Vikan - 05.03.1994, Side 19

mjög - þarna sáum við venjulegt
fólk, eins og okkur sjálf, sem var
að glíma við nákvæmlega sama
vandann og hafði sömu áhyggj-
urnar. Ástandið var ekki svona
bara vegna þess að við vorum
slæmir foreldrar. Ég þjáðist af
samviskubiti yfir því að hafa
kannski gert drenginn að drykkju-
manni. Maður kennir sjálfum sér
um. „Hvar brást ég?“ verður
manni oft hugsað og svo kemur
upp sú staða í samskiptum hjón-
anna að þau kenna hvort öðru
um.“
MÉR AÐ KENNA?
„Við lærðum ýmislegt á þessu
námskeiði sem hefur hjálpað
okkur mjög mikið. Til dæmis það
að ósjálfrátt hjálpa foreldrar barn-
inu að drekka því að þeir sækja
það alltaf þegar í nauðir rekur.
Foreldri nær í barnið sitt vegna
þess að það vill hjálpa því, klaþp-
ar því á kinnina, pakkar því niður
í rúm og segir: „Þakka þér fyrir,
vinur, að vera kominn heim, núna
skal ég vera góð við þig.“ Við
segjum þetta ekki berum orðum
en við reynum að vera góð við
börnin okkar, við pössum þau og
hlúum að þeim þegar þeim líður
illa, verjum þau að öllu leyti. Við
höfðum tilhneigingu til að kenna
vinunum um hvernig fyrir syni
okkar var komið og vildum koma
í veg fyrir að hann væri með
þeim. Okkur datt síst í hug að
þetta væri honum og engum öðr-
um að kenna.
Okkur var kennt að það sé ein-
göngu alkóhólistinn sem ákveði
að hann ætli að detta í það, það
er enginn sem lætur hann gera
það. Ég var sannfærð um að
þetta væri allt mér að kenna, ein-
hvers staðar á leiðinni hefði ég
brugðist. Ég var beðin um að
nefna dæmi um það þegar ég
hefði bókstaflega haldið syni
mínum og hellt ofan í hann
áfengi. Ég minntist þess ekki. Þá
var ég spurð hvort ég hefði ein-
hvern tímann boðið honum vín.
Nei, ég hafði ekki gert það - og
hvort ég hefði reynt að telja hon-
um trú um hvað þetta væri
skemmtilegt? Ekki kannaðist ég
heldur við það.
Við fórum smám saman að
hugsa og sjá ýmislegt í nýju Ijósi
um leið og okkur var sagt til um
hvernig maður á að umgangast
þessi börn. Flest þeirra hringja
heim fljótlega eftir að þau eru
komin inn á Tinda. Þetta er svo
erfitt, þau eru brotin niður og látin
viðurkenna syndir sínar, mistök
og langanir. I þeirra augum er
starfsfólkið djöflar í mannsmynd
fyrstu dagana, svarnir óvinir
þeirra. Þegar hér er komið sögu
veltur það eingöngu á foreldrun-
um hvað gerist næst. Margir
bregðast þannig við að þeir segja
kannski: „Jæja, elsku vinurinn, er
fólkið svona vont við þig, ég get
ekki gert þér þetta, komdu bara
heirn." Við erum byggð upp
þannig að við bregðumst rétt og
skynsamlega við. Okkur er bent
á að svona séum við búin að
koma fram við þessi börn alla tíð
og þess vegna ættu þau enn við
þennan mikla vanda að stríða -
af því að við hjálpum þeim alltaf
við drykkjuna ósjálfrátt.
Okkur er gert Ijóst að ekkert
þýði að svara þessum börnum
okkar öðruvísi en með þeim hætti
að segja þeim að ef þau fari að
drekka aftur þá komi þau ekkert
heim, þau geti gert það einhvers
staðar annars staðar. Það er ekki
hægt að halda þeim nauðugum
þarna á Tindum, þau verða sjálf
að vilja það. Maður þarf að bíta á
jaxlinn og segja: „Ef þú ferð út
núna þá færð þú ekki að koma
heim aftur. Þú ræður hvað þú
gerir.“ Þegar Gísli hringdi frá
Tindum sagði ég við hann að ef
hann ætlaði að hætta meðferð-
inni yrði hann á eigin vegum, við
tækjum ekki við honum fyrr en á
tilskildum tíma. Hann bar sig illa
og ásakaði mig eins og hann
framast gat. Ég reyndi að láta
það ekki á mig fá og það dugði.
Síðan hef ég beitt þessari aðferð.
Þetta er erfitt en við látum okkur
hafa það.
Gísli fór aftur í skólann síðast-
liðið haust og námið gekk Ijóm-
andi vel. Hann var ekki í námi í
fyrra þar eð hann var í meðferð-
„Þegar hann var orðinn
16 ára var ástandiö orö-
iö þannig aö á kvöldin
og næturnar um helgar
biöum viö eftir aö lög-
reglan hringdi og bæöi
okkur aö sækja hann.
Hann drakk alltaf þang-
aö til hann varö rænu-
laus og var hirtur eins
og hver annar pakki.“
2. TBL. 1994 VIKAN 19
ÁFENGISBÖL