Vikan


Vikan - 21.04.1993, Síða 19

Vikan - 21.04.1993, Síða 19
„Hér hringja menn ekki beint í ráðherrann eins og heima. Það er ákveðin tækni sem beita þarf við Englend- inga. Það þýðir ekkert að sleþpa löngum, hátíölegum kurteisisformála þó að maður sé kannski að fara í úsend- ingu heima eftir nokkrar mín- útur og liggi lífið á að fá eitt ör- lítið smáatriði á hreint áður. Án hans kemst maður ekkert með Englendingana. Skrifræði er mjög mikið og einnig virðing fyrir yfirvaldinu. Ég hef oft þann háttinn á að byrja tals- vert ofar í tröþpunni en enskir kollegar mínir myndu gera. Þeir eru svo vanir að þræða sig alltaf eftir sömu settlegu leiðinni. Þetta hefst á endan- um en tekur oft ótrúlega miklu lengri tíma en heima. Auðvit- að kemur maður sér uþþ sín- um samböndum með tíman- um. Stundum hringi ég líka í kollega á öðrum fjölmiðlum eða tala við hina útlendu fréttaritarana, allt eftir því hvað ég er með. Talsvert er um að hringt sé í mig með Sþurningar um ís- lensk málefni og ég reyni að svara eftir föngum eða vísa rétta boðleið. Við og við er ég beðin að koma fram í útvarpi og sjónvarpi til að skýra ís- lensk sjónarmið, bæði í frétt- um og umræðuþáttum.“ - Ertu að aitan daginn alla daga eða áttu frí heilu dagana og liggur í leti? „Fréttamennskan er í eðli sínu skorpuvinna þar sem á- lagið er mismikið eftir atburð- um. Ég hef að ýmsu að hyggja utan þessa starfs og sjaldgæfar ládeyður f frétta- mennskunni má nýta til að ganga í veröug verkefni sem hafa orðið að sitja á hakanum fyrir stórfréttum. Svo koma líka vinnutarnir á borð við darraðardansinn í kringum fall Thatcher og þingkosningarnar síðastliðið vor. Þá svaf ég varla sólarhringum saman, var í útsendingum frá sjö á morgnana fram á miðjar næt- ur. Alagið stigmagnaðist allan kosningamánuðinn og sjálfa kosninganóttina var ég í lát- lausum útsendingum í útvarþi og sjónvarpi frá ýmsum stöð- um í borginni, meðal annars frá London School of Economics þar sem haldin var mikil kosningavaka. Síðasta útsendingin þá nótt var, ef ég man rétt, klukkan þrjú í sjónvarpinu. Um fjögur- leytið var ég komin djúpt inn í höfuðstöðvar Verkamanna- flokksins, inn í herbergi með Kinnock-hjónunum. Þau voru nýkomin með þyrlu frá kjör- dæmi Kinnocks í Wales og rétt að byrja að melta ósigur- inn með nánustu samstarfs- mönnum. Þarna átti enginn blaðamaður að vera og ösku- reiður öryggisvörður vísaði mér á endanum á dyr. Þá var ég hins vegar búin að vera f húsinu í hátt í tvo tíma - horfa á fullorðna menn gráta eins og börn út um alla ganga - og safna efni og stemmningslýs- ingum sem nýttust vel næstu dagana. Sumir breskir kolleg- ar hefðu glaðir selt sál sína til að komast yfir þetta efni. Verkamannaflokkurinn hafði verið svo sigurviss fram á síðustu stundu að það var hræðilegt áfall að tapa fjóröu kosningunum í röð. í húsinu var saman komið fólkið sem hafði unnið mest allra og átti margt sfna framtíð undir sigri flokksins. Nákvæmlega á þessari stundu var það aö renna upp fyrir Neil Kinnock að hann var búinn að vera sem leiðtogi. Þetta var því af- skaplega dramatísk nótt og einhvern veginn ennþá á- hugaverðara að vera f návígi við þá sem töþuðu en sigur- vegarana. Úr höfuðstöðvum Verka- mannaflokksins hljóp ég svo heim eins og fætur toguðu í dynjandi rigningu og rétt náði beinni útsendingu í morgun- fréttunum klukkan sjö, örlítið andstutt. Ég var í látlausum útsendingum allan daginn á báðum rásum útvarps og í sjónvarpinu um kvöldið. Þeg- ar klukkan var farin að ganga ellefu bauð vinkona mín, sem býr á efri hæðinni hérna í húsinu, mér upp til sín til að eiga stund milli stríöa yfir heitri tómatsúpu. Ég er rétt sest með súpudiskinn og byrjuð að slaka á fyrir framan sjónvarpiö þegar húsið leikur á reiðiskjálfi svo að blóðrauð súþan slettist út um allt. Við héldum að kominn væri jarð- skjálfti, sem hefur reyndar aldrei gerst f London mér vit- anlega, eða að sþrungið hefði gaskútur niðri hjá mér. Á næstu mínútum kom í Ijós að IRA hafði þá sprengt gríðar- lega öfluga sprengju í City, hérna rétt fyrir norðan ána. Þetta kvöld var þar allt fullt af fólkið að halda uþp á kosn- ingasigur fhaldsmanna. Þrír dóu, hundruð slösuðust illa, þar á meðal mörg lítil börn sem misstu sjónina, og heilu skýjakljúfarnir voru rjúkandi rústir. Húsið mitt sakaði ekki þrátt fyrir skjálftann en fréttinni varö að koma bæði í sjónvarþ klukkan ellefu og útvarp á miðnætti svo það litla sem eft- ir var af súpunni fékk að standa óhreyft. Segja þurfti fréttir af sprengingunni og eft- irleik kosninganna meira og minna á klukkutíma fresti næstu daga. Svona tarnir koma stundum og þá bara vinn ég.“ HLEYPUR MILLI STÖÐVA - Er ekki erfitt og tímafrekt að vinna og fara milli staða í jafn- stórri borg og London, og ekki ertu á bíl? „Vegalengdirnar eru miklar en mér finnst ekki borga sig að vera á ferð um miðborgina í bíl sem hvergi er hægt að leggja í allt of þröngu þúsund ára gömlu gatnakerfi. Reyndar er önnur hver lestarstöð oft lokuð um háannatímann vegna sprengjuhótana en mér finnst samt hentugast að nota lestirn- ar og hlaupa afganginn. Ég bý nokkuð miðsvæðis og göngu- leiðin meðfram árbakkanum í átt að þinghúsinu er ein sú allra skemmtilegasta í Lundúnaborg. Ég nenni ekki að vera í reglu- legri líkamsrækt og því er ágætt og oft líka fljótlegast að vera bara á góðum skóm og hlauþa eða ganga hratt." Hildur Helga segir að í London sé margt erlendra fréttaritara. í Foreign Press Association eru sjö hundruð fé- lagar en þá eru ótaldir banda- rískir blaöamenn f London, sem hafa eigin samtök. FPA efnir til funda með ráðherrum og öðrum framámönnum ( bresku þjóðlífi og auk þess eru erlendu fréttamennirnir oft boð- aðir á almenna blaðamanna- fundi. Ennfremur fá þeir frétta- tilkynningar sem sendar eru út um hin margvíslegustu mál. FRH. Á BLS. 56 Þaö fer greinilega vel á meó þeim Hildi Helgu, þá blaöamanni Morgunblaösins, og Ólafi Jó- hannessyni utanrikisráöherra þar sem þau koma aó Downingstræti 10. Myndina tók Emilía Björg Björnsdóttir, Ijósmyndari Morgunblaösins, en þær stöllur voru sendar til London áriö 1982 til þess aö fylgjast meö opinberri heimsókn Vigdísar Finnbogadóttur forseta. Fremstur á myndinni gengur Carrington lávaröur. Nokkru aftar má sjá Hörö Helgason sendiherra. Aft- astur gengur Siguröur Bjarnason, þáverandi sendiherra í London, og ræöir vió ónafngreindan ungan Breta. 8. TBL. 1993 VIKAN l 9

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.