Vikan - 01.07.1993, Síða 27

skyggni upp að augabrúnum
og ég starði ofan í ána. Því
fór svo fjarri að ég væri þarna
til þess að hreyfa mig. Ég,
stangveiðimaðurinn mikli, var
að leita eftir einhverju góm-
sætu á grillið. Um leið og leið-
in varð greið að nýju skellti ég
gleraugunum í vasann og hélt
áfram göngunni."
BÖLVAÐUR DURTUR
Eftir þriggja vikna göngu var
Gunnar farinn að reyna að
skokka með af og til, 100
metra og svo aftur 100 metra.
Sama vegalengd og gengin
var á morgnana var hjóluð á
kvöldin. Síðan var smám
saman bætt við og hamast
eins og druslan dró og leyfði.
Árangurinn lét heldur ekki á
sér standa og kílóunum fækk-
aði.
„Ég sá strax árangur erfið-
isins og það var rosaleg
hvatning en um leið hræddist
ég að gefast upp. Fólk fór að
hæla mér og hvetja mig á-
fram. Mér var illa við það og
ég hef örugglega verið bölv-
aður durtur við þá sem af
elskulegheitum voru að reyna
að peppa mig áfram. Fremst
þar í flokki fór „vinur númer
eitt" eins og Gunnar kallar
hana, Ragnhildur Jósefsdóttir,
en slíkan vin segir Gunnar ó-
metanlegt að eiga til skrafs og
hughreystingar á erfiðum
stundum og til að samgleðjast
þegar lífið brosir við manni.
Þegar fór að hausta og
kólna leist Gunnari ekki á blik-
una og sá nú fram á að hann
myndi ekki hafa sig út í frost
og kulda til þess að fara að
ganga eða skokka. En þegar
neyðin er stærst er hjálpin
næst stendur einhvers staðar
og tvær álfkonur, Kara Mel-
sted og áðurnefnd Ragnhild-
ur, stigu út úr hólum sínum og
létu Gunnar lofa sér því að
mæta í tíma í Púls 180, lík-
amsræktarstöð í KA-heimil-
inu. Þar með varð ekki aftur
snúið.
TEFLDI VIÐ PÁFANN
„Fyrsti tíminn var ekki síður
erfiöur andlega en líkamlega.
Ég var hrikalega stressaður
allan daginn og ég veit ekki
hversu margar hraðskákirnar
við félaga páfa voru orðnar en
þær voru allnokkrar. Ég var
kominn í húsið nokkru áöur
en tíminn byrjaði og strax var
kominn dágóður hópur fyrir
utan dyrnar. Ég hélt mig bara
niöri í sal og þóttist vera
þarna til þess að horfa á æf-
ingu. Þetta var svona álíka og
meö Polaroid gleraugun í
upphafi. Mér fannst rosalega
erfitt að láta alla sjá að ég
ætlaði að fara í þetta."
Kappinn var ekki mjög upp-
litsdjarfur þegar inn í tímann
var komið; þrjátíu og fimm
konur á öllum aldri og einn
karl, hann sjálfur.
„Ég á þessum stúlkum mik-
ið aö þakka, að þær skyldu
láta sem ekkert væri í þessum
þrjátíu og þrír fóru til hægri fór
sá sami aftur í þveröfuga átt.
Þetta skiptir auðvitað engu
máli því ég var að hamast og
það er vitanlega tilgangurinn
með þessu, ekki að fá fegurð-
arverðlaun fyrir tækni. Ég
hugsa samt að ég hefði verið
viökvæmur fyrir þessu þá, þó
svo að ég geti hlegið að því
núna.“
aöi hann það.
„Þetta var eins óvísindalegt
og frekast getur verið og ég er
ekki viss um að þetta sé til
fyrirmyndar. Ég hugsa að eðli-
legra sé að láta lækni fylgjast
með og fá ráðleggingar frá
fagfolki hverrar greinar. Það
er auðvitað bilun að maður
eins og ég sé fljótlega kominn
í það að æfa tíu til tólf sinnum
Nú hleypur veiöimaöurinn yfir árnar í staö þess aö horfa ofan í þær eftir einhverju gómsætu
á grillið.
tíma. Ég er sannfærður um að
hefði ég heyrt svo mikið sem
eitthvað í líkingu við fliss eða
ef einhver hefði svo mikið
sem hugsað um að brosa I átt
til mín hefði ég brotnað, látið
mig hverfa og dottið í það,
það er að segja átið.“
ARFASLAKUR Í
ERÓBIKKINU
„Það besta við þetta allt var
að ég stóð alltaf í þeirri mein-
ingu að ég væri nokkuö góður
í þessum tímum og þyrfti ekki
að hafa áhygcjjur af því að
hreyfingarnar væru á ein-
hvern hátt skrítnar. Það er
talsverður hraði í þessu og
maður þarf að geta samhæft
hreyfingar handa og fóta. Ég
hugsa að flestir eigi auðvelt
með að ímynda sér mann í
mínum þyngdarflokki klúöra
sporunum algerlega. Mér er
enda sagt að það hafi verið á
við góöa bíómynd að fylgjast
með mér, ég hafi verið hreint
hroðalega slakur. Þegar þrjá-
tíu og þrír fóru til vinstri fór
einn til hægri; þegar sömu
ENGAR MATARÆÐIS-
FORMÚLUR
Þótt ótrúlegt megi virðast var
mataræðinu ekki vísindalega
breytt. Hann þurfti enga
stærðfræðinga til þess að
reikna út hversu margar kalor-
íur hann fengi úr einu og hita-
einingar úr öðru. Hann hafði
frétt að gott gæti verið að
borða pasta og hann ákvað
aö prófa það. Flestir vita að
grænmeti er hollt og því borð-
í viku og fái ekki nákvæmar
leiðbeiningar um hvað rétt sé
að borða með. Ekkert mátti
klikka því þaö er ekki víst að
ég hefði þolað það ef ég hefði
til dæmis þurft að hætta
Starfsmaö-
urinn sem
sumir
töldu ekki
geta beygt
sig vegna
vaxtar-
lagsins.
Frh. á bls. 30
13. TBL. 1993 VIKAN 27