Vikan - 21.04.1993, Blaðsíða 8

Hún segist hafa haft lít-
inn tónlistarskratta
innra með sér eins
lengi og hún muni eftir sér
enda er hún barn tveggja tón-
listarmanna. Nú er hún að
Ætla
mætti að
þessi
kyndugi
tónlistar-
maöur
væri
gamall
vinur
Önnu
Mjallar, en
hún þekkir
hann ekki
baun. Hins
vegar má
benda
fólki á aó
hann er
eins konar
þjóó-
viðra þetta skrattakríli sitt í
höfuðvígi bandarískrar popp-
tónlistar, Los Angeles. Karl
Pétur Jónsson ræddi við
Önnu Mjöll Ólafsdóttur og
komst að ýmsu forvitnilegu
um hana og l(f hennar.
Tuttugu og þriggja ára að
aldri er Anna Mjöll Ólafsdóttir
búin að vera almenningseign í
bráðum fimm ár. Hún er dóttir
landsfrægra tónlistarmanna,
Ólafs Gauks og Svanhildar
Jakobsdóttur, og hefur nú á-
kveðið að hella sér sjálf af
fullum krafti út í tónlistina.
sagnaper-
sóna á
Venice
Beach.
Hann fer
allra sinna
feróa á
línuskaut-
um og
leikur á
rafmagns-
gítar fyrir
strand-
gesti.
Hún hefur þó valið sér allt
annan vettvang en foreldrarnir
völdu, hún er í skóla og á
framabraut í sjálfri Los Angel-
es sem með réttu má kalla
höfuðborg poþpsins.
í Los Angeles býr hún í
sannkölluðum Edensranni. I
lágreistri blokk leigir hún litla
íbúð, hún er reyndar ekki ýkja
stór sjálf svo hún þarf ekki
mikið pláss. íbúðinni fylgir stór
garður þar sem eru átta tenn-
isvellir, þrjár sundlaugar, heitir
Anna Mjöll
söng
fyrsta
lagió sitt
tveggja
ára - í
feróalagi
meó for-
eldrum
sfnum.
pottar, blakvellir, billjardher-
bergi, líkamsræktarsalur og
körfuboltavöllur. Vopnaðir
verðir gæta íbúanna jafnt að
degi sem nóttu
Á heitum vordegi í byrjun
mars sótti Karl Pétur Jónsson,
blaðamaður Vikunnar, Önnu
Mjöll heim og fór svo á flakk
með henni um Los Angeles.
Það kom raunar á daginn að
þau voru álíka miklir túristar í
borginni stóru við Kyrrahafið
því Anna Mjöll hefur lítinn tíma
aflögu til að sinna öðru en því
sem er hennar mesta áhuga-
mál þessa dagana - að gerast
tónlistarkona í Los Angeles,
höfuðborg bandaríska tónlist-
ariðnaðarins. Með Kyrrahafið
fyrir augum, mannhaf að baki
og með ís í hendi spurði
blaðamaður Önnu Mjöll fyrstu
spurningarinnar.
- Hvenær söngstu þitt
fyrsta lag?
„Ég var tveggja ára með
mömmu og pabba í útilegu og
söng sama lagið með miklum
tilþrifum alla ferðina.” Anna
Mjöll hefur upp raust sína: Ég
skal bíða þín og ég bíð þú
komir heim, ég skal bros’í
gegnum tárin...”
- Hvaða lag erþetta?
„Ég veit það ekki. Þetta er
ábyggilega eitthvert lag sem
mamma söng.”
- Hvenær söngstu svo fyrst
opinberlega?
„Það var í Látúnsbarka-
keppninni 1988. Ég söng þar
lagið Ég gef þér allt mitt líf sem
Ragga Gísla söng hér áður
fyrr og fílaði það alveg í tætlur
með tilheyrandi hoppum og
látum. Ég var búin að æfa
sviðsframkomuna heima með
blómavasa sem mfkrófón,
hoppandi um alla stofuna eins
og kanína.”
- Hvernig gekk svo í
keppninni?
„Ég varð í þriðja sæti. Það
var Arnar Freyr sem vann þá
keppni. Ég söng reyndar síðar
sama ár með honum, Richard
Scobie, Bjarna Arasyni, Shady
Owens og fleirum í sýningu á
Broadway sem hét Gæjar og
glanspíur.”
- Hvenær ákvaðstu svo að
fara út í tónlistina af fullum
krafti?
„Ég ákvað það ekkert, þetta
bara gerðist! Mig langaði alltaf
að fara út f tónlist, ég hef alltaf
verið með lítinn skratta með
horn og hala inni í mér og
hann varð að komast út að
syngja. Það bara hafði enginn
sérstaka trú á að ég gæti það.
Nema ég. Þess vegna hafði
ég samband við Jakob Magn-
ússon og tók þátt í Látúns-
barkakeppninni. Svo fór ég að
syngja inn á alls konar auglýs-
ingar og í leiðinni tók ég upp
fyrsta lagið sem ég samdi sjálf,
skrifaði texta á ensku og sendi
í árlega keppni sem Billboard
tímaritið fræga heldur.”
- Og hvernig gekk?
„Bara ekki neitt! Ég komst
að því seinna að keppendur
voru alls átján þúsund og eitt
lag fékk verðlaun svo ég var
nú ekkert tiltakanlega svekkt!”
HÓTANIR
- Þú vannst Landslagskeppn-
ina 1991, ertu ekki stolt af því?
„Ofsalega stolt og alveg
steinhissa! Ég var alveg hund-
rað prósent viss um að ég
myndi ekki vinna þetta. Ég veit
ekki hvers vegna en ég hafði
sáralitla trú á því að ég ætti
séns.”
- Það hlýtur að hafa verið
hvatning fyrir þig að vinna
keppnina. Var það kannski
vegna hennar sem þú ákvaðst
að koma hingað út til að læra
popptónsmíði?
„Já, f rauninni. Mig langaði
að vera innan um allt þetta fólk
sem er í þessum bransa.
Núna langar mig bara að vita
hversu langt ég kemst í þessu
hérna úti."
- Af hverju helltirðu þér
ekki út í poppið heima eftir
þessar notalegu móttökur í
Landslagskeppninni?
„Vegna þess að það eru að
vissu leyti meiri tækifæri hér f
LA, það er að segja fleiri tæki-
færi. Það þarf alltaf fleira fólk.
Markaðurinn heima getur bara
tekið við svo og svo mörgum.
Svo var ég líka farin að finna
fyrir vissum ónotum heima
sem ég er laus við hérna úti.”
- Hvaðþá?
„Ég var farin að fá ýmis ó-
skemmtileg símtöl og bréf frá
fólki sem ég þekki ekki neitt.
Meðan það versta gekk yfir
fékk ég nokkrar morðhótanir.
Þetta byrjaði eftir Lands-
lagskeppnina haustið 1991.
Svo skaut þetta aftur upp koll-
inum núna í febrúar, í kringum
Júróvisjón. Það gekk á þessu
lengi vel eftir Landslagskeppn-
ina og þetta voru nokkrir aðilar
sem ég veit ekki hverjir eru, allt
konur þó - sem hömuðust á
símanum hjá mér dag og nótt.
Ég fékk aldrei neina skýringu
eða ástæður fyrir þessu en
margar óskemmtilegar lýsingar
á mér og útlistanir á því hvern-
ig væri best að losna við mig.
Það eina sem hægt var að
gera var að leiða þennan hryll-
ing hjá sér. Svo fékk ég líka
mörg önnur símtöl og bréf frá
fólki sem ég þekki ekki neitt en
bætti þetta upp. Mór hafa
meira að segja borist falleg
Ijóð sem hafa verið ort til mín
og allt er þetta frá fólki sem
styður mig af heilum hug. Mig
langar til að senda þessu fólki
öllu innilegar þakkir, það hefur
hjálþað mér mikið.”
- Hvernig stóð á því að þú
og pabbi þinn tókuð þátt í
Júróvisjón? Nú þurftir þú að
taka þér langt frí í skólanum
og hefðir þurft að sleppa heilli
önn efþið hefðuð unnið?
„Það var nú þannig að við
höfðum sent þetta sama lag
inn nokkur ár í röð en það
hafði ekki fyrr fengið náð fyrir
augum dómnefndarinnar. Við
sendum það inn svona af
gömlum vana. Svo gekk bara
svona Ijómandi vel. En það er
rétt, hefðum við unnið hefði ég
þurft að fresta því sem ég er
að gera hérna úti fram á sum-
ar eða haust.”
ALLIR TIL SÖLU
- Hvað þarf til að gera það
gott í poppinu hérna úti?
„Heppni. Fyrst og fremst al-
gert glópalán og svo örlitla
sérstöðu. Það sem ég hef er
að vera íslensk. Ef ég fæ ein-
hvern tímann samning hjá
plötufyrirtæki eða bara vinnu í
tónlistarbransanum hér þá er
það út á þessa sérstöðu - að
vera íslensk, með Ijóst hár og
blá augu, ekki vegna hæfi-
leika. Þetta kemur hæfileikum
ekkert við! Fyrst og fremst
held ég að það sé þó heppni.
Ég geri í því að gera mikið úr
þessari sérstöðu minni, til
dæmis reyni óg að viðhalda
fslenska hreimnum og ýkja
hann. Það er mikið snobbað
fyrir góðum evrópskum hreim
hérna. Svo er mikið atriði líka
að vera á réttum aldri. Það er
mjög fátítt að fólk sem er
miklu eldra en ég komist yfir
fyrsta hjallann á frægðar-
brautinni. Málið er að þeir
sem ráða í tónlistarbransan-
um hérna vilja hafa tækifæri til
að móta tónlistarmennina eftir
sínum smekk og markaðarins.
Þess vegna eiga þeir sem
komnir eru upp undir og yfir
þrítugt oft örðugt uppdráttar.”
- Tíðkast það ekki ennþá
að stúlkur reyni að sofa hjá
mikilmennum til að koma sér
áfram, með öðrum orðum að
fara reiðgötuna á toppinn?
„Ó jú, það hefur alltaf
þekkst og þekkist enn, er nán-
ast viðurkennd leið í þessum
efnum. Sumar stelpur fara
þessa leiö og aðrar hina grýtt-
ari. Ég er ( síðari hópnum.
Reyndar get ég ekki neitað
því að mér hefur boðist það
oftar en einu sinni og frá fólki
af báðum kynjum. Ég hef hins
vegar ekki áhuga á því að
leggjast svona lágt, það er
hreinlega ekki þess virði.
8 VIKAN 8.TBL. 1993