Vikan - 13.07.1999, Qupperneq 28

„Lífið er spennitreyja,"
litur hversdagsleikans
hugsaði hann og horfði upp
í loftið á herberginu. „í
hvert skipti sem maður ætlar
að reyna að sleppa grípur
raunveruleikinn í taumana
og heldur aftur af manni,
kemur í veg fyrir að maður
geri bara það sem maður viil
og þangað sem maður vill
fara. Aður en maður fæðist
er maður í einhvers konar
„limbói“ og fer þangað aftur
er maður deyr, það er að
segja ef maður trúir á eitt-
hvað slíkt. Ég geri það og
þess vegna er lífið í
raun lilbreyting á
dauðanum."
Hann Ieit á hana
en hún svaf vært.
Hún vissi minnst af
því að hann vakti á
næturnar og horfði á
hana. Hún var hans
einasta ást en það gat
verið ákaflega erfitt
að búa með henni.
Þau voru bæði jafn-
þrjósk og áttu erfitt
með að gefa eftir,
jafnvel um þumlung.
Þau höfðu átt sínar
góðu og sínar slæmu
stundir, eflaust jafn-
mikið af hvoru, en
eins og var voru þær
slæmu mun fleiri.
Hann leit aftur upp.
„Lífið er líka mála-
miðlun, sama hvert
maður lítur þá eru
málamiðlanir alls
staðar. Hann hafði
svo oft reynt að gera
fólki til geðs en bara
til þess að fá leiðindi
tilbaka. Hver var þá
tilgangurinn í að gera
málamiðlanir við
fólk sem var bara
frekjan og leiðindin?
Það geta allir látið
sem þeim sé ekki
sama þótt þeim sé
það, en það gerir það eng-
inn. Ef fólk myndi bara taka
tillit til þess að hann var bú-
inn með úthaldið, búinn að
fá nóg af vinnunni og því lífi
sem hann lifði. Það væri
miklu betra ef þau létu eins
og þeim væri ekki sama en
fólk sér oft ekki það sem
það vill ekki sjá. Sérstaklega
ef það eru vandamál ann-
arra.“
Hann stóð á fætur og
klæddi sig í sloppinn sem
hún gaf honum í afmælisgjöf
í fyrra og gekk fram í eld-
hús. Hann lét vatn í könn-
una og stakk henni í sam-
band. Hann horfði út um
gluggann yfir borgina sem
hann hafði fæðst í, alltaf
búið í og myndi án efa
einnig deyja hér. Borgin svaf
svefni hina syndlausu og
hvergi var neina hreyfingu
að sjá. Sólin var einhvers
staðar á fjallahringinn að
teygja úr sér og gera sig
klára til að vekja borgina til
lífsins.
Hún stóð og horfði á hann
er hann sneri sér við. Hann
hafði verið svo djúpt hugsi
að hann hafði ekki tekið eft-
ir henni. Hún bara stóð
þarna og horfði á hann.
Skildi hún vera jafn þreytt
og hann á þessum gráa
hversdagsleika?
„ Gastu ekki sof-
ið?“spurði hún.
„ Ég virðist ekki geta sof-
ið þessa dagana'*.
„ Er það eitthvað sem
angrar þig?“ Hún var farin
að þekkja hann það vel að
hún gat séð á honum þegar
lífið var eitthvað að angra
hann. Hann átti ekki jafn-
auðvelt með að skilja lífið
sem var fyrir utan íbúðina
frá lífinu sem var inni í íbúð-
inni eins og hún.
„ Bara það venjulega,
starfið, þú skilur".
„ Jæja. Áttu nóg kaffi fyrir
tvo?“
Hann hellti í tvo bolla og
settist við borðið og hélt
áfram að horfa út um glugg-
ann á borgina. Grá húsin
virtust þjappa sér saman og
reyna sem best að halda hita
hvort á öðru. Kannski var
það þetta sem allt gekk út á,
að finna sér einhvern til að
halda hita á sér á nóttum
sem þessum. Hann leit á
hana þar sem hún sat og
horfði á hann. Hann gerði
heiðarlega tilraun til að
brosa en hún virtist sjá í
gegnum hann. Þau voru
búin að búa saman í fjögur
ár. Kynntust á skemmtistað
fyrir fimm árum. Hann leit
aftur út um gluggann. Hann
reyndi að muna hvernig það
hafði verið að vera einn,
hvernig það var áður en hún
kom til skjalanna. Hafði
hann það eitthvað betra þá?
Hann var ekki viss um það,
þá var það bara endalaus
leit að einhverjum til að
halda utan um,en svo þegar
það var komið þá var það
ekki alveg nógu gott og þá
var haldið áfram að leita.
Hún var sú eina sem hann
hafði ekki gefist upp á eða
öfugt. Var þetta þá sú ást
sem hann leitaði að? Var ást
ekkert meira en að gefast
Þorsteinn Mar Gunnlaugsson er
höfundur verðlaunasmásögunn-
ar Rauður litur hversdagleikans.
Þorsteinn er aðeins 21 árs gam-
all og bráðefnilegur penni. Hann
segist hafa byrjað að skrifa Ijóð
16-17 ára gamall, en fór svo að
fikta við smásagnagerð fyrir
tveim árum. Við eigum örugg-
lega eftir að heyra meira frá
þessum unga rithöfundi.
28 Vikan