Vikan - 17.05.1999, Qupperneq 18

Texti: Steingerður Steinarsdóttir
Myndir: Gunnar Gunnarsson og Gréta S. Guðjónsdóttir
Bergljot Arnalds
, missji af fyrstu
astmmsinni
enfékk
annann betn
II
Bergljót Arnalds lista-
kona varð ástfangin af
bíl um daginn. Hún átti
leið inn á bílasölu og sá
gamlan en sérlega fal-
legan, vínrauðan jagú-
ar. Henni leist vel á bíl-
inn en liðið var á dag-
inn og bílasalinn að
loka svo hún gat ekki
fengið að prófa hann.
Daginn eftir kom hún
aftur en þá hafði ein-
hver orðið á undan
henni, farið á bílnum,
lent í árekstri og ger-
eyðilagt hann.
/
g hef aðeins átt einn
bíl áður," segir Berg-
ljót. „Pað var gamall,
rauður Bens sem var svona
„fjarska fallegur“ þ.e. hann
leit mjög vel út þegar horft var
á hann úr ákveðinni fjarlægð.
Hann var smátt og smátt að
gefa sig og fyrst fór hand-
bremsan. Næst hrundi vara-
dekkið úr skottinu, enda botn-
inn á því ryðgaður í sundur.
Ég lagði nú bara tvær spýtur í
kross yfir gatið og síðan fékk
varadekkið sinn stað ofan á
þeim en þegar ég var að keyra
malarveg í nágrenni við heim-
ili mitt í Skerjafirði fór
púströrið. Þá sá ég að við svo
búið mátti ekki standa. Hand-
bremsan óvirk, ekki víst að
varadekkið væri á sínum stað
næst þegar að yrði gáð og ég
18 Vikan
gat ekki keyrt bílinn í íbúða-
hverfi á kvöldin vegna há-
vaða.
Ég beið bara eftir að bíl-
stjórasætið hryndi niður líka
og ég yrði að hlaupa með bíl-
inn líkt og Fred Flintstone
gerði forðum.
Ég lagði því af stað að leita
mér að nýjum bíl og lenti þá í
þessu ævintýri með jagúarinn.
Það vildi mér hins vegar til
happs að í stað jagúarsins var
nýkominn inn á bílasöluna lít-
ill BMW sportbíll með ákaf-
lega fallegar línur. Ég heillað-
ist af bílnum þótt hann væri
1997 módel og gamlir bílar
hafi alltaf höfðað meira til
mín en nýir. Ég er til að
mynda mun hrifnari af göml-
um jagúar með kringlóttum
ljósum en nýjurn. Gamlir bílar
hafa sál (það er ekki hægt að
opna ákveðnar dyr eða skrúfa
niður eina rúðu) en nýi bíllinn
minn er með stíl. Stundum
þarf að fórna sálinni fyrir þæg-
indin.
Pessi nýi bíll minn er ein-
stakur. Hann er eins
„ópraktískur" og hugsast get-
ur enda er hann tveggja sæta
með blæju. En ég er ekkert
sérstaklega „praktísk" mann-
eskja og ákvað að líta á björtu
hliðarnar. Petta verður
kannski til þess að ég losna
við að taka marga farþega og
skutla milli staða svo er hann
líka innan við tíu sekúndur að
ná hundrað kílómetra hraða."
Bergljót brosir kímin á svip
og augljóst að það var ekki
farþegafjöldinn sem fyrst og
fremst réð því að hún keypti
bílinn.
„Þetta er eini rauði bílinn af
þessari tegund á landinu en
það eru til sex svona bílar allt
í allt," heldur hún áfram.
„Rauður er eitthvað svo sterk-
ur og heitur litur. Blæjan er
svört og það brýtur aðeins
upp formið. Aftur í undir
glugganum er svolítið pláss
sem smellpassar fyrir hundinn
minn. Ég ætla að vísu að fá
net þar fyrir til að verja hann.
Hingað til hefur hann orðið
að ferðast í búri ef hann er
tekinn með og hefur ekki lík-
að að vera í bíl. Nú er hann
loks ánægður því hann getur
fylgst með út um gluggann.
Ég væri alveg til í að fá mér
númeraplötur með heitinu
Virago. Það er latneskt heiti á
hergyðju Rómverja og nafnið
á útgáfufyrirtæki sem ég hef
rekið í ár.
Það skiptir mig máli hvernig
bfl ég á, alveg eins og það
skiptir mig máli hvernig íbúð-
in mín er eða kjólinn sem ég
kaupi mér. Við erum öll sér-
stök og ég sé enga ástæðu til
að allir velji eins. í öllu sem
við gerum felst einhvers konar
sköpun eða tjáning, t.d. hvern-
ig hluti við veljum að hafa í
kringum okkur, hvernig við
röðum þeim upp, hvernig við
hreyfum okkur, hljómfallið
þegar við tölum o.s.frv. Maður
vanmetur oft þessa hversdags-
legu hluti.
Okkur er gjarnt að hólfa allt