Vikan - 25.02.1993, Qupperneq 31

INNSÆISNEI. STAR
kröfur sem gerðar eru til sýn-
ingarfólks og telur að það sé
sjálft til sýnis og eigi að vera
það hvar og hvenær sem er,
alla daga vikunnar.
Kannski var það að hluta til
vegna þessa sem ég hélt ekki
áfram á fullu í sýningarstarf-
inu, að ég hafði ekki þessa
líkamlegu ást á sjálfri mér. En
ég hef engu að síður mikla trú
á sjálfri mér og tel mig vita
fyrir hvað ég stend þó ég
nenni ekki að standa fyrir
framan spegilinn í tíma og
ótíma og pæla,“ segir Esther
og framtíðina ber á góma.
HÖLL UNDIR VIDSKIPTI
„Hugur minn stefnir að námi í
eins konar markaðssetningu á
hönnun (design-marketing)
erlendis. Þá hef ég helst í
huga að tvinna saman áhuga
minn á þessu tvennu. Það er
engin sérstök hönnun sem ég
hef í huga, getur verið allt frá
eyrnalokkum til háhýsa. Ég
hef dálítið komið nálægt
svona starfi fyrir Vikuna með
því að kynna fatahönnuði og
fleiri. Mig langar bara að fara
meira út í viðskiptahliðina en
ég hef eiginlega stefnt að því
leynt og Ijóst undanfarið. Það
sem ég er að gera núna er
því sennilega ekki það sem
ég kem til með að gera eftir
tuttugu ár,“ segir Esther og
hún er tekin aö halla ískyggi-
lega út á viöskiptahliðina.
„Ég hef líka mikinn hug á
að ferðast meira og starfa er-
lendis enda stefni ég að því
að mennta mig þannig að ég
hafi möguleika á því að geta
unnið í hvaða landi sem er,“
segir Esther og enn sér
greinilega ekki fyrir endann á
víðferli hennar. □
Ööru hverju sftur hún
fyrfr og þessi mynd
er úr Vikunni i
Háttprýði er hverfandi,
finnst sumum, í sam-
skiptum okkar hvert
við annað. Mannasiðir þykja
almennt ekki þess eðlis að
okkur finnist endilega að við
þurfum að rækta þá upp. Eðli-
legt er þó að kenna börnum
nógu snemma kosti þess að
vera nærgætin og fáguð i fasi
og framkomu, ekki síst hvert
við annað. Óhefluð börn og
ókurteis eru mjög óskemmti-
leg og fáum finnst þægilegt
að eiga samneyti við þannig
innstillt börn, þó ágæt kunni
að vera að ýmsu öðru leyti.
Þegar við þurfum að nota
okkur þjónustulund annarra
finnst okkur flestum betra að
mæta siðfágun í framkomu
þess sem þjónustuna veitir.
Ruddaháttur og annar dóna-
skapur er ekki lyftistöng sem
líkleg er til að styrkja stöðu
þess sem þjónustu veitir, ef
þannig framkoma er áberandi
í fasi viðkomandi þegar veriö
er að sækja til hans fyrir-
greiðslu. Við sem höfum reynt
að temja okkur miðlungs
stimamýkt í samskiptum erum
ákaflega viðkvæm fyrir ónota-
legri framkomu þeirra sem við
þurfum að eiga eitthvert sam-
neyti við og hafa tamið sér
ónærgætni og skætingslega
framkomu og snúa hreinlega
upp á sig af minnsta tilefni,
okkur til stórama.
í skólakerfinu má að skað-
lausu efla mikilvægi þess að
börn og unglingar taki af hátt-
vísi á öllum samskiptum. í
seinni tíð hefur uppivöðslu-
semi og kæruleysisleg fram-
koma verið mjög áberandi hjá
ungu fólki af tiltölulega litlu
eða engu tilefni. Auðvitað
verður að segjast eins og er
að yngra fólkiö temur sér
meira og minna það sem fyrir
því er haft. Ekkert er óeðlilegt
við það í sjálfu sér, þó sorg-
legt sé að segja það, að unga
fólkið taki sér eldra fólk til fyr-
irmyndar. Það er þá alveg
eins líklegt til aö velja til eftir-
breytni jafnframt öðru og
betra það sem augljóslega
eru meingallaðir og almennir
ósiðir þeirra sem eru eldri.
Það er nefnileg ekkert minna
um hvers kyns skort á siðfág-
un og prúðmennsku hjá okkur
sem eldri erum en hjá þeim
sem erfa eiga landið og þar
með menningararfleifðina og
þá væntanlega jafnframt
þann blæ siðfágunar sem
liggur til grundvallar gagn-
merkum og prúðmannlegum
samskiptum.
Það er mikill og óviðkunn-
anlegur ósiður þegar í gangi
er í samskiptum hátterni sem
einkennist af ónærgætni og
tillitsleysi. Við ættum því öll að
láta fjúka hvers kyns hegðun
sem er ruddaleg og ónærgæt-
in. Þess í stað eigum við að
reyna að efla í framkomu
okkar og útgeislun allt það
sem einkennir þann sem er
háttvís og prúður í öllum at-
höfnum sínum og samskiptum
við aðra. Þannig eignumst við
ögn siðfágaðri samskipta-
tengsl og minnkum að mun
líkur á að við verðum til þess
að særa eða stórmóöga aðra
aö ósekju. Siðfágun eykur
sigurlíkur okkar á öllum svið-
um en dónaskapur og óhefiuð
framkoma dregur úr vinnings-
líkunum. Það er því Ijóst að
lífvænlegust er sú framkoma
sem hefur jákvæð og prúð-
mannleg áhrif á samskipti
okkar hvert við annað en ekki
sú framkoma sem gerir okkur
að dónum og hana nú. □
4.TBL. 1993 VIKAN 31
JÓNA RÚNA KVARAN SKRIFAR