggja voru tekin út. Þetta eru
óneitanlega undarleg skilaboð
til okkar um að við höfum ekki
verið fullgildar í þessum hópi.“
Guðrún segir hins vegar of
mikið framundan hjá sér til að
hún nenni að eyöa orkunni í
reiði. „Þetta er allt eitthvað
svo hallærislegt en mér finnst
best að yfirstíga það og ein-
beita mér að því sem fyrir
liggur."
FÓR SEINT Í MYNDLIST
Áður en Guðrún ákvaö að
drífa sig í myndlistarnám hafði
hún unniö í tólf ár sem tækni-
teiknari og átti orðið fjögurra
manna fjölskyldu. Aðspurð
um hvort það hafi ekki verið
erfið ákvörðun að söðla um
við þær aðstæður, komin vel
á fertugsaldur, svarar hún
fljótt og ákveðið neitandi og
hefur greinilega verið spurð
að þessu áður. „Mér finnst
kostur að geta sameinað fjöl-
skyldulífið og myndlistina.
Kannski er ég svona sein-
þroska," segir Guðrún og kím-
ir, „en mér finnst ég hafa góð-
an bakgrunn til að takast á við
það sem ég er að gera núna.
A Guðrún
ásamt frú
Vigdísi
Finnboga-
dóttur
forseta
íslands
framan við
Wheel of
Progress.
Y
Fjölskyld-
an, f.v.
Ragnar,
Daði, Hall-
dór, Guð-
rún og Vil-
mundur.
Tækniteiknunin var á sínum
tíma praktísk ákvörðun og
mér líkaði vel að vinna á
Verkfræðiskrifstofunni Fjarhit-
un þau tólf ár sem ég var þar.
Myndlistin blundaði hins veg-
ar alltaf sterkt í mér og ég
hafði í gegnum tíðina sótt
margs konar námskeið tengd
henni. Ég stefndi því alltaf að
því að fara í Myndlista- og
handíðaskólann og fékk fyrst
inngöngu árið 1981 en það
sama ár eignaðist ég fyrsta
strákinn minn. Ári seinna kom
sá næsti í heiminn svo námið
frestaðist um sinn eða til árs-
4.TBL. 1993 VIKAN 19