Vikan - 25.03.1993, Blaðsíða 16

ir sem ég hafði ekki hugmynd
um að ég ætti til.
Ég fer aldrei af stað með
einhverja fyrirfram mótaða
hugmynd um hvað ég ætla að
gera heldur verða hlutirnir
bara að fá að þróast með mér
og hafa sinn meðgöngutíma.
Eftir að ég lýk við að lesa
handritið kviknar kannski með
mér einhver óljós hugmynd
sem er þess eðlis að ég hef
ekkert vald yfir henni og dytti
ekki í hug að reyna að teikna
hana upp strax. Þess í stað
reyni ég að nálgast hugmynd-
ina með því að næra hana
með ólíkum aðföngum og það
er eins og „þriðja auga hug-
ans“, ef hægt er að kalla það
svo, tíni upp hér og þar það
sem hugmyndin þarf til að
verða að veruleika. Að á-
kveðnum tíma liðnum finn ég
að hugmyndin er tilbúin að
fæðast og þá hjálpa ég til með
því að setjast niður við teikni-
borðið. Svona einhvern veg-
inn gerist þetta, ég er bara
miðill. Mér þykir vænt um Hót-
el Þingvelli því það gerði mér
kleift að fá hugmyndir sem
voru mjög fallegar. Sama get
ég líka sagt um Ljón í síðbux-
um. Ég vona að það hljómi
ekki sem sjálfbirgingsháttur en
ég er ánægð með það sem
ég hef gert og ég stend heil
að baki því þó að maður vilji
náttúrlega alltaf gera betur.“
REMBST
INNAN RAMMANS
- Eru einhverjir ákveðnir höf-
undar eða einhver gerð leik-
verka sem þú hefur áhuga á
að vinna með?
„Ég er eiginlega ekki nógu
vel að mér í leikhúsbókmennt-
unum til að geta svarað þess-
ari spurningu almennilega.
Draumurinn er að vinna út frá
ákveðnum bláþræði með sem
fjölbreyttustum hópi lista-
manna að því að koma á svið
heilsteyptri sýningu þar sem
renna saman mynd, texti, lýs-
ing og hreyfing í órofa heild.
Yfirleitt verður allt sem ég
les einhvern veginn að mynd
en það er síðan misjafnt
hversu mikið ég legg mig fram
við að ná henni fram. Hvert
verk hefur svo marga mögu-
leika og verkið sem ég er að
vinna að í augnablikinu er ball-
ett. Hann er klassískur að
forminu til og mér finnst það
sniða mér heldur þröngan
ramma þannig að ég rembist
innan hans. Það gerist samt
ekkert fyrr en ég fer að vinna
með rammanum því þá fer
hann að vinna með mér. Það
þýðir ekkert að fá einhverjar
smart hugdettur eða að kópera
heldur er það þessi glíma við
form og texta sem er svo
skemmtileg. Eftir því sem verk-
in eru fjölbreyttari þeim mun
skemmtilegri er vinna leik-
myndahöfundarins og það er
kannski möguleiki sem maður
fær frekar hérlendis en annars
staðar. Mér finnst ég hafa ver-
ið að fást við mjög ólík verk.
Að vísu hef ég ekki ennþá
fengið tækifæri til að vera með
stóran söngleik eða óperu en
það er leikform sem gæti verið
spennandi að fást við.“
- Nú er Ronja ræningja-
dóttir barnaverk. Er öðruvísi
að vinna leikmynd með börn í
huga en fullorðna?
„Áhorfendur hafa stundum
fyrirfram mótaða skoðun á því
umhverfi sem atburðarásin á
að gerast í. í þessu tilfelli eru
flest börnin búin að lesa sög-
una þegar þau koma í leik-
húsið. Persónurnar í verkinu
þurfa að mæta þeim vænting-
um sem þau koma með á
sýninguna og í Ronju ræn-
ingjadóttur fannst mér sviðs-
myndin verða að vera eins
raunveruleg og kostur var.
Annars var þetta ekkert mikil
pæling. Það fyrsta sem ég
hugsaði þegar ég var búin að
▲ í leik-
mynd
sinni í
Ronju
ræningja-
dóttur
tekst Hlín
aó búa til
ævintýra-
heim sem
hittir í
mark hjá
ungum
áhorf-
endum
verksins.
lesa bókina var hvað höfund-
ur verksins, Astrid Lindgren,
hefur mikið næmi fyrir leik-
húsi. Mér fannst leikmyndin,
eins og ég geri hana, bara
liggja svona fyrir. Það sem
maður er alltaf að leita eftir er
að láta atburðarásina ganga
upp í myndinni. Auðvitað er
þetta ekki gert fyrirhafnar-
laust, allt hefur sinn aðdrag-
anda og undirbúning. Ég fann
það samt á mér að í þessu
formi gengi hugsunin upp og
þó að börnin geti i sjálfu sér
hugsað abstrakt fannst mér
þetta eiga að vera svona.
Maður þarf að vanda sig
mikið fyrir börn því þau eru
mjög kröfuharðir áhorfendur
og taka eftir minnstu smáatrið-
um. Það er gott að hafa börn í
salnum í lok æfingatímans því
þau eru fljót að gera athuga-
semdir við alls konar hluti sem
okkur finnast sjálfsagðir,
spyrja til dæmis af hverju
Ronja fari að sofa í skónum.
Svona hluti spyrja þau um og
ég tók tillit til þessara atriða
þar sem þess var kostur.“
- Segðu mér aðeins frá
hvernig leikmyndin verður til?
Þá er ég að spyrja um sam-
starf mismunandi aðila innan
leikhússins.
„Já, ég skal segja þér frá
því,“ segir Hlín og það lifnar
yfir henni. „Það er ekki nema
fyrir þá sem starfa innan leik-
hússins að átta sig á því
flókna ferli sem heil leiksýning
er. Ekkert er til staðar þegar
lagt er af stað út í þetta ferli.
Allt sem fólk sér, allt sem það
heyrir, allt sem það upplifir -
þetta er allt búið til. Þannig
segir það sig sjálft að það þarf
margar samhæfðar hendur til
að koma þessu öllu um kring.
Það sem mér finnst aðdáun-
arverðast hjá öllu þessu fólki
sem maður starfar með - eins
og til dæmis hjá Leikfélagi
Reykjavíkur - er hvernig því
tekst að viðhalda neistanum
eða áhuganum á að taka þátt
í leiknum alltaf upp á nýtt,
kannski sjö sinnum á ári.
Það er í verkahring leikhús-
ráðs eða leikhússtjóra að
velja verkefni vetrarins og
finna þeim leikstjóra. Leik-
stjórinn velur sér síðan leik-
myndahöfund og samvinna
þeirra hefst gjarnan þremur
mánuðum áður en leikstjóri
og leikarar hittast. Þessi for-
vinna er mjög skemmtilegur
tími því það er frjóasta tímabil-
ið og mesta sköpunin á sér
stað á þeim tíma. Náið og gott
samstarf við leikstjóra skiptir
miklu máli og höfuðatriðið er
Frh. á bls. 16
16VIKAN 6.TBL. 1993