Vikan - 08.08.2000, Blaðsíða 14

Nokkrar ferðasögur
Minnisstæð ferðalög
Þegar við undirbúum ferðalög viljum við að allt gangi áfallalaust fyrir sig. Ferðavant fólk veit að brátt fyrir góða
skípulagningu getur alltaf eitthvað farið úrskeíðis. Flest höfum við heyrt sögur af uinum okkar og vandamönnum
sem hafa jafnvel lent í hinum æsilegustu ævintýrum á ferðum sínum. Hér koma nokkrar skemmtilegar og ólíkar
ferðasögur sem lesendur hafa vonandi gaman af.
Páll óskar Hjálmtýsson
tónlistarmaður
ðmurleg
tónleikaferð
„Margir furða sig á því
~ hvers vegna poppstjörnur
koma með misfáránlegar
^ kröfur um aðbúnað áður en
ra þær samþykkja að halda tón-
ra leika. David Bowie pantaði
^ t.d. 100 svört handklæði hjá
= Ragnheiði Hanson áður en
“ hann kom til íslands og sjálf-
1 sagt eitthvað fleira. Ef tón-
“ leikahaldarar geta orðið við
kröfum listamannanna vita
2 þeir að vinnuaðstæður verða
mannsæmandi. Þetta er
nefnilega allt saman spurning
um traust. Poppstjörnur eru
í raun að skipta um vinnuveit-
endur einu sinni á dag, sér-
staklega þegar þær eru á tón-
leikaferðalögum.
Á árunum 1993-1995 ferð-
aðist ég mikið með Milljóna-
mæringunum á milli ball-
staða. Ég man eftir einu
hrikalegu dæmi um vanefnd-
ir ballhaldara nokkurs á
ónefndum stað úti á landi.
Hann sagði okkur að hann
væri búinn að gera veitinga-
staðinn sinn upp, hefði keypt
nýtt hljóðkerfi og einnig nýtt
ljósakerfi. Hann bætti því svo
við að hann myndi sjá okkur
fyrir stað til að sofa á! Á laug-
ardagsmorgni, í ömurlegu
veðri, lögðum við upp í langa
og ógeðslega tíu tíma ferð.
Þegar við mættum á staðinn
byrjuðum við á því að stilla
upp hljóðfærum og gera
„sándtékk". Við gátum ekki
annað en brosað þegar við
sáum hvernig vertinn hafði
„gert upp'1 staðinn. Glænýja
hljóðkerfið hafði hann fengið
frá skemmtistað í Reykjavík
Milljónamæringarn-
ir í tónleikaferð á
landsbyggðinni fyrir
nokkrum árum.

W
L . -* i. .'tal. f
sem hafði brunnið nokkru
áður og gæðin voru eftir því.
Nýja ljósakerfið reyndist vera
einn kastari, svona síblikk-
andi hvítt ljós sem gerir alla
brjálaða á þremur mínútum.
Hann hafði greinilega látið
mála staðinn að innan og
keypt skræpótt, rósamynstr-
uð gluggatjöld. Svona helvít-
is gluggatjöld skreyta næstum
alla skemmti- og veitingastaði
hringinn í kringum landið.
Þetta var nú allt í lagi en þeg-
ar við sáum gistiaðstöðuna
sem hann bauð okkur upp á
þá hætti þetta að vera fynd-
ið. Hann fór með okkur að
ónotuðum heimavistarskóla í
nágrenninu og opnaði eina
skólastofu þar fyrir okkur.
Fúkkalyktin var massíf og
greinilegt að gluggarnir höfðu
ekki verið opnaðir í marga
mánuði. Þarna hafði hann
sett nokkrar dýnur á gólfið
handa okkur en lökin voru þó
hrein sem við fengum til að
breiða yfir okkur. Mér leið
eins og ég væri í tyrknesku
fangelsi. Við spurðum vert-
ann hvort hann ætlaði virki-
lega að bjóða okkur upp á
þetta og hann svaraði róleg-
ur: „Ég sagðist ætla að redda
ykkur stað til að sofa á. Og
nú er ég búinn að gera það,
er það ekki?“ Honum var
greinilega skítsama. Það var
erfitt að sýnast æðislega hress
og glaður á ballinu um kvöld-
ið. Þetta var eins og að þurfa
að dansa steppdans í útrým-
ingarbúðum nasista. Við
hefðum líklega verið sáttari
við meðferðina ef veitinga-
manninum hefði ekki staðið
svona innilega á sama um
okkur. Svo mættu bara örfá-
ar hræður á ballið, sem
skemmtu sér ekki neitt af því
að ísland var búið að tapa
einhverjum landsleik. Þess
vegna sátu líka allir heima.
Það var ekki einu sinni klapp-
að á milli laga. Kannski einn
sem klappaði. Upp úr krafs-
inu fengum við svo lág laun
að þau rétt dugðu til að greiða
bílstjóranum. Vertinn meira
að segja krafðist þess að við
borguðum honum fyrir píts-
urnar sem hann bjó til fyrir
okkur. Þetta var náttúrulega
hans veitingastaður, en hann
sá enga ástæðu til að splæsa
mat á hljómsveitina, „því það
er aldrei gert hér“! Við náð-
um að sofa í tvo eða þrjá tíma
um nóttina og ákváðum að
drífa okkur í bæinn aftur því
bílstjóranum hafði tekist að
sofa nógu lengi til að hann
treysti sér til að keyra. Hann
gat nefnilega sofið á meðan
við lékum fyrir dansi. Við
lentum nokkrum sinnum í
svipuðum uppákomum og
það var alltaf jafnleiðinlegt.
Auðvitað vill það brenna við
í svona litlum plássum að að-
stæður séu slæmar því það er
engin ástæða til að leggja
mikla peninga í dýr tæki sem
myndu aldrei borga sig upp.
Við skemmtum aldrei aftur á
þessum stað og upp frá þessu
byrjaði ég að haga mér eins
og „alvöru" poppstjarna og
fór að gera næstum því fárán-
legar kröfur um minnstu smá-
atriði sem viðkoma tónleika-
haldi. Það er ekkert ömur-
legra en að þurfa að vera hjá
vinnuveitanda sem er ná-
kvæmlega sama um mann og
flokkast undir það sem ég
kalla „amatör partíhaldari"!
14
Vikan